Bazgier Paweł: Różnice pomiędzy wersjami
(→Bibliografia: dr) |
(dr) |
||
(Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
Linia 1: | Linia 1: | ||
== Bazgier Paweł SDB (1891-1965), misjonarz == | == Bazgier Paweł SDB (1891-1965), misjonarz == | ||
Urodził się 9 stycznia 1891 w Pruchnej na Śląsku Cieszyńskim | Urodził się 9 stycznia 1891 w Pruchnej na Śląsku Cieszyńskim w rodzinie kolejarskiej Józefa i Zuzanny. Po ukończeniu szkoły podstawowej w rodzinnej wiosce, rozpoczął naukę gimnazjalną w Zakładzie Salezjańskim w Oświęcimiu. W 1910 roku wstąpił do nowicjatu w Radnej (Słowenia), a rok później złożył śluby zakonne. Studiował w jednym z domów salezjańskich, najprawdopodobniej w pobliskiej Lubljanie lub w Oświęcimiu, Krakowie, Przemyślu, gdzie przyjął 9 maja 1916 święcenia kapłańskie. | ||
Następnie pracował w zakładach salezjańskich Oświęcimia, Krakowa, Kielc i Łodzi, gdzie wiosną 1927 roku został dyrektorem nowo powstałego oratorium przy ul. Pomorskiej. Zgodnie z wolą przełożonych, wyjechał do Indii (25 XI 1930), gdzie pracował jako misjonarz do śmierci. Szybko nauczył się miejscowego języka tamilskiego i podjął pracę w różnych placówkach duszpasterskich. W 1931 roku został proboszczem parafii w Patiawaran, małej wioski w północnym Arkot, a potem w kilku innych parafiach, m.in. w salezjańskiej w Madrasie. Zajmował się przede wszystkim biedotą, zarówno od strony duchowej, duszpasterskiej, jak i materialnej. Kierował liczne listy i prośby do biskupów i inspektorów salezjańskich celem zdobycia środków materialnych dla potrzebujących parafian. W Madrasie wykładał też teologię moralną w Instytucie Teologicznym tamtejszego seminarium. Mimo oddalenia, utrzymywał kontakt z ojczyzną, zwłaszcza poprzez czasopisma religijne, np. „Młodzież Misyjna" czy „Gość Niedzielny". Zmarł 7 sierpnia | Następnie pracował w zakładach salezjańskich Oświęcimia, Krakowa, Kielc i Łodzi, gdzie wiosną 1927 roku został dyrektorem nowo powstałego oratorium przy ul. Pomorskiej. Zgodnie z wolą przełożonych, wyjechał do Indii (25 XI 1930), gdzie pracował jako misjonarz aż do śmierci. Szybko nauczył się miejscowego języka tamilskiego i podjął pracę w różnych placówkach duszpasterskich. W 1931 roku został proboszczem parafii w Patiawaran, małej wioski w północnym Arkot, a potem w kilku innych parafiach, m.in. w salezjańskiej w Madrasie. Zajmował się przede wszystkim biedotą, zarówno od strony duchowej, duszpasterskiej, jak i materialnej. Kierował liczne listy i prośby do biskupów i inspektorów salezjańskich celem zdobycia środków materialnych dla potrzebujących parafian. W Madrasie wykładał też teologię moralną w Instytucie Teologicznym tamtejszego seminarium. Mimo oddalenia, utrzymywał kontakt z ojczyzną, zwłaszcza poprzez czasopisma religijne, np. „Młodzież Misyjna" czy [[Gość Niedzielny - tygodnik|„Gość Niedzielny"]]. Zmarł 7 sierpnia 1965 w Madrasie. | ||
== Bibliografia == | == Bibliografia == | ||
Ks. Paweł Bazgier, GN 1959, nr 49; K. Węgierek, Śp. ks. Paweł Bazgier, GN 1966 nr | Ks. Paweł Bazgier, GN 1959, nr 49; K. Węgierek, Śp. ks. Paweł Bazgier, GN 1966 nr 1; L. Smołka, Bazgier Paweł (hasło), [w:] Słownik biograficzny katolickiego duchowieństwa śląskiego XIX i XX wieku, red. M. Pater, Katowice 1996, s. 20. | ||
{{Noty biograficzne}} | {{Noty biograficzne}} |
Aktualna wersja na dzień 23:20, 17 lis 2020
Bazgier Paweł SDB (1891-1965), misjonarz
Urodził się 9 stycznia 1891 w Pruchnej na Śląsku Cieszyńskim w rodzinie kolejarskiej Józefa i Zuzanny. Po ukończeniu szkoły podstawowej w rodzinnej wiosce, rozpoczął naukę gimnazjalną w Zakładzie Salezjańskim w Oświęcimiu. W 1910 roku wstąpił do nowicjatu w Radnej (Słowenia), a rok później złożył śluby zakonne. Studiował w jednym z domów salezjańskich, najprawdopodobniej w pobliskiej Lubljanie lub w Oświęcimiu, Krakowie, Przemyślu, gdzie przyjął 9 maja 1916 święcenia kapłańskie.
Następnie pracował w zakładach salezjańskich Oświęcimia, Krakowa, Kielc i Łodzi, gdzie wiosną 1927 roku został dyrektorem nowo powstałego oratorium przy ul. Pomorskiej. Zgodnie z wolą przełożonych, wyjechał do Indii (25 XI 1930), gdzie pracował jako misjonarz aż do śmierci. Szybko nauczył się miejscowego języka tamilskiego i podjął pracę w różnych placówkach duszpasterskich. W 1931 roku został proboszczem parafii w Patiawaran, małej wioski w północnym Arkot, a potem w kilku innych parafiach, m.in. w salezjańskiej w Madrasie. Zajmował się przede wszystkim biedotą, zarówno od strony duchowej, duszpasterskiej, jak i materialnej. Kierował liczne listy i prośby do biskupów i inspektorów salezjańskich celem zdobycia środków materialnych dla potrzebujących parafian. W Madrasie wykładał też teologię moralną w Instytucie Teologicznym tamtejszego seminarium. Mimo oddalenia, utrzymywał kontakt z ojczyzną, zwłaszcza poprzez czasopisma religijne, np. „Młodzież Misyjna" czy „Gość Niedzielny". Zmarł 7 sierpnia 1965 w Madrasie.
Bibliografia
Ks. Paweł Bazgier, GN 1959, nr 49; K. Węgierek, Śp. ks. Paweł Bazgier, GN 1966 nr 1; L. Smołka, Bazgier Paweł (hasło), [w:] Słownik biograficzny katolickiego duchowieństwa śląskiego XIX i XX wieku, red. M. Pater, Katowice 1996, s. 20.
|