Bazgier Paweł

Bazgier Paweł SDB (1891-1965), misjonarz

Urodził się 9 stycznia 1891 w Pruchnej na Śląsku Cieszyńskim w rodzinie kolejarskiej Józefa i Zuzanny. Po ukończeniu szkoły podstawowej w rodzinnej wiosce, rozpoczął naukę gimnazjalną w Zakładzie Salezjańskim w Oświęcimiu. W 1910 roku wstąpił do nowicjatu w Radnej (Słowenia), a rok później złożył śluby zakonne. Studiował w jednym z domów salezjańskich, najprawdopodobniej w pobliskiej Lubljanie lub w Oświęcimiu, Krakowie, Przemyślu, gdzie przyjął 9 maja 1916 święcenia kapłańskie.

Następnie pracował w zakładach salezjańskich Oświęcimia, Krakowa, Kielc i Łodzi, gdzie wiosną 1927 roku został dyrektorem nowo powstałego oratorium przy ul. Pomorskiej. Zgodnie z wolą przełożonych, wyjechał do Indii (25 XI 1930), gdzie pracował jako misjonarz aż do śmierci. Szybko nauczył się miejscowego języka tamilskiego i podjął pracę w różnych placówkach duszpasterskich. W 1931 roku został proboszczem parafii w Patiawaran, małej wioski w północnym Arkot, a potem w kilku innych parafiach, m.in. w salezjańskiej w Madrasie. Zajmował się przede wszystkim biedotą, zarówno od strony duchowej, duszpasterskiej, jak i materialnej. Kierował liczne listy i prośby do biskupów i inspektorów salezjańskich celem zdobycia środków materialnych dla potrzebujących parafian. W Madrasie wykładał też teologię moralną w Instytucie Teologicznym tamtejszego seminarium. Mimo oddalenia, utrzymywał kontakt z ojczyzną, zwłaszcza poprzez czasopisma religijne, np. „Młodzież Misyjna" czy „Gość Niedzielny". Zmarł 7 sierpnia 1965 w Madrasie.

Bibliografia

Ks. Paweł Bazgier, GN 1959, nr 49; K. Węgierek, Śp. ks. Paweł Bazgier, GN 1966 nr 1; L. Smołka, Bazgier Paweł (hasło), [w:] Słownik biograficzny katolickiego duchowieństwa śląskiego XIX i XX wieku, red. M. Pater, Katowice 1996, s. 20.