Śliwka Jan

Śliwka Jan (1887-1950), proboszcz w Chwałowicach

Urodził się 31 stycznia 1887 w Gliwicach, jako syn właściciela gospodarstwa rolnego Ludwika oraz Barbary, z d. Sznapek. Uczęszczał do gimnazjów w Gliwicach i Strzelcach Opolskich. W ostatnim z nich 19 marca 1912 uzyskał świadectwo dojrzałości. Od 25 kwietnia 1912 do 10 maja 1916 studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego, z przerwą w 1915 roku z powodu zaciągnięcia do służby wojskowej. Święcenia kapłańskie przyjął 25 czerwca 1916 we Wrocławiu z rąk kard. A. Bertrama.

Jego pierwszą placówką jako wikarego były Ziemięcice, w których rozpoczął pracę 25 września 1916. W następnych latach w tym samym charakterze pracował jeszcze w Oleśnie (od 23 stycznia 1919), Janowie k. Mysłowic (od 8 września 1919) i Mikołowie (od 1924 roku). 23 września 1924 zdał egzamin proboszczowski, a 11 maja 1926 otrzymał dekret administratora parafii w Chwałowicach. Tutaj też 9 sierpnia tegoż roku został proboszczem.

Kiedy obejmował parafię chwałowicką funkcję kościoła pełniła przydrożna kapliczka. O mieszkanie zaś dla proboszcza znajdujące się w nowym budynku szkolnym, toczyła się walka z kierownikiem szkoły. W pierwszym więc rzędzie ks. Śliwka zabrał się do budowy kościoła, którego poświęcenie miało miejsce w październiku 1928 roku. W dwa lata później została zbudowana plebania. W 1929 roku ks. Śliwaka otrzymał odznaczenie ,,Pro Ecclesia et Pontifice".

Nazwisko ks. Śliwki znalazło się w osławionej „księdze gończej", czyli Sonderfahndungsbuch Polen - wykazu Polaków uznanych za wrogów Niemiec i przeznaczonych do eksterminacji. l września 1939 wraz ze swoją siostrę, wybrał ucieczkę na wschód. Kupioną po drodze furmanką przeprawił się przez Puszczę Sandomierską, w towarzystwie ponoć ks. H. Bednorza, ale już wkrótce potem musiał zawrócić pod naporem Armii Czerwonej. Idąc z wojskiem polskim, trafił do Częstochowy. Stamtąd, poważnie wycieńczonego ucieczką, zabrał pewien przygodnie napotkany proboszcz z Ząbkowic i odstąpił mu starą organistówkę, gdzie ks. Śliwka mieszkał przez kilka lat, dopóki nie został wytropiony przez Niemców. Wezwania na gestapo i przesłuchania oraz ciągła obawa przed zdekonspirowaniem zrujnowały zupełnie jego zdrowie, a dopełnieniem tej ruiny był paraliż ciała, jakiemu uległ w kwietniu 1945 roku.

Po zakończeniu działań wojennych nie mógł objąć dawnego stanowiska chwałowickiego proboszcza, gdyż było ono od kwietnia 1941 roku zajęte przez innego księdza – Engelberta Październego. Zresztą nie pozwalał mu na to stan jego zdrowia. Wynajął więc prywatne mieszkanie w pobliskim Rybniku i tam wraz z siostrą zamieszkał od czerwca 1945 roku, żywiąc ciągle nadzieję, iż uda mu się wrócić do swoich parafian. Zmarł 20 stycznia 1950. Pochowany został w Chwałowicach.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Jana Śliwki; WD 1926, nr 9, s. 63; 1926, nr 11, s. 72; 1928, nr 7, s. 50; 1953, nr 3-4, s. 43; 1957, nr 1-2, s. 27; P. Porwoł, Śliwka Jan (hasło), Słownik biograficzny, s.429-430; A. Mrowiec, Z dziejów okupacji hitlerowskiej w Rybnickiem, Katowice 1958, s. 32; Schematyzm 1923-1947; E. Wichura-Zajdel, Z dziejów duchowieństwa śląskiego w czasie wojny 1939-1945, Warszawa 1968, s. 160; W. Klinger, Z dziejów parafii Olesno, Opole 2006, s. 128.