Św. Wincenty Ferreriusz (1350-1419)
Urodził się 23 stycznia 1350 w Walencji (Hiszpania), w rodzinie Wilhelma Ferrera i Konstancji Miguel. W 17 roku życia Wincenty wstąpił do zakonu dominikanów, a jego brat Bonifacy do kartuzów. Po kilkuletnich studiach z zakresu filozofii i teologii w Walencji, Barcelonie i Lerydzie, Wincenty został wyświęcony na kapłana w 1375 roku i pełnił w zakonie różne odpowiedzialne funkcje, m.in. nauczyciela filozofii i kaznodziei. W 1380 roku został przeorem klasztoru dominikanów w Walencji. Wykładał też teologię, pogłębiając jednocześnie wiedzę o Biblii przez naukę języka hebrajskiego. Dzięki swej erudycji i umiejętności przekonywania służył władzom zakonnym i kościelnym w rozwiązywaniu różnych trudnych i kłopotliwych spraw. Towarzyszył nawet kardynałowi Piotrowi de Luna w podróży do Francji, a po jego wyborze na urząd papieża (właściwie antypapieża) w Awinionie był przez pewien czas jego kapelanem, spowiednikiem i doradcą. Mając na celu dobro Kościoła św. Wincenty usilnie zabiegał o zlikwidowanie schizmy awiniońskiej i zjednoczenie wszystkich wierzących Kościoła pod jednym papieżem - biskupem Rzymu. Sprawę tę uregulował ostatecznie Sobór w Konstancji (1414-1418), który po zrzeczeniu się wszystkich pretendentów do władzy papieskiej doprowadził do wyboru papieża Marcina V. Św. Wincenty miał w tym dużą zasługę. Najważniejszą jednak dla niego sprawą było - zgodnie z regułą zakonu kaznodziejskiego, założonego przez św. Dominika - głoszenie słowa Bożego. W tym utwierdziło go widzenie, jakie miał podczas choroby w 1399 roku - św. Dominik i św. Franciszek uleczyli go z choroby i polecili głosić Ewangelię. Otrzymawszy odpowiednie upoważnienia, jako legat papieski przemierzał Francję i północną Italię, Szwajcarię i Niemcy, głosząc nauki i nawołując do pokuty. Przemawiał na placach, bo kościoły nie mogły pomieścić tysięcy słuchaczy przychodzących na jego nauki. Towarzyszyły im liczne cuda, które dodatkowo wpływały na liczne nawrócenia jednostkowe i zbiorowe. Św. Wincenty dotarł nawet do Grenady, a potem - na zaproszenie króla - także do Anglii i Irlandii. W drodze powrotnej zmarł 5 kwietnia 1419 w Vannes we Francji. Tam też został uroczyście pochowany w miejscowej katedrze. Relikwie zostały podczas Rewolucji Francuskiej splądrowane i sprofanowane, ale zachowały się w katedrze w Vannes. Część relikwii przekazano do kościoła dominikanów w Walencji. Kult św. Wincentego Ferreriusza zatwierdził w 1455 roku papież Kalikst II, a formalnej kanonizacji dokonał papież Pius II w trzy lata później.
- Wspomnienie liturgiczne przypada 5 kwietnia.
- W ikonografii św. Wincenty Ferreriusz przedstawiany jest jako zakonnik w habicie dominikańskim, czasem obok konia z uwagi na liczne i dalekie podróże.
Bibliografia
Święci w kulturze duchowości dawnej i współczesnej Europy, red. W. Stępniak-Minczewa, Z. J. Kijas, Kraków 1999; W. Zaleski, Święci na każdy dzień, Warszawa 2008; K. M. Radoński, Święci i błogosławieni Kościoła katolickiego. Encyklopedia hagiograficzna, Warszawa 1947.
