Św. Wacław (ok. 907-929), męczennik
Katedra św. Wita w Pradze
Katedra św. Wita w Pradze
Urodził się około 907 roku jako syn księcia czeskiego z rodu Przemyslidów Vratislava (Wracisława) I i poganki Drahomiry (Dragomiry). Po śmierci ojca (920) jego wychowanie powierzono babce, późniejszej świętej Ludmirze. Dzięki niej znał tradycję staro-cerkiewno-słowiańskią. Dzięki naukom pobieranym w szkole w Budczy (Czeskie Budziejowice) poznał tradycję łacińską. W wieku 18 lat przejął rządy w kraju. Jego zamiarem było stworzenie nowoczesnego państwa europejskiego. W tym celu sprzeciwiał się kultywowaniu pogańskich obrzędów, jednocześnie wprowadzając i utrwalając chrześcijańskie zwyczaje. By nie dopuścić do buntów pogańskiej elity kraju, nakazał Drahomirze oraz swojemu bratu Bolesławowi opuszczenie stolicy. Za jego rządów wzniesiono w kraju wiele kościołów, w tym w Pradze na Hradczanach, romańską rotundę św. Wita. Sprzeciwiał się torturom i niewolnictwu oraz wykonywaniu kary śmierci. Wzrost znaczenia kultury chrześcijańskiej w kraju spotkał się z oporem pogańskich książąt czeskich. Na czele buntu stanął jego brat Bolesław. Prawdopodobnie 28 września 929, Wacław został zamordowany u wrót kościoła, w miejscowości Stara Boleslav.
Jego ciało spoczywa w katedrze św. Wita w Pradze. W Kościele katolickim uznawany za męczennika za wiarę. Na obrazach przedstawiany w zbroi królewskiej ze sztyletem (narzędzie jego śmierci). Jest patronem Czech i Moraw. Uznawany za symbol czeskiej państwowości.
- Wspomnienie liturgiczne przypada 28 września.
Bibliografia
J.A. Spież, Święty Wacław, Kraków 2007; A. Podlaha, Sv. Václava hrob a ostatky. Praga 1911; J. Kolár (oprac.), Středověké legendy o českých světcích, Praga, 1998; F. Dvornik, Svatý Václav dědic České země, Rzym, 1968; J. Hošna, Druhý život svatého Václava, Rzym 1997; P. Charvát, Václav, kníže Čechů. Praga, 2011; P. Kubin, Svatý Václav : na památku 1100. výročí narození knížete Václava Svatého, Praga 2010; P. Obrazová, J. Vlk, Svatý kníže Václa : Maior Gloria, Praga 1994.
