Św. Kinga

Z e-ncyklopedia

Św. Kinga - Kunegunda (1234-1292)

Kinga1.jpg

Urodziła się 5 marca 1234, jako trzecia córka króla Węgier Beli IV oraz Marii, córki cesarza greckiego Teodora I Laskarisa. Kinga była siostrą św. Małgorzaty Węgierskiej, Konstancji, księżnej ruskiej oraz bł. Jolanty. W starszych dokumentach imię Jej brzmi podwójnie: Kunegunda-częściej i Kinga. Do 5 roku życia przebywała na dworze królewskim w Ostrzychomiu. Kinga otrzymała pełne i wszechstronne wykształcenie oraz głębokie religijne wychowanie.

Po śmierci księcia opolskiego Henryka Brodatego, pana na Śląsku i Krakowie zabrakło opiekuna dla małoletniego wówczas Bolesława, księcia sandomierskiego. Bolesław Wstydliwy w jednym z dokumentów stwierdził, że za radą ówczesnego bpa krakowskiego Wiesława oraz panów polskich, zamierzał poślubić córkę silnego sąsiada Beli IV. W 1254 roku , w liście do papieża Innocentego IV król Węgier nie ukrywał, że koligacje małżeńskie jego córek z książętami polskimi i ruskimi nie przyniosły zaszczytu i pozwala na nie jedynie, aby utworzyć koalicję przeciw Tatarom.

W 1239 roku książę Bolesław (13 lat) i Kinga (5 lat) zawarli umowę małżeńską w Wojniczu. Akt zaślubin odbył się ok. roku 1247 na krakowskim zamku. Swoje pierwsze lata Kinga spędziła w Sandomierzu pod opieką Grzymisławy i pedagoga Mikula wraz ze swym przyszłym mężem Bolesławem.

Czasy te były bardzo trudne ze względu na ekspansję Tatarów. W XIII wieku zdobyli Moskwę, Suzdal, Kijów, Jarosławiec, a także w 1241 roku zaatakowali Polskę. Bolesław wraz z Kingą uciekli do Krakowa. Jednak wskutek klęski wojsk polskich pod Chmielnikiem udali się na Węgry, a i tu nie zaznali spokoju. Obydwoje przenieśli się na Morawy, najprawdopodobniej do Welehradu, gdzie znaleźli schronienie w opactwie cystersów.

W 1241 roku w bitwie pod Legnicą Tatarzy zostali pokonani i zmuszeni do odwrotu. W Polsce nastał jednak nowy niepokój: wojna o dziedzictwo śląskie i krakowskie. Książę i księżna powrócili do Krakowa w 1243 roku. Ponieważ Tatarzy spalili zamek w Krakowie i Sandomierzu przenieśli się do zameczku w Pieninach i Nowym Korczynie. Tutaj księżna zdołała namówić swego męża do zachowania dozgonnej czystości, a ślub złożyli na ręce bpa krakowskiego Prandoty. Dlatego historia nadała księciu Bolesławowi przydomek „Wstydliwy”. Kinga zapisała się jako tercjarka do III Zakonu św. Franciszka.

By podnieść kraj z ruin Kinga ofiarowała Bolesławowi część swojego posagu w wysokości 40 tys. grzywien. Bolesław natomiast oddał Kindze Ziemię Sądecką. Księżna sprowadziła z Węgier górników, którzy dokonali pierwszego odkrycia złóż soli; wspierała hojnie kościoły i klasztory, m.in. ufundowała nowe kościoły w Bochni i Nowym Korczynie. W 1253 roku przyczyniła się do kanonizacji św. Stanisława Biskupa.

W 1279 roku, po śmierci księcia Bolesława, Kinga przeniosła się do Starego Sącza do klasztoru klarysek, który ufundowała w 1280 roku. Na utrzymanie klasztoru przeznaczyła Stary Sącz oraz 28 wsi. Welon zakonny otrzymała z rąk bpa Pawła z Przemkowa. Natomiast śluby zakonne złożyła dopiero 24 kwietnia 1289, by móc dysponować swoim majątkiem na cele kościelne. Św. Kinga spędziła w klasztorze 12 lat. Zmarła w 1292 roku, a dzień Jej śmierci wg tradycji to 24 lipca.

Kinga została beatyfikowana przez Aleksandra VIII w 1690 roku, a kanonizacji dokonał 16 czerwca 1999 papież Jan Paweł II w Starym Sączu. Św. Kinga jest patronką Polski i Litwy (papież Benedykt XIII, 1715), patronką diecezji tarnowskiej (bp Leon Wałęga, 1901) oraz opiekunką ubogich i górników solnych. W 2007 roku, podczas spotkania opłatkowego miast i gmin papieskich, bp Piotr Libera ogłosił, że Stolica Apostolska obrała św. Kingę patronką polskich samorządowców.

  • Kościół rzymskokatolicki obchodzi pamiątkę świętej Kingi (Kunegundy) 24 lipca.

Bibliografia

W. Zaleski, Święci na każdy dzień, Warszawa 1998, s.416-419; Homilia Ojca Świętego Jana Pawła II odczytana przez kard. F. Macharskiego podczas Mszy św., [w:] Bóg jest miłością. VII Pielgrzymka Jana Pawła II do Ojczyzny, opr. J.J. Górny, Olsztyn 1999, s. 227-232; K. Panuś, Święta Kinga. Wielcy Ludzie Kościoła, Włocławek 2000; B. Kowalska, Święta Kinga. Rzeczywistość i Legenda, Kraków 2008; R. Zając, Święta Kinga, Kraków 2008; K. Szwarga, Kinga. Święta Pani Sądecka, wyd. Astraia, Kraków 2009; J. A. Wojtczak, Średniowieczne życiorysy bł. Kingi i bł. Salomei, Warszawa 1999, s. 125-204.