Zwoźniak Zdzisław: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
(dr)
(korekta)
Linia 1: Linia 1:
==Zdzisław Kazimierz Zwoźniak (1930-2007), dziennikarz,  historyk==
==Zdzisław Kazimierz Zwoźniak (1930-2007), dziennikarz,  historyk==
Urodzil się  5 lipca 1930 w Sosnowcu w rodzinie  Michała i Małgorzaty z domu Janus. W latach 1950 – 1954 studiował polonistykę na Uniwersytecie Wrocławskim, a także prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim (w latach 1956 – 1958 oraz 1961 – 1963).
Urodzil się  5 lipca 1930 w Sosnowcu w rodzinie  Michała i Małgorzaty z d. Janus. W latach 1950 – 1954 studiował polonistykę na Uniwersytecie Wrocławskim, a także prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim (w latach 1956 – 1958 oraz 1961 – 1963).


Jako dziennikarz najpierw związał się w 1954 roku z redagowanym ówcześnie przez Tadeusza Mazowieckiego „Wrocławskim Tygodnikiem Katolickim”. Od 1955 był kierownikiem kierownik działu kulturalnego i popularnonaukowego oraz sekretarzem redakcji Gościa Niedzielnego. W roku 1956 roku wraz z Rudolfem Buchałą, Józefem Świerkoszem, przyszłą żoną, Renatą Rudzką i Edwardem Maskelonem podpisał list protestacyjny przeciw prorządowej polityce Bolesława Piaseckiego, co skutkowało zwolnieniem dziennikarzy z pracy. Od 1957 roku był związany z wydawanym przez Śląskie Wydawnictwo Prasowe tygodnikiem „Panorama”, gdzie pracował na stanowisku starszego publicysty.
Jako dziennikarz najpierw związał się, w 1954 roku, z redagowanym ówcześnie przez Tadeusza Mazowieckiego „Wrocławskim Tygodnikiem Katolickim”. Od 1955 był kierownikiem działu kulturalnego i popularnonaukowego oraz sekretarzem redakcji "Gościa Niedzielnego". W 1956 roku wraz z Rudolfem Buchałą, Józefem Świerkoszem, przyszłą żoną, Renatą Rudzką i Edwardem Maskelonem podpisał list protestacyjny przeciw prorządowej polityce Bolesława Piaseckiego, co skutkowało zwolnieniem dziennikarzy z pracy. Od 1957 roku był związany z wydawanym przez Śląskie Wydawnictwo Prasowe tygodnikiem „Panorama”, gdzie pracował na stanowisku starszego publicysty.


Od września 1980 roku był członkiem „Solidarności”. Od 1980 roku pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Zakładowej przy Śląskim Wydawnictwie Prasowym, gromadzącym dziennikarzy RSW „Prasa – Książka – Ruch” z województw katowickiego, bielskiego i częstochowskiego.  Redagował najpierw biuletyn publicystyczny Zarządu Regionu MZK „Wprost”, a w 1981 roku został redaktorem naczelnym tygodnika „Solidarność Jastrzębie”, jednak z powodu internowania nie zdążył wydać żadnego numeru tego pisma.
Od września 1980 roku był członkiem „Solidarności”. Pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Zakładowej przy Śląskim Wydawnictwie Prasowym, gromadzącym dziennikarzy RSW „Prasa – Książka – Ruch” z województw katowickiego, bielskiego i częstochowskiego.  Redagował najpierw biuletyn publicystyczny Zarządu Regionu MZK „Wprost”, a w 1981 roku został redaktorem naczelnym tygodnika „Solidarność Jastrzębie”, jednak z powodu internowania nie zdążył wydać żadnego numeru.
Został internowany 13 grudnia 1981, osadzony w Komendzie Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w Katowicach. 5 lutego 1982 został przeniesiony do obozu dla internowanych w Jastrzębiu-Szerokiej. Tam stan jego zdrowia pogorszył się do tego stopnia, że w celu ratowania życia niezbędna była interwencja chirurgiczna. Po licznych interwencjach, m.in. bp. Herberta Bednorza, 27 kwietnia 1982 przeszedł operację w Klinice Chirurgicznej w Katowicach, a następnie 10 maja 1982 został objęty „aktem łaski” i zwolniony z internowania w Zabrzu-Zaborzu.
Został internowany 13 grudnia 1981, osadzony w Komendzie Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w Katowicach. 5 lutego 1982 został przeniesiony do obozu dla internowanych w Jastrzębiu-Szerokiej. Tam stan jego zdrowia pogorszył się do tego stopnia, że w celu ratowania życia niezbędna była operacja chirurgiczna. Po licznych interwencjach, m.in. bp. Herberta Bednorza, 27 kwietnia 1982 przeszedł operację w Klinice Chirurgicznej w Katowicach, a następnie, 10 maja 1982, został objęty „aktem łaski” i zwolniony z internowania w Zabrzu-Zaborzu.


Do redakcji „Gościa Niedzielnego” wrócił po powrocie do zdrowia. Jednocześnie kontynuował współpracę z „Solidarnością”. Jako „Bogdan” uczestniczył w pracach podziemnej RKW. Współpracował m.in z Jerzym Buzkiem, Grzegorzem Opalą, Tadeuszem Jedynakiem, Marianem Maciejczykiem i Ryszardem Kuszłeyką. Brał udział w akcji odczytowej w kościołach i ośrodkach duszpasterskich m.in. na terenie Katowic, Sosnowca, Gliwic, Bielska-Białej, Czechowic-Dziedzic, Jastrzębia, Dąbrowy Górniczej, Raciborza i Opola, a także współorganizował Tygodnie Kultury Chrześcijańskiej w Katowicach. Powołał do życia „Gazetę Mówioną”.
Do redakcji „Gościa Niedzielnego” wrócił po powrocie do zdrowia. Jednocześnie kontynuował współpracę z „Solidarnością”. Jako „Bogdan” uczestniczył w pracach podziemnej RKW. Współpracował m.in z Jerzym Buzkiem, Grzegorzem Opalą, Tadeuszem Jedynakiem, Marianem Maciejczykiem i Ryszardem Kuszłeyką. Brał udział w akcji odczytowej w kościołach i ośrodkach duszpasterskich m.in. na terenie Katowic, Sosnowca, Gliwic, Bielska-Białej, Czechowic-Dziedzic, Jastrzębia, Dąbrowy Górniczej, Raciborza i Opola, a także współorganizował Tygodnie Kultury Chrześcijańskiej w Katowicach. Powołał do życia „Gazetę Mówioną”.


W latach 1985-1989 redagował „Jesteśmy”, dwumiesięcznik społeczno-kulturalny, wydawany w podziemiu we współpracy z RKW Regionu i Komitetem Kultury Niezależnej. W tym okresie był też przewodniczącym KKN na Śląsku. W roku 1986. założył Oficynę Śląską, którą kierował do jej rozwiązania w 1990. roku. Od roku 1989. do roku 1990. pracował w Komitecie Obywatelskim „S”. W roku 1990. zrezygnował z funkcji przewodniczącego Komitetu Koordynacyjnego Związków i Stowarzyszeń Twórczych w Katowicach. W roku 1988 odszedł z redakcji „Gościa Niedzielnego” na rentę inwalidzką, po czym w 1994 roku przeszedł na emeryturę. Od roku 1995  redagował „Zeszyty Historyczne Solidarności Śląsko-Dąbrowskiej”.
W latach 1985-1989 redagował „Jesteśmy”, dwumiesięcznik społeczno-kulturalny, wydawany w podziemiu we współpracy z RKW Regionu i Komitetem Kultury Niezależnej. W tym okresie był też przewodniczącym KKN na Śląsku. W 1986 roku założył Oficynę Śląską, którą kierował do jej rozwiązania w 1990. Od 1989 do 1990 roku pracował w Komitecie Obywatelskim „S”. W 1990 roku zrezygnował z funkcji przewodniczącego Komitetu Koordynacyjnego Związków i Stowarzyszeń Twórczych w Katowicach. W 1988 roku odszedł z redakcji „Gościa Niedzielnego” na rentę inwalidzką, po czym w 1994 roku przeszedł na emeryturę. Od 1995  redagował „Zeszyty Historyczne Solidarności Śląsko-Dąbrowskiej”. Od 1957 roku  był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Nigdy nie był członkiem żadnej partii politycznej, nigdy nie pobierał wynagrodzenia za swoją działalność. Zmarł 2 maja 2007. 9 maja 2007 roku został pośmiertnie uhonorowany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.  
Od 1957 roku  był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Nigdy nie był członkiem żadnej partii politycznej, nigdy nie pobierał wynagrodzenia za swoją działalność. Zmarł 2 maja 2007. 9 maja 2007 roku został pośmiertnie uhonorowany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.  


==Autor publikacji popularno-naukowych oraz prac dotyczących Solidarności==  
==Autor publikacji popularno-naukowych oraz prac dotyczących Solidarności==  
Linia 19: Linia 18:
*Jak się rodziła Solidarność – Region Śląsko-Dąbrowski 1980-1981, Warszawa 1990
*Jak się rodziła Solidarność – Region Śląsko-Dąbrowski 1980-1981, Warszawa 1990
*Zbrodnie, o których nie wolno zapomnieć, (szkic historyczny, wydany pod pseudonimem Aleksandra Mirskiego razem z książką Stanisława Wilniuka, Oficyna Śląska 1988
*Zbrodnie, o których nie wolno zapomnieć, (szkic historyczny, wydany pod pseudonimem Aleksandra Mirskiego razem z książką Stanisława Wilniuka, Oficyna Śląska 1988
* "… póki my żyjemy" (zbiór wierszy i poezji z czasów Stanu Wojennego, wydane z Włodzimierzem Kapczyńskim pod wspólnym pseudonimem „Ka-Zet” Oficyna Śląska 1986
* "… póki my żyjemy" (zbiór wierszy i poezji z czasów Stanu Wojennego, wydane z Włodzimierzem Kapczyńskim pod wspólnym pseudonimem „Ka-Zet” Oficyna Śląska 1986
*Ku pamięci – zbiór 890 wierszyków z pensjonarskich pamiętników, Tarnów 1995
*Ku pamięci – zbiór 890 wierszyków z pensjonarskich pamiętników, Tarnów 1995
*Niezwykłe! Nieprawdopodobne! Nie z tej ziemi!, Katowice 2004
*Niezwykłe! Nieprawdopodobne! Nie z tej ziemi!, Katowice 2004
Linia 26: Linia 25:


==Bibliografia==
==Bibliografia==
Dziennikarze władzy, władza dziennikarzom, pod red. Tadeusz Wolszy i Sebastian Ligarskiego, Instytutu Pamięci Narodowej Komisja Ścigania Zbrodni przeciw Narodowi Polskiemu, Warszawa 2010; Andrzej Grajewski „Twój Gość. 85 lat „Gościa Niedzielnego.”, Wydawnictwo Kurii Metropolitalnej w Katowicach „Gość Niedzielny”, Katowice 2008, Encyklopedia Solidarności, Tom 1. Opozycja w PRL 1976-1989, pod red.. Mirosławy Łętowskiej, Katowice 2010.  
Dziennikarze władzy, władza dziennikarzom, pod red. T. Wolszy, S. Ligarskiego, Warszawa 2010; A. Grajewski, Twój Gość. 85 lat „Gościa Niedzielnego”, Katowice 2008, Encyklopedia Solidarności, t. 1; Opozycja w PRL 1976-1989, pod red.. M. Łętowskiej, Katowice 2010.  


{{Noty biograficzne}}
{{Noty biograficzne}}
[[Kategoria:Biografie - Z]]
[[Kategoria:Biografie - Z]]
[[Kategoria:Dziennikarze]]
[[Kategoria:Dziennikarze]]

Wersja z 18:14, 17 sty 2013

Zdzisław Kazimierz Zwoźniak (1930-2007), dziennikarz, historyk

Urodzil się 5 lipca 1930 w Sosnowcu w rodzinie Michała i Małgorzaty z d. Janus. W latach 1950 – 1954 studiował polonistykę na Uniwersytecie Wrocławskim, a także prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim (w latach 1956 – 1958 oraz 1961 – 1963).

Jako dziennikarz najpierw związał się, w 1954 roku, z redagowanym ówcześnie przez Tadeusza Mazowieckiego „Wrocławskim Tygodnikiem Katolickim”. Od 1955 był kierownikiem działu kulturalnego i popularnonaukowego oraz sekretarzem redakcji "Gościa Niedzielnego". W 1956 roku wraz z Rudolfem Buchałą, Józefem Świerkoszem, przyszłą żoną, Renatą Rudzką i Edwardem Maskelonem podpisał list protestacyjny przeciw prorządowej polityce Bolesława Piaseckiego, co skutkowało zwolnieniem dziennikarzy z pracy. Od 1957 roku był związany z wydawanym przez Śląskie Wydawnictwo Prasowe tygodnikiem „Panorama”, gdzie pracował na stanowisku starszego publicysty.

Od września 1980 roku był członkiem „Solidarności”. Pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Zakładowej przy Śląskim Wydawnictwie Prasowym, gromadzącym dziennikarzy RSW „Prasa – Książka – Ruch” z województw katowickiego, bielskiego i częstochowskiego. Redagował najpierw biuletyn publicystyczny Zarządu Regionu MZK „Wprost”, a w 1981 roku został redaktorem naczelnym tygodnika „Solidarność Jastrzębie”, jednak z powodu internowania nie zdążył wydać żadnego numeru. Został internowany 13 grudnia 1981, osadzony w Komendzie Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w Katowicach. 5 lutego 1982 został przeniesiony do obozu dla internowanych w Jastrzębiu-Szerokiej. Tam stan jego zdrowia pogorszył się do tego stopnia, że w celu ratowania życia niezbędna była operacja chirurgiczna. Po licznych interwencjach, m.in. bp. Herberta Bednorza, 27 kwietnia 1982 przeszedł operację w Klinice Chirurgicznej w Katowicach, a następnie, 10 maja 1982, został objęty „aktem łaski” i zwolniony z internowania w Zabrzu-Zaborzu.

Do redakcji „Gościa Niedzielnego” wrócił po powrocie do zdrowia. Jednocześnie kontynuował współpracę z „Solidarnością”. Jako „Bogdan” uczestniczył w pracach podziemnej RKW. Współpracował m.in z Jerzym Buzkiem, Grzegorzem Opalą, Tadeuszem Jedynakiem, Marianem Maciejczykiem i Ryszardem Kuszłeyką. Brał udział w akcji odczytowej w kościołach i ośrodkach duszpasterskich m.in. na terenie Katowic, Sosnowca, Gliwic, Bielska-Białej, Czechowic-Dziedzic, Jastrzębia, Dąbrowy Górniczej, Raciborza i Opola, a także współorganizował Tygodnie Kultury Chrześcijańskiej w Katowicach. Powołał do życia „Gazetę Mówioną”.

W latach 1985-1989 redagował „Jesteśmy”, dwumiesięcznik społeczno-kulturalny, wydawany w podziemiu we współpracy z RKW Regionu i Komitetem Kultury Niezależnej. W tym okresie był też przewodniczącym KKN na Śląsku. W 1986 roku założył Oficynę Śląską, którą kierował do jej rozwiązania w 1990. Od 1989 do 1990 roku pracował w Komitecie Obywatelskim „S”. W 1990 roku zrezygnował z funkcji przewodniczącego Komitetu Koordynacyjnego Związków i Stowarzyszeń Twórczych w Katowicach. W 1988 roku odszedł z redakcji „Gościa Niedzielnego” na rentę inwalidzką, po czym w 1994 roku przeszedł na emeryturę. Od 1995 redagował „Zeszyty Historyczne Solidarności Śląsko-Dąbrowskiej”. Od 1957 roku był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Nigdy nie był członkiem żadnej partii politycznej, nigdy nie pobierał wynagrodzenia za swoją działalność. Zmarł 2 maja 2007. 9 maja 2007 roku został pośmiertnie uhonorowany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Autor publikacji popularno-naukowych oraz prac dotyczących Solidarności

  • Alchemia, Warszawa 1978
  • Kalendarze, Warszawa 1981
  • Alter ego dla każdego, Ruda Śląska 2000
  • Refleksje o wolności i kulturze, Katowice 1989
  • Jak się rodziła Solidarność – Region Śląsko-Dąbrowski 1980-1981, Warszawa 1990
  • Zbrodnie, o których nie wolno zapomnieć, (szkic historyczny, wydany pod pseudonimem Aleksandra Mirskiego razem z książką Stanisława Wilniuka, Oficyna Śląska 1988
  • "… póki my żyjemy" (zbiór wierszy i poezji z czasów Stanu Wojennego, wydane z Włodzimierzem Kapczyńskim pod wspólnym pseudonimem „Ka-Zet” Oficyna Śląska 1986
  • Ku pamięci – zbiór 890 wierszyków z pensjonarskich pamiętników, Tarnów 1995
  • Niezwykłe! Nieprawdopodobne! Nie z tej ziemi!, Katowice 2004
  • 24 relacje popularnonaukowe zebrane pod tytułem "Same niezwykłości”
  • Księga największych tajemnic, Warszawa 2005

Bibliografia

Dziennikarze władzy, władza dziennikarzom, pod red. T. Wolszy, S. Ligarskiego, Warszawa 2010; A. Grajewski, Twój Gość. 85 lat „Gościa Niedzielnego”, Katowice 2008, Encyklopedia Solidarności, t. 1; Opozycja w PRL 1976-1989, pod red.. M. Łętowskiej, Katowice 2010.