Zwoźniak Zdzisław: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
mNie podano opisu zmian
Linia 2: Linia 2:
Urodził się 5 lipca 1930 w Sosnowcu w rodzinie Michała i Małgorzaty, z d. Janus. W latach 1950–1954 studiował polonistykę na Uniwersytecie Wrocławskim, a także prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim (od 1956 do 1958 oraz od 1961 do 1963 roku).
Urodził się 5 lipca 1930 w Sosnowcu w rodzinie Michała i Małgorzaty, z d. Janus. W latach 1950–1954 studiował polonistykę na Uniwersytecie Wrocławskim, a także prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim (od 1956 do 1958 oraz od 1961 do 1963 roku).


Jako dziennikarz najpierw - w 1954 roku - związał się z redagowanym wówczas przez Tadeusza Mazowieckiego „Wrocławskim Tygodnikiem Katolickim”. Od 1955 był kierownikiem działu kulturalnego i popularnonaukowego oraz sekretarzem redakcji "Gościa Niedzielnego". W 1956 roku razem z Rudolfem Buchałą, Józefem Świerkoszem, przyszłą żoną Renatą Rudzką i Edwardem Maskelonem podpisał list protestacyjny przeciw prorządowej polityce Bolesława Piaseckiego, co zaskutkowało zwolnieniem dziennikarzy z pracy. Od 1957 roku był związany z wydawanym przez Śląskie Wydawnictwo Prasowe tygodnikiem „Panorama”, gdzie pracował na stanowisku starszego publicysty.
Jako dziennikarz najpierw - w 1954 roku - związał się z redagowanym wówczas przez Tadeusza Mazowieckiego „Wrocławskim Tygodnikiem Katolickim”. Od 1955 był kierownikiem działu kulturalnego i popularnonaukowego oraz sekretarzem redakcji [[Gość Niedzielny - tygodnik|"Gościa Niedzielnego"]]. W 1956 roku razem z [[Buchała Rudolf|Rudolfem Buchałą]], Józefem Świerkoszem, przyszłą żoną Renatą Rudzką i Edwardem Maskelonem podpisał list protestacyjny przeciw prorządowej polityce [[Piasecki Bolesław|Bolesława Piaseckiego]], co zaskutkowało zwolnieniem dziennikarzy z pracy. Od 1957 roku był związany z wydawanym przez Śląskie Wydawnictwo Prasowe tygodnikiem „Panorama”, gdzie pracował na stanowisku starszego publicysty.


Od września 1980 roku był członkiem „Solidarności”. Pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Zakładowej przy Śląskim Wydawnictwie Prasowym, gromadzącym dziennikarzy RSW „Prasa – Książka – Ruch” z województw katowickiego, bielskiego i częstochowskiego.  Najpierw redagował biuletyn publicystyczny Zarządu Regionu MZK „Wprost”, a w 1981 roku pełnił funkcję redaktora naczelnego tygodnika „Solidarność Jastrzębie”. Jednak z powodu internowania nie zdążył wydać żadnego numeru.
Od września 1980 roku był członkiem „Solidarności”. Pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Zakładowej przy Śląskim Wydawnictwie Prasowym, gromadzącym dziennikarzy RSW „Prasa – Książka – Ruch” z województw katowickiego, bielskiego i częstochowskiego.  Najpierw redagował biuletyn publicystyczny Zarządu Regionu MZK „Wprost”, a w 1981 roku pełnił funkcję redaktora naczelnego tygodnika „Solidarność Jastrzębie”. Jednak z powodu internowania nie zdążył wydać żadnego numeru.
Został internowany 13 grudnia 1981 i osadzony w Komendzie Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w Katowicach. 5 lutego 1982 został przeniesiony do obozu dla internowanych w Jastrzębiu-Szerokiej. Tam stan jego zdrowia pogorszył się do tego stopnia, że w celu ratowania życia niezbędna była operacja chirurgiczna. Po licznych interwencjach, m.in. bp. Herberta Bednorza 27 kwietnia 1982 przeszedł operację w Klinice Chirurgicznej w Katowicach, a następnie 10 maja 1982 został objęty „aktem łaski” i zwolniony z internowania w Zabrzu-Zaborzu.
Został internowany 13 grudnia 1981 i osadzony w Komendzie Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w Katowicach. 5 lutego 1982 został przeniesiony do obozu dla internowanych w Jastrzębiu-Szerokiej. Tam stan jego zdrowia pogorszył się do tego stopnia, że w celu ratowania życia niezbędna była operacja chirurgiczna. Po licznych interwencjach, m.in. [[Bednorz Herbert|bp. Herberta Bednorza]] 27 kwietnia 1982 przeszedł operację w Klinice Chirurgicznej w Katowicach, a następnie 10 maja 1982 został objęty „aktem łaski” i zwolniony z internowania w Zabrzu-Zaborzu.


Do redakcji „Gościa Niedzielnego” wrócił po powrocie do zdrowia. Jednocześnie kontynuował współpracę z „Solidarnością”. Jako „Bogdan” uczestniczył w pracach podziemnej RKW. Współpracował m.in z Jerzym Buzkiem, Grzegorzem Opalą, Tadeuszem Jedynakiem, Marianem Maciejczykiem i Ryszardem Kuszłeyką. Brał udział w akcji odczytowej w kościołach i ośrodkach duszpasterskich m.in. na terenie Katowic, Sosnowca, Gliwic, Bielska-Białej, Czechowic-Dziedzic, Jastrzębia, Dąbrowy Górniczej, Raciborza i Opola. Ponadto współorganizował Tygodnie Kultury Chrześcijańskiej w Katowicach. Powołał też do życia „Gazetę Mówioną”.
Do redakcji „Gościa Niedzielnego” wrócił po powrocie do zdrowia. Jednocześnie kontynuował współpracę z „Solidarnością”. Jako „Bogdan” uczestniczył w pracach podziemnej RKW. Współpracował m.in z Jerzym Buzkiem, [[Opala Grzegorz|Grzegorzem Opalą]], Tadeuszem Jedynakiem, Marianem Maciejczykiem i Ryszardem Kuszłeyką. Brał udział w akcji odczytowej w kościołach i ośrodkach duszpasterskich m.in. na terenie Katowic, Sosnowca, Gliwic, Bielska-Białej, Czechowic-Dziedzic, Jastrzębia, Dąbrowy Górniczej, Raciborza i Opola. Ponadto współorganizował [[Tydzień Kultury Chrześcijańskiej w diecezji katowickiej|Tygodnie Kultury Chrześcijańskiej w Katowicach]]. Powołał też do życia „Gazetę Mówioną”.


W latach 1985-1989 redagował „Jesteśmy”, dwumiesięcznik społeczno-kulturalny wydawany w podziemiu we współpracy z RKW Regionu i Komitetem Kultury Niezależnej. W tym okresie był też przewodniczącym KKN na Śląsku. W 1986 roku założył Oficynę Śląską, którą kierował do jej rozwiązania w 1990 roku. Od 1989 do 1990 roku pracował w Komitecie Obywatelskim „S”. W 1990 roku zrezygnował z funkcji przewodniczącego Komitetu Koordynacyjnego Związków i Stowarzyszeń Twórczych w Katowicach. W 1988 roku odszedł z redakcji „Gościa Niedzielnego” na rentę inwalidzką, po czym w 1994 roku przeszedł na emeryturę. Od 1995  redagował „Zeszyty Historyczne Solidarności Śląsko-Dąbrowskiej”. Od 1957 roku  był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Nigdy nie był członkiem żadnej partii politycznej, ani nie pobierał wynagrodzenia za swoją działalność. Zmarł 2 maja 2007. 9 maja 2007 roku został pośmiertnie uhonorowany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
W latach 1985-1989 redagował „Jesteśmy”, dwumiesięcznik społeczno-kulturalny wydawany w podziemiu we współpracy z RKW Regionu i Komitetem Kultury Niezależnej. W tym okresie był też przewodniczącym KKN na Śląsku. W 1986 roku założył Oficynę Śląską, którą kierował do jej rozwiązania w 1990 roku. Od 1989 do 1990 roku pracował w Komitecie Obywatelskim „S”. W 1990 roku zrezygnował z funkcji przewodniczącego Komitetu Koordynacyjnego Związków i Stowarzyszeń Twórczych w Katowicach. W 1988 roku odszedł z redakcji „Gościa Niedzielnego” na rentę inwalidzką, po czym w 1994 roku przeszedł na emeryturę. Od 1995  redagował „Zeszyty Historyczne Solidarności Śląsko-Dąbrowskiej”. Od 1957 roku  był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Nigdy nie był członkiem żadnej partii politycznej, ani nie pobierał wynagrodzenia za swoją działalność. Zmarł 2 maja 2007. 9 maja 2007 roku został pośmiertnie uhonorowany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Wersja z 10:04, 23 sty 2013

Zwoźniak Zdzisław Kazimierz (1930-2007), dziennikarz, historyk

Urodził się 5 lipca 1930 w Sosnowcu w rodzinie Michała i Małgorzaty, z d. Janus. W latach 1950–1954 studiował polonistykę na Uniwersytecie Wrocławskim, a także prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim (od 1956 do 1958 oraz od 1961 do 1963 roku).

Jako dziennikarz najpierw - w 1954 roku - związał się z redagowanym wówczas przez Tadeusza Mazowieckiego „Wrocławskim Tygodnikiem Katolickim”. Od 1955 był kierownikiem działu kulturalnego i popularnonaukowego oraz sekretarzem redakcji "Gościa Niedzielnego". W 1956 roku razem z Rudolfem Buchałą, Józefem Świerkoszem, przyszłą żoną Renatą Rudzką i Edwardem Maskelonem podpisał list protestacyjny przeciw prorządowej polityce Bolesława Piaseckiego, co zaskutkowało zwolnieniem dziennikarzy z pracy. Od 1957 roku był związany z wydawanym przez Śląskie Wydawnictwo Prasowe tygodnikiem „Panorama”, gdzie pracował na stanowisku starszego publicysty.

Od września 1980 roku był członkiem „Solidarności”. Pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Zakładowej przy Śląskim Wydawnictwie Prasowym, gromadzącym dziennikarzy RSW „Prasa – Książka – Ruch” z województw katowickiego, bielskiego i częstochowskiego. Najpierw redagował biuletyn publicystyczny Zarządu Regionu MZK „Wprost”, a w 1981 roku pełnił funkcję redaktora naczelnego tygodnika „Solidarność Jastrzębie”. Jednak z powodu internowania nie zdążył wydać żadnego numeru. Został internowany 13 grudnia 1981 i osadzony w Komendzie Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w Katowicach. 5 lutego 1982 został przeniesiony do obozu dla internowanych w Jastrzębiu-Szerokiej. Tam stan jego zdrowia pogorszył się do tego stopnia, że w celu ratowania życia niezbędna była operacja chirurgiczna. Po licznych interwencjach, m.in. bp. Herberta Bednorza 27 kwietnia 1982 przeszedł operację w Klinice Chirurgicznej w Katowicach, a następnie 10 maja 1982 został objęty „aktem łaski” i zwolniony z internowania w Zabrzu-Zaborzu.

Do redakcji „Gościa Niedzielnego” wrócił po powrocie do zdrowia. Jednocześnie kontynuował współpracę z „Solidarnością”. Jako „Bogdan” uczestniczył w pracach podziemnej RKW. Współpracował m.in z Jerzym Buzkiem, Grzegorzem Opalą, Tadeuszem Jedynakiem, Marianem Maciejczykiem i Ryszardem Kuszłeyką. Brał udział w akcji odczytowej w kościołach i ośrodkach duszpasterskich m.in. na terenie Katowic, Sosnowca, Gliwic, Bielska-Białej, Czechowic-Dziedzic, Jastrzębia, Dąbrowy Górniczej, Raciborza i Opola. Ponadto współorganizował Tygodnie Kultury Chrześcijańskiej w Katowicach. Powołał też do życia „Gazetę Mówioną”.

W latach 1985-1989 redagował „Jesteśmy”, dwumiesięcznik społeczno-kulturalny wydawany w podziemiu we współpracy z RKW Regionu i Komitetem Kultury Niezależnej. W tym okresie był też przewodniczącym KKN na Śląsku. W 1986 roku założył Oficynę Śląską, którą kierował do jej rozwiązania w 1990 roku. Od 1989 do 1990 roku pracował w Komitecie Obywatelskim „S”. W 1990 roku zrezygnował z funkcji przewodniczącego Komitetu Koordynacyjnego Związków i Stowarzyszeń Twórczych w Katowicach. W 1988 roku odszedł z redakcji „Gościa Niedzielnego” na rentę inwalidzką, po czym w 1994 roku przeszedł na emeryturę. Od 1995 redagował „Zeszyty Historyczne Solidarności Śląsko-Dąbrowskiej”. Od 1957 roku był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Nigdy nie był członkiem żadnej partii politycznej, ani nie pobierał wynagrodzenia za swoją działalność. Zmarł 2 maja 2007. 9 maja 2007 roku został pośmiertnie uhonorowany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Autor publikacji popularno-naukowych oraz prac dotyczących Solidarności

  • Alchemia, Warszawa 1978
  • Kalendarze, Warszawa 1981
  • Alter ego dla każdego, Ruda Śląska 2000
  • Refleksje o wolności i kulturze, Katowice 1989
  • Jak się rodziła Solidarność – Region Śląsko-Dąbrowski 1980-1981, Warszawa 1990
  • Zbrodnie, o których nie wolno zapomnieć, (szkic historyczny, wydany pod pseudonimem Aleksandra Mirskiego razem z książką Stanisława Wilniuka, Oficyna Śląska 1988
  • "… póki my żyjemy" (zbiór wierszy i poezji z czasów Stanu Wojennego, wydane z Włodzimierzem Kapczyńskim pod wspólnym pseudonimem „Ka-Zet” Oficyna Śląska 1986
  • Ku pamięci – zbiór 890 wierszyków z pensjonarskich pamiętników, Tarnów 1995
  • Niezwykłe! Nieprawdopodobne! Nie z tej ziemi!, Katowice 2004
  • 24 relacje popularnonaukowe zebrane pod tytułem "Same niezwykłości”
  • Księga największych tajemnic, Warszawa 2005

Bibliografia

Dziennikarze władzy, władza dziennikarzom, pod red. T. Wolszy, S. Ligarskiego, Warszawa 2010; A. Grajewski, Twój Gość. 85 lat „Gościa Niedzielnego”, Katowice 2008, Encyklopedia Solidarności, t. 1; Opozycja w PRL 1976-1989, pod red.. M. Łętowskiej, Katowice 2010.