Związek Caritas Diecezji Katowickiej

Z e-ncyklopedia
Siedziba Związku Caritas w Katowicach

Związek Caritas Diecezji Katowickiej, któremu podwaliny dali biskupi August Hlond i Arkadiusz Lisiecki domagał się modyfikacji, a zwłaszcza jego statut. W nowej ustawie o stowarzyszeniach z 27 października 1932 władze kościelne dostrzegły niebezpieczeństwo zakłócenie misji Kościoła na tym polu. Obawiano się, że działalność kościelnej organizacji zostanie podporządkowania państwowej opiece społecznej. Dekretem z dnia 14 kwietnia 1934 bp Adamski erygował instytucję pod nazwą Związek Caritas Diecezji Katowickiej jako kościelną osobę prawną. Było to zrzeszenie katolickich organizacji, zajmujących się działalnością charytatywną w ramach sierocińców, ochronek, zakładów wychowawczych, czy kuchni mlecznych dla dzieci. Celem Związku było ujednolicenie organizacji oraz instytucji charytatywnych, podejmowanie inicjatyw w tej dziedzinie, organizowanie szkoleń, przygotowanie profesjonalnej kadry pracowników socjalnych oraz reprezentowanie interesów Kościoła w dziedzinie dobroczynności wobec władz państwowych różnego szczebla.

„Caritas” Diecezji Katowickiej rozwinął w okresie międzywojennym bardzo bogatą działalność. Do nowatorskich inicjatyw należały bezpłatne porady prawne oraz pośrednictwo prawne w sprawach opiekuńczych nad małoletnimi, karnych, ubezpieczeniowych, mieszkaniowych oraz emerytalno-rentowych. W dużych ośrodkach miejskich powstawały świetlice dla bezrobotnych.. W latach 1929-1935 w diecezji katowickiej powstało ogółem 26 wydziałów parafialnych „Caritas”. W ramach działalności dobroczynnej sprawowano także opiekę moralną nad potrzebującymi. Z inicjatywy Zarządu „Caritas” w 1933 roku w Jedłowniku powstał - pierwszy na Górnym Śląsku - zakład dla dziewcząt zaniedbanych i zagrożonych moralnie. Szerokim zainteresowaniem w parafiach cieszyły się coroczne Tygodnie Miłosierdzia. W pierwszą niedzielę adwentu przeprowadzano specjalną kolektę na ubogich parafian oraz zbiórkę darów w naturze. Organizacja Tygodni Miłosierdzia stała się trwałym elementem działalności dobroczynnej w diecezji katowickiej .

Po 1989 roku, w nowej sytuacji ustrojowej, gdy poszerzył się obszar niedostatku i ubóstwa, wzrosło znaczenie zwykłej solidarności międzyludzkiej przejawiającej się w niesieniu pomocy najbardziej poszkodowanym, odrzuconym i bezradnym, nie umiejącym odnaleźć się w nowej sytuacji gospodarczej. Po rozwiązaniu w 1950 roku przez władze państwowe kościelnej „Caritas”, akcję charytatywną przez lata prowadził Referat Charytatywny Kurii Diecezjalnej. W nowych warunkach możliwe stało się reaktywowanie kościelnej „Caritas”. 12 listopada 1989 roku bp Damian Zimoń powołał „Caritas” Diecezji Katowickiej, której dyrektorem został wieloletni kierownik Referatu Charytatywnego, ks. prałat Marian Malcher. Obecnie działalność „Caritasu” w archidiecezji jest mocno rozbudowana. Pod zwierzchnictwem dyrektora ks. Krzysztofa Bąka funkcjonuje sprawna i dobrze zorganizowana archidiecezjalna akcja charytatywna, obejmująca - zróżnicowane pod względem potrzeb – obszary biedy ludzkiej. Należą do nich między innymi: 2 hospicja, 2 noclegownie, 2 jadłodajnie, 6 domów pomocy społecznej, 8 warsztatów terapii zajęciowej, 17 świetlic środowiskowych, 61 dzieł charytatywnych; 1 dom matki i dziecka; 17 mieszkań chronionych dla osób niepełnosprawnych; 1 ośrodek rehabilitacji dziennej. Działa w nich 1420 pracowników etatowych, mających pod opieką 9525 podopiecznych.

Zarząd

Bibliografia

Opracowanie własne, JM