Zielonkowski Paweł: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
mNie podano opisu zmian
mNie podano opisu zmian
Linia 8: Linia 8:
Po śmierci piekarskiego proboszcza, ks. Karola Nerlicha, zgłosił swoją kandydaturę na probostwo piekarskie i 8 sierpnia 1901 przejął parafię.  Na początku swej działalności dał się poznać jako troskliwy duszpasterz, dbający o interesy parafii i rozwój kultu w Niemieckich Piekarach. Wkrótce jednak został mimowolnie wciągnięty w polsko-niemieckie rozgrywki polityczne toczone między mieszkańcami. Rolę czarnego charakteru w tym niekończącym się sporze odegrał przede wszystkim  miejscowy organista, Maksymilian Chodinsky, gorliwy germanizator, rugujący z uporem polskie śpiewy i język w kościele.  Przez cały okres swojego pobytu w Niemieckich Piekarach, ks. Zielonkowski  starał się zachować dystans wobec obydwu stronnictw- proniemieckiego jak i propolskiego. Nie było to łatwe zadanie, gdyż w czasie jego działalności skrajnie radykalizowały się obydwie postawy, co doprowadzało do bardzo częstych i ostrych konfliktów. Oskarżany był zarówno o sprzyjanie germanizacji narodu polskiego jak i sprzeciwianie się poleceniom zarządcy diecezji wrocławskiej- kard. Koppowi. Między innymi z tych powodów bywał często przesłuchiwany.  
Po śmierci piekarskiego proboszcza, ks. Karola Nerlicha, zgłosił swoją kandydaturę na probostwo piekarskie i 8 sierpnia 1901 przejął parafię.  Na początku swej działalności dał się poznać jako troskliwy duszpasterz, dbający o interesy parafii i rozwój kultu w Niemieckich Piekarach. Wkrótce jednak został mimowolnie wciągnięty w polsko-niemieckie rozgrywki polityczne toczone między mieszkańcami. Rolę czarnego charakteru w tym niekończącym się sporze odegrał przede wszystkim  miejscowy organista, Maksymilian Chodinsky, gorliwy germanizator, rugujący z uporem polskie śpiewy i język w kościele.  Przez cały okres swojego pobytu w Niemieckich Piekarach, ks. Zielonkowski  starał się zachować dystans wobec obydwu stronnictw- proniemieckiego jak i propolskiego. Nie było to łatwe zadanie, gdyż w czasie jego działalności skrajnie radykalizowały się obydwie postawy, co doprowadzało do bardzo częstych i ostrych konfliktów. Oskarżany był zarówno o sprzyjanie germanizacji narodu polskiego jak i sprzeciwianie się poleceniom zarządcy diecezji wrocławskiej- kard. Koppowi. Między innymi z tych powodów bywał często przesłuchiwany.  


Jako proboszcz,  podejmujący wiele inicjatyw w parafii, dążący mimo wszystko do osiągnięcia we wspólnocie upragnionego pojednania, cieszył się jednak autorytetem. W połowie lipca 1902 została nadana mu godność kanonika, czego szczerze życzyli i gratulowali mu niemal wszyscy Piekarzanie. Ks. Pawłowi Zielonkowskiemu w ciągu jedenastoletniej posługi w Niemieckich Piekarach udało się wprowadzić w życie wiele planów. Należały do nich m.in. renowacja oraz doprowadzenie wodociągu do probostwa, budowa tzw. domu letniego dla księży-pielgrzymów, pełna elektryfikacja kalwarii (kościół + kaplice), remont nieczynnego od wielu lat zegara wieżowego, zamontowanie na wieżach żeliwnych balustrad, przeprowadzenie remontu Studzienki, zorganizowanie bardzo uroczystych obchodów 600lecia konsekracji dawnego drewnianego kościoła pw. św. Bartłomieja. Dał się również poznać jako opiekun wielu towarzystw o charakterze religijnym i religijno-społecznym. Kierowany aktualnymi potrzebami stał się również pomysłodawcą specjalnych rekolekcji dla młodzieńców, które podejmowaną tematyką miały pomagać odbiorcom w zwalczaniu przejawów patologii i nudy w ich środowisku.
Jako proboszcz,  podejmujący wiele inicjatyw w parafii, dążący mimo wszystko do osiągnięcia we wspólnocie upragnionego pojednania, cieszył się jednak autorytetem. W połowie lipca 1902 została nadana mu godność kanonika, czego szczerze życzyli i gratulowali mu niemal wszyscy Piekarzanie. Ks. Pawłowi Zielonkowskiemu w ciągu jedenastoletniej posługi w Niemieckich Piekarach udało się wprowadzić w życie wiele planów. Należały do nich m.in. renowacja oraz doprowadzenie wodociągu do probostwa, budowa tzw. domu letniego dla księży-pielgrzymów, pełna elektryfikacja kalwarii (kościół + kaplice), remont nieczynnego od wielu lat zegara wieżowego, zamontowanie na wieżach żeliwnych balustrad, przeprowadzenie remontu Studzienki, zorganizowanie bardzo uroczystych obchodów 600lecia konsekracji dawnego drewnianego kościoła pw. św. Bartłomieja. Dał się poznać jako opiekun wielu towarzystw o charakterze religijnym i religijno-społecznym. Kierowany aktualnymi potrzebami stał się również pomysłodawcą specjalnych rekolekcji dla młodzieńców, które podejmowaną tematyką miały pomagać odbiorcom w zwalczaniu przejawów patologii i nudy w ich środowisku.


Ks. Paweł Zielonkowski zmarł 13 kwietnia 1912 w Lindau am Bodensee. Pochowany został w Piekarach Śląskich.
Ks. Paweł Zielonkowski zmarł 13 kwietnia 1912 w Lindau am Bodensee. Pochowany został w Piekarach Śląskich.

Wersja z 00:12, 6 mar 2010

Zielonkowski Paweł (1859-1912)

Urodził się 15 listopada 1859 w osadzie Lubnów koło Siołkowic jako syn nauczyciela Emanuela i Katarzyny z d. Kiwus. Elementarnej nauki udzielał mu ojciec. W 10 roku życia został przyjęty do gimnazjum opolskiego. Przez kolejne trzy lata uczył się w katolickim gimnazjum wrocławskim. Po jego likwidacji wrócił do Opola. Świadectwo dojrzałości uzyskał 14 sierpnia 1880. W tym samym roku zgłosił się na Wydział Teologiczny we Wrocławiu. Jednocześnie studiował filozofię i orientalistykę. Chcąc doskonalić swój język polski wstąpił do akademickiego Towarzystwa Górnośląskiego we Wrocławiu. Po ukończeniu trzyletniego teologicznego przeniósł się do seminarium duchownego w Ratyzbonie. Tutaj przyjął niższe święcenia duchowne. Święcenia kapłańskie otrzymał 6 lipca 1884 we Wrocławiu. Przez sześć miesięcy pełnił obowiązki kapelana w Opolu. Następnie przez dwa lata pracował w Rudzie. W 1886 roku został wikariuszem parafii Wszystkich Świętych w Gliwicach. 29 listopada 1888 mianowano go administratorem w Dębieńsku. Z jego inicjatywy: odnowiono boczne ołtarze, rozpoczęto budowę organów. Za jego czasów w Ornontowicach rozebrano stary drewniany kościół i wybudowano murowany (1892-1893). W 1890 roku odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Ks. Zielonkowski pełnił urząd dziekana.

Po śmierci piekarskiego proboszcza, ks. Karola Nerlicha, zgłosił swoją kandydaturę na probostwo piekarskie i 8 sierpnia 1901 przejął parafię. Na początku swej działalności dał się poznać jako troskliwy duszpasterz, dbający o interesy parafii i rozwój kultu w Niemieckich Piekarach. Wkrótce jednak został mimowolnie wciągnięty w polsko-niemieckie rozgrywki polityczne toczone między mieszkańcami. Rolę czarnego charakteru w tym niekończącym się sporze odegrał przede wszystkim miejscowy organista, Maksymilian Chodinsky, gorliwy germanizator, rugujący z uporem polskie śpiewy i język w kościele. Przez cały okres swojego pobytu w Niemieckich Piekarach, ks. Zielonkowski starał się zachować dystans wobec obydwu stronnictw- proniemieckiego jak i propolskiego. Nie było to łatwe zadanie, gdyż w czasie jego działalności skrajnie radykalizowały się obydwie postawy, co doprowadzało do bardzo częstych i ostrych konfliktów. Oskarżany był zarówno o sprzyjanie germanizacji narodu polskiego jak i sprzeciwianie się poleceniom zarządcy diecezji wrocławskiej- kard. Koppowi. Między innymi z tych powodów bywał często przesłuchiwany.

Jako proboszcz, podejmujący wiele inicjatyw w parafii, dążący mimo wszystko do osiągnięcia we wspólnocie upragnionego pojednania, cieszył się jednak autorytetem. W połowie lipca 1902 została nadana mu godność kanonika, czego szczerze życzyli i gratulowali mu niemal wszyscy Piekarzanie. Ks. Pawłowi Zielonkowskiemu w ciągu jedenastoletniej posługi w Niemieckich Piekarach udało się wprowadzić w życie wiele planów. Należały do nich m.in. renowacja oraz doprowadzenie wodociągu do probostwa, budowa tzw. domu letniego dla księży-pielgrzymów, pełna elektryfikacja kalwarii (kościół + kaplice), remont nieczynnego od wielu lat zegara wieżowego, zamontowanie na wieżach żeliwnych balustrad, przeprowadzenie remontu Studzienki, zorganizowanie bardzo uroczystych obchodów 600lecia konsekracji dawnego drewnianego kościoła pw. św. Bartłomieja. Dał się poznać jako opiekun wielu towarzystw o charakterze religijnym i religijno-społecznym. Kierowany aktualnymi potrzebami stał się również pomysłodawcą specjalnych rekolekcji dla młodzieńców, które podejmowaną tematyką miały pomagać odbiorcom w zwalczaniu przejawów patologii i nudy w ich środowisku.

Ks. Paweł Zielonkowski zmarł 13 kwietnia 1912 w Lindau am Bodensee. Pochowany został w Piekarach Śląskich.

Bibliografia

J. Wycisło, Ksiądz Paweł Zielonkowski (1859-1912). Kustosz sanktuarium w Piekarach na Śląsku, Katowice 2008.