Zamek w Starych Tarnowicach

Tarnowice w źródłach historycznych po raz pierwszy pojawiły się w początkach XIV wieku. Dopiero później wprowadzono nazwę Stare Tarnowice (Alt Tarnowitz) dla odróżnienia od nowych, czyli Tarnowskich Gór.

Pierwszymi właścicielami miejscowości byli Wrochemowie. Jeden z ich przedstawicieli - Piotr Wrochem - w latach 1520-1570 wybudował tutaj trójskrzydłowy zamek ozdobiony charakterystycznymi renesansowymi krużgankami. Sfinansowanie budowy częściowo było z pewnością możliwe dzięki pieniądzom uzyskanym z zawarcia ok. 1529 roku korzystnego układu z księciem opolskim Janem II Dobrym. W umowie rycerz zgadzał się na wydobycie rudy srebra na należących do niego ziemiach. W zamian uzyskał stały udział w dochodach ze sprzedaży kruszcu.

W kolejnych latach zamek zmieniał zarówno właścicieli - m.in. Ohm-Januszewscy, Gusnarowie, Welczkowie, Koschutzki, Larisch - jak i swój wygląd. Na przełomie XVIII i XIX wieku zostały zamurowane dotąd charakterystyczne dla budowli krużganki. Nieco później dobudowano czwarte, parterowe skrzydło zamykające dziedziniec od strony północnej. Wtedy też wybudowano w pobliżu zamku: spichlerz dworski, stodoły, stajnie. W 1820 roku obiekt stał się własnością Henckel von Donnersmarcków. W 1891 roku Guido Henckel von Donnersmarck połączył dobra w Starych Tarnowicach oraz Reptach i utworzył majorat.

Po zakończeniu II wojny światowej zamek w Starych Tarnowicach przeszedł pod zarząd Państwowego Gospodarstwa Rolnego. W 2000 roku stał się własnością Krystyny i Rajnera Smolorzów, którzy dokonali jego renowacji zarówno wewnątrz, jak i zewnątrz.

Bibliografia

A. Kuzio-Podrucki, M. Ogiński, Rezydencje szlachty śląskiej, Tarnowskie Góry 2013, s. 13; Przewodnik Tarnowskie Góry, Tarnowskie Góry 2009, s. 123.