Zachariasz: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
(dr)
(dr)
Linia 17: Linia 17:


Chociaż nie zbudował żadnego nowego kościoła, odnawiał i wyposażał kościoły rzymskie. Przeniósł też rezydencję papieską, którą Jan VII umieścił na Pallatynie z powrotem do Lateranu, gdzie odrestaurował pałac i kazał go przyozdobić malowidłami ściennymi. Dobudowano też wspaniałą salę jadalną przeznaczoną do oficjalnych przyjęć. Zmarł 14 marca 752, a następnego pochowano go  
Chociaż nie zbudował żadnego nowego kościoła, odnawiał i wyposażał kościoły rzymskie. Przeniósł też rezydencję papieską, którą Jan VII umieścił na Pallatynie z powrotem do Lateranu, gdzie odrestaurował pałac i kazał go przyozdobić malowidłami ściennymi. Dobudowano też wspaniałą salę jadalną przeznaczoną do oficjalnych przyjęć. Zmarł 14 marca 752, a następnego pochowano go  
w Bazylice Watykańskiej. Martyrologium rzymskie wspomina go w liturgii 15 marca.
w Bazylice Watykańskiej.  
 
*Martyrologium rzymskie wspomina go w liturgii 22 marca.


==Bibliografia==
==Bibliografia==

Wersja z 14:11, 19 sty 2019

Św. Zachariasz (zm. 752), papież

Na urzędzie papieskim pozostawał w latach 741-752.

Urodził się w Kalabrii, w rodzinie pochodzenia greckiego. Jego ojcem był Grek Polichroniusz. Był mnichem benedyktyńskim, a potem kanonikiem regularnym. Jako diakon współpracował ściśle z papieżem Grzegorzem III, który mianował go kardynałem. W dniu 30 listopada 741 zasiadł na katedrze św. Piotra. Był ostatnim papieżem pochodzenia greckiego, stąd jego orientacja probizantyjska. Kazał odrestaurować w Rzymie klasztory i kościoły mnichów orientalnych. Przetłumaczył na język grecki prawie wszystkie listy i Dialogi papieża Grzegorza I Wielkiego. Podziwiano go za szlachetność i miłosierdzie. Posiadał ogromne zdolności polityczne jak i retoryczne. Przygotowywał sojusz z Frankami, który zaowocował dopiero za czasów kolejnego papieża Stefana II.

W obawie o błędnie wypowiadane słowa sakramentalne chrztu, unieważnił wszystkie chrzty które nie były udzielone po łacinie. W 744 roku zwołał synod na którym ustanowiono, że święcenia kapłańskie będą odbywać się zawsze w czasie tzw. suchych dni kwartalnych, a kapłani nie powinni odprawiać Mszy Św. wsparci na lasce i z zakrytą głową. Dodatkowo wprowadzono przepis, że duchowni powinni publicznie pokazywać się w stroju długim, a nie wymuskanym i obcisłym.

W czasie swojego pontyfikatu uporządkował stosunki z Longobardami, którzy zagrażali Rzymowi. Powodem było udzielenie schronienia księciu Spoletto Trazamundowi, który ukrywał się przed królem Longobardów Liutprandem w Rzymie. Zachariasz zerwał układ ze Spoletto i w Terni w 742 roku uzyskał od Liutpranda zwrot zdobytych ziem Patrimonium Petri oraz wymianę jeńców. Wynegocjował dwudziestoletni rozejm między Longobardami a Rzymem. Jednak w 743 roku Longobardowie zaatakowali Rawennę i inne posiadłości bizantyjskie w Italii. Zachariasz po raz kolejny prowadził negocjacje z Liutprandem i w Pawii (743 r.) uzyskał rozejm i wycofanie się Longobardów z zajętych terenów. Po śmierci Liutpranda jego następca Ratchis mimo początkowego potwierdzenia dwudziestoletniego rozejmu z Rzymem, zaatakował egzarchat. Zachariasz za pomocą perswazji i darów nakłonił Ratchisa do zawieszenia broni. Był to jednak jego ostatni sukces w kontaktach z Longobardami. Ratchis musiał abdykować, a jego brat i następca Aistuf zajął Rawennę w 751 roku - co spowodowało upadek egzarchatu i w ten sposób zakończyło bizantyjskie panowanie w Italii.

Zachariasz starał się utrzymywać przyjazne stosunki z Konstantynopolem, czego dowodem jest wysłanie przez niego legatów do Konstantynopola, którzy mieli przekazać patriarsze listy synodalne i poinformować o wybraniu go na papieża. Jego wybór nie wymagał już cesarskiego zatwierdzenia więc jego zachowanie świadczy o dobrej woli i braku niechęci do kościoła wschodniego. Był też ostatnim papieżem który to uczynił. Jednocześnie Zachariasz wysłał cesarzowi Konstantynowi i patriarsze Anastazjuszowi swe zastrzeżenia co do ikonoklazmu. Konstantyn był fanatycznym ikonoklastą a Zachariasz wielkim obrońcą obrazów. Nie udało im się dojść w tej kwestii do porozumienia, więc dyplomatycznie temat został przemilczany. Konstantyn V, po odzyskaniu tronu, nadał Stolicy Apostolskiej rozległe i bogate posiadłości Norma i Ninfa w południowym Lacjum. Uczynił to z wdzięczności za pomoc Zachariasza udzieloną egzarsze raweńskiemu i w celu utrzymania z nim przyjaźni w obliczu walk z Arabami i Bułgarami.

Popierał, podobnie jak Grzegorz II i Grzegorz III apostoła Germanii, anglosaskiego misjonarza – Bonifacego (680-759). Wspierał jego program zreformowania frankijskiego kościoła i mianował Bonifacego swoim legatem. Wzmocnił tym samym więź tego Kościoła z Rzymem. W 747 roku cały episkopat frankoński wyraził lojalność wobec Zachariasza.

Zachariasz był energicznym i sprawnym zarządcą, kontrolował wojsko, władze świeckie Rzymu oraz posiadłościami papieskie. W celu zasiedlenia na nowo ziem i aby wyrównać straty spowodowane konfiskatą terenów na Sycylii i w Kalabrii przez cesarza Leona III, papież rozwinął system domus cultae. Polegał on na tym, że posiadłości których wieczystym właścicielem był Kościół, były dzierżawione przez gospodarzy zamieszkałych wokół świątyni.

Chociaż nie zbudował żadnego nowego kościoła, odnawiał i wyposażał kościoły rzymskie. Przeniósł też rezydencję papieską, którą Jan VII umieścił na Pallatynie z powrotem do Lateranu, gdzie odrestaurował pałac i kazał go przyozdobić malowidłami ściennymi. Dobudowano też wspaniałą salę jadalną przeznaczoną do oficjalnych przyjęć. Zmarł 14 marca 752, a następnego pochowano go w Bazylice Watykańskiej.

  • Martyrologium rzymskie wspomina go w liturgii 22 marca.

Bibliografia

N.D. Kelly, Encyklopedia Papieży, Warszawa 1997; Księga Pontyfików 1-96 (do roku 772), Kraków 2014; R. McBrien, Leksykon Papieży, Warszawa 2003; R. Monge, Leksykon Papieży, Kraków 2008; K. Seppelt, Dzieje Papieży, Warszawa 1995; H. Stadler, Leksykon papieży i soborów, Warszawa 1992.