Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
Nie podano opisu zmian
m (Wycofanie wersji 28078 utworzonej przez Szymon (dyskusja))
Linia 4: Linia 4:


Wiek XVII był trudny dla narodu. Trudne warunki gospodarcze i polityczne hamowały normalną pracę uniwersytecką. Wojny z Tatarami, Turkami, Szwedami, Moskwą i troska o byt nie sprzyjały nauce. Uczelnia traciła studentów. Wydział Teologiczny za panowania Augusta III pogrążony był w naukowej stagnacji. W XVIII wieku panowały potężne prądy umysłowe: oświecenie, romantyzm, pozytywizm. Miały miejsce również rozbiory Polski, wojny napoleońskie, powstania. Wszystkie te wydarzenia miały zarówno pozytywny jak i negatywny wpływ na działalność Uniwersytetu, a więc i na Wydział Teologiczny. Było wówczas sześć katedr: teologii dogmatycznej, polemicznej, moralnej, sakramentalnej, Pisma Świętego oraz historii Kościoła. Przełomowym momentem w dziejach wydziału jest wizyta Hugona Kołłątaja i przeprowadzona prze niego reforma z 1777 roku, która została zatwierdzona przez Komisja Edukacji Narodowej. W jej wyniku utworzono w Akademii Krakowskiej, przekształconej w Szkołę Główną Koronną, cztery kolegia w tym także teologiczne. Z kolei nastały ciężkie czasy okupacji austriackiej. Władze austriackie chciały zlikwidować uczelnię. Jednak tak się nie stało. Stanowiska profesorskie zostały obsadzona przez obcokrajowców oraz benedyktynów z opactwa Wiblingen. Uniwersytet w Krakowie został połączony z lwowskim. Lecz po krótkim czasie podpisany w 1809 roku traktat pokojowy z Austrią przyczynił się do tego, że krakowski uniwersytet stał się znowu polskim.  
Wiek XVII był trudny dla narodu. Trudne warunki gospodarcze i polityczne hamowały normalną pracę uniwersytecką. Wojny z Tatarami, Turkami, Szwedami, Moskwą i troska o byt nie sprzyjały nauce. Uczelnia traciła studentów. Wydział Teologiczny za panowania Augusta III pogrążony był w naukowej stagnacji. W XVIII wieku panowały potężne prądy umysłowe: oświecenie, romantyzm, pozytywizm. Miały miejsce również rozbiory Polski, wojny napoleońskie, powstania. Wszystkie te wydarzenia miały zarówno pozytywny jak i negatywny wpływ na działalność Uniwersytetu, a więc i na Wydział Teologiczny. Było wówczas sześć katedr: teologii dogmatycznej, polemicznej, moralnej, sakramentalnej, Pisma Świętego oraz historii Kościoła. Przełomowym momentem w dziejach wydziału jest wizyta Hugona Kołłątaja i przeprowadzona prze niego reforma z 1777 roku, która została zatwierdzona przez Komisja Edukacji Narodowej. W jej wyniku utworzono w Akademii Krakowskiej, przekształconej w Szkołę Główną Koronną, cztery kolegia w tym także teologiczne. Z kolei nastały ciężkie czasy okupacji austriackiej. Władze austriackie chciały zlikwidować uczelnię. Jednak tak się nie stało. Stanowiska profesorskie zostały obsadzona przez obcokrajowców oraz benedyktynów z opactwa Wiblingen. Uniwersytet w Krakowie został połączony z lwowskim. Lecz po krótkim czasie podpisany w 1809 roku traktat pokojowy z Austrią przyczynił się do tego, że krakowski uniwersytet stał się znowu polskim.  
Wcielenie Rzeczypospolitej Krakowskiej do cesarstwa austriackiego wpłynęło na Wydział Teologiczny. Lata 1861-62 były dla Wydziału Teologicznego czasem nieskutecznej odbudowy.  Galicja otrzymała autonomię, wydział natomiast walczył o swoje prawa. Reforma z 1880 z pozytywnym skutkiem rozpoczęła odbudowę dawnego znaczenia z XV i XVI wieku. Okres Dwudziestolecia Międzywojennego służył Wydziałowi Teologicznemu Uniwersytetu Jagiellońskiego. Cieszono się osiągnięciami naukowymi profesorów oraz dużą ilością studentów z całej Polski.  Problemy przyszły wraz z nastaniem 1939 roku. Polska została napadnięta przez Niemców i Rosjan, którzy najpierw uderzyli w intelektualistów. Okupacyjna władza niemiecka dążyła do całkowitego zniszczenia Uniwersytetu wraz z Wydziałem Teologicznym oraz całej kadry pedagogicznej. Na czas wojny zawieszono jakiekolwiek nauczanie.  
Wcielenie Rzeczypospolitej Krakowskiej do cesarstwa austriackiego wpłynęło na Wydział Teologiczny. Lata 1861-62 były dla Wydziału Teologicznego czasem nieskutecznej odbudowy.  Galicja otrzymała autonomię, wydział natomiast walczył o swoje prawa. Reforma z 1880 z pozytywnym skutkiem rozpoczęła odbudowę dawnego znaczenia z XV i XVI wieku. Okres Dwudziestolecia Międzywojennego służył Wydziałowi Teologicznemu Uniwersytetu Jagiellońskiego. Cieszono się osiągnięciami naukowymi profesorów oraz dużą ilością studentów z całej Polski.  Problemy przyszły wraz z nastaniem 1939 roku. Polska została napadnięta przez Niemców i Rosjan, którzy najpierw uderzyli w intelektualistów. Okupacyjna władza niemiecka dążyła do całkowitego zniszczenia Uniwersytetu wraz z Wydziałem Teologicznym oraz całej kadry pedagogicznej. Na czas wojny zawieszono jakiekolwiek nauczanie.  


Po wojnie Uniwersytet wraz z Wydziałem Teologicznym wrócił do jawnych zajęć i badań. Starał się jak najszybciej wrócić do normalnego funkcjonowania. Tymczasem komuniści, którzy budowali ustrój demokracji socjalistycznej, w 1954 roku włączyli Wydział Teologiczny UJ do Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Oznaczało to likwidację. W 1959 roku Stolica Apostolska wydała dekret mówiący, że Wydział Teologiczny zgodnie z jego ustanowieniem i charakterem trwa pod kierownictwem jednej władzy kościelnej. W 1974 roku wydziałowi przyznano tytuł „Papieski”. Jednak gdy kard. Karol Wojtyła, były biskup krakowski, został wybrany papieżem a w Polsce powstała Solidarność, rozmowy o przywrócenie wydziału stawały się coraz bardziej usilne. W 1981 roku została utworzona Papieska Akademia Teologiczna w Krakowie na której wykładano teologię, filozofie i historię Kościoła. W 2009 roku papież Benedykt XVI podniósł Akademię do godności Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II.  
Po wojnie Uniwersytet wraz z Wydziałem Teologicznym wrócił do jawnych zajęć i badań. Starał się jak najszybciej wrócić do normalnego funkcjonowania. Tymczasem komuniści, którzy budowali ustrój demokracji socjalistycznej, w 1954 roku włączyli Wydział Teologiczny UJ do Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Oznaczało to likwidację. W 1959 roku Stolica Apostolska wydała dekret mówiący, że Wydział Teologiczny zgodnie z jego ustanowieniem i charakterem trwa pod kierownictwem jednej władzy kościelnej. W 1974 roku wydziałowi przyznano tytuł „Papieski”. Jednak gdy kard. Karol Wojtyła, były biskup krakowski, został wybrany papieżem a w Polsce powstała Solidarność, rozmowy o przywrócenie wydziału stawały się coraz bardziej usilne. W 1981 roku została utworzona Papieska Akademia Teologiczna w Krakowie na której wykładano teologię, filozofię i historię Kościoła. W 2009 roku papież Benedykt XVI podniósł Akademię do godności Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II.  


==Bibliografia==
==Bibliografia==

Wersja z 19:32, 22 sty 2010

11 stycznia 1497 roku papież Bonifacy wydał bullę zatwierdzającą suplikę królewską na utworzenie wydziału teologii w istniejącym już od dawna Studium Generalnym w Krakowie. Adresatami jego dokumentu był król Władysław Jagiełło i królowa Jadwiga, którym bardzo zależało na tym dokumencie. Było to wielkie wyróżnienie dla Polski. Wydział Teologii w Krakowie miał takie same uprawnienia jakie posiadał słynny fakultet teologiczny w Paryżu. Powołany do życia wydział miał ożywić życie religijne w kraju, podnieść wykształcenie duchowieństwa oraz przyczynić się do chrystianizacji ziem w obrządku łacińskim na ziemiach litewsko-ruskich.

Na początku było sporo problemów z oficjalnym otwarciem Studium Generalnego, ale z czasem Jagiełło wydał przywilej fundacyjny, co ze strony prawnej łączyło się z oficjalnym otwarciem. Królowa Jadwiga nie doczekała tej chwili. Na Wydziale Teologii studiowało wielu studentów świeckich i duchownych, którzy pobierali nauką od wybitnych profesorów. Wydział rozwijał swoją działalność dydaktyczno-wychowawczą. Teolodzy i wykładowcy uniwersytetu obok prowadzenia wykładów i dysput byli również zaangażowani w służbę dla dobra państwa i Kościoła. Swoimi radami i ogromna wiedzą wspierali biskupa Piotra Wysza z Radolina, który na początku XV wieku stał na czele polskiego średniowiecznego ruchu odnowy Kościoła. Ważną sprawą dla studiów teologicznych w Uniwersytecie Krakowskim w XVI stuleciu było powstanie nowego nurtu naukowego ukształtowanego przez humanizm. Istniał również dwutorowy system nauczenia. Z jednej strony była scholastyka, z drugiej pasja pismami pogańskimi. Po Soborze Trydenckim w Akademii Krakowskiej postawiono sobie za cel obronę wiary katolickiej przed protestantyzmem.

Wiek XVII był trudny dla narodu. Trudne warunki gospodarcze i polityczne hamowały normalną pracę uniwersytecką. Wojny z Tatarami, Turkami, Szwedami, Moskwą i troska o byt nie sprzyjały nauce. Uczelnia traciła studentów. Wydział Teologiczny za panowania Augusta III pogrążony był w naukowej stagnacji. W XVIII wieku panowały potężne prądy umysłowe: oświecenie, romantyzm, pozytywizm. Miały miejsce również rozbiory Polski, wojny napoleońskie, powstania. Wszystkie te wydarzenia miały zarówno pozytywny jak i negatywny wpływ na działalność Uniwersytetu, a więc i na Wydział Teologiczny. Było wówczas sześć katedr: teologii dogmatycznej, polemicznej, moralnej, sakramentalnej, Pisma Świętego oraz historii Kościoła. Przełomowym momentem w dziejach wydziału jest wizyta Hugona Kołłątaja i przeprowadzona prze niego reforma z 1777 roku, która została zatwierdzona przez Komisja Edukacji Narodowej. W jej wyniku utworzono w Akademii Krakowskiej, przekształconej w Szkołę Główną Koronną, cztery kolegia w tym także teologiczne. Z kolei nastały ciężkie czasy okupacji austriackiej. Władze austriackie chciały zlikwidować uczelnię. Jednak tak się nie stało. Stanowiska profesorskie zostały obsadzona przez obcokrajowców oraz benedyktynów z opactwa Wiblingen. Uniwersytet w Krakowie został połączony z lwowskim. Lecz po krótkim czasie podpisany w 1809 roku traktat pokojowy z Austrią przyczynił się do tego, że krakowski uniwersytet stał się znowu polskim. Wcielenie Rzeczypospolitej Krakowskiej do cesarstwa austriackiego wpłynęło na Wydział Teologiczny. Lata 1861-62 były dla Wydziału Teologicznego czasem nieskutecznej odbudowy. Galicja otrzymała autonomię, wydział natomiast walczył o swoje prawa. Reforma z 1880 z pozytywnym skutkiem rozpoczęła odbudowę dawnego znaczenia z XV i XVI wieku. Okres Dwudziestolecia Międzywojennego służył Wydziałowi Teologicznemu Uniwersytetu Jagiellońskiego. Cieszono się osiągnięciami naukowymi profesorów oraz dużą ilością studentów z całej Polski. Problemy przyszły wraz z nastaniem 1939 roku. Polska została napadnięta przez Niemców i Rosjan, którzy najpierw uderzyli w intelektualistów. Okupacyjna władza niemiecka dążyła do całkowitego zniszczenia Uniwersytetu wraz z Wydziałem Teologicznym oraz całej kadry pedagogicznej. Na czas wojny zawieszono jakiekolwiek nauczanie.

Po wojnie Uniwersytet wraz z Wydziałem Teologicznym wrócił do jawnych zajęć i badań. Starał się jak najszybciej wrócić do normalnego funkcjonowania. Tymczasem komuniści, którzy budowali ustrój demokracji socjalistycznej, w 1954 roku włączyli Wydział Teologiczny UJ do Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Oznaczało to likwidację. W 1959 roku Stolica Apostolska wydała dekret mówiący, że Wydział Teologiczny zgodnie z jego ustanowieniem i charakterem trwa pod kierownictwem jednej władzy kościelnej. W 1974 roku wydziałowi przyznano tytuł „Papieski”. Jednak gdy kard. Karol Wojtyła, były biskup krakowski, został wybrany papieżem a w Polsce powstała Solidarność, rozmowy o przywrócenie wydziału stawały się coraz bardziej usilne. W 1981 roku została utworzona Papieska Akademia Teologiczna w Krakowie na której wykładano teologię, filozofię i historię Kościoła. W 2009 roku papież Benedykt XVI podniósł Akademię do godności Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II.

Bibliografia

Wydział Teologiczny w Krakowie 1397 - 1997, red. S. Piech, Kraków 1997; ww.pat.krakow.pl/ ( adres strony internetowej)