Wronka Andrzej

Wronka Andrzej (1897-1974), biskup pomocniczy wrocławski

Urodził się 21 października 1897 w Biskupicach Zabarycznych, w parafii Kotłów, dekanat i gmina Mikstat, w powiecie ostrowskim (Ostrów Wielkopolski), w diecezji kaliskiej. Jego rodzice, Józef i Maria z domu Potera, byli włościańskiego pochodzenia. Miał dziewięcioro rodzeństwa.

Edukację rozpoczął w powszechnej szkole podstawowej w Biskupicach Zabarycznych. 5 lipca 1908 przyjął pierwszą Komunię św. w rodzinnej parafii, a 8 września tego samego roku przyjął w Kotłowie Sakrament Bierzmowania z rąk bpa Edwarda Likowskiego. 14 czerwca 1918 r zdał egzamin dojrzałości w gimnazjum w Kępnie Wielkopolskim. 1 lipca 1919 rozpoczął formację w Wyższym Seminarium Duchownym w Poznaniu oraz wyższe studia filozoficzno-teologiczne. W 1920 roku przez 5 miesięcy brał udział w plebiscycie na Górnym Śląsku, gdzie wygłaszał mowy wiecowe w okolicach Strzelec Opolskich.

Święcenia kapłańskie przyjął 26 maja 1923 w Gnieźnie z rąk kard. Edmunda Dalbora. Jako wikariusz pracował w parafiach: Świętej Trójcy w Bydgoszczy, w Gniewkowie oraz w Inowrocławiu. Od 1 grudnia 1923 do czerwca 1928 roku pełnił funkcję prokuratora Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu oraz wykładowcy. 4 czerwca 1927 po 3,5-letnich studiach doktoranckich uzyskał na podstawie rozprawy: Jahwe jako nomen ineffabile stopień doktora filozofii. W następnych latach, do II wojny światowej pełnił różne ważne funkcje organizacyjne w archidiecezji gnieźnieńskiej. W 1930 roku reprezentował polski ruch liturgiczny na pierwszym międzynarodowym kongresie liturgicznym w Belgii. Zaś 1 listopada 1938 został nominowany na rektora Papieskiego Kolegium Polskiego w Rzymie.

W czasie II wojny światowej przebywał w kraju. Od listopada 1939 do października 1941 roku administrował parafią Wniebowzięcia NMP w Gnieźnie, a po ucieczce Niemców z Gniezna objął tam zarząd parafii farnej Św. Trójcy. 15 sierpnia 1945 został zamianowany przez prymasa Augusta Hlonda administratorem apostolskim diecezji chełmińskiej i gdańskiej z prawami biskupa diecezjalnego. W okresie od 4 maja 1946 do 26 stycznia 1951, z mianowania papieża Piusa XII, jako infułat zarządzał i normalizował organizację diecezji gdańskiej. Po tym czasie przeniósł się do Poznania, gdzie pomagał duszpastersko w Towarzystwie Chrystusowym. 2 sierpnia 1952 został zamianowany Protonotariuszem Apostolskim ad instar participantium. Zaś 1 lutego 1956 został ustanowiony rektorem poznańskiego kościoła pw. Pana Jezusa. 30 maja 1957 papież Pius XII mianował go biskupem tytularnym watarbeńskim i sufraganem Archidiecezji Gnieźnieńskiej. Sakrę biskupią otrzymał na Jasnej Górze 29 grudnia 1957 z rąk prymasa kard. Stefana Wyszyńskiego oraz abpa Antoniego Baraniaka i bpa Bolesława Kominka. 17 stycznia 1958 objął urząd biskupa sufragana i wikariusza generalnego Archidiecezji Wrocławskiej.

Zmarł 29 sierpnia 1974. Spoczął na cmentarzu św. Wawrzyńca we Wrocławiu w grobowcu wrocławskich biskupów pomocniczych. Zapamiętany został jako bardzo życzliwy i pracowity człowiek. W swoim dorobku naukowym ma 47 pozycji.

Bibliografia

W. Urban, Ksiądz biskup Andrzej Wronka (1897-1974) sufragan wrocławski: (wspomnienie pośmiertne), Prawo Kanoniczne: kwartalnik prawno-historyczny, 18/3-4, s. 245-250 1975; Życiorys ks. Biskupa Andrzeja Wronki, "Ruch Biblijny i Liturgiczny", t. 26, nr 4 (1973), s. 170-173