Wronka Andrzej

Andrzej Wronka (1897-1974) - biskup pomocniczy

Urodził się 21 października 1897 w Biskupicach Zabarycznych, w parafii Kotłów, dekanat i gmina Mikstat, w powiecie Ostrowskim (Ostrów Wielkopolski), w diecezji kaliskiej. Rodzice jego: Józef i Maria, z domu Potera, byli włościańskiego pochodzenia. Miał dziewięcioro rodzeństwa.

Edukację rozpoczął w powszechnej szkole podstawowej w Biskupicach Zabarycznych. 5 lipca 1908 przyjął pierwszą Komunię św. w rodzinnej parafii, a 8 września tego samego roku przyjął w Kotłowie Sakrament Bierzmowania z rąk Ks. Bp Edwarda Likowskiego. 14 czerwca 1918 r. zdał egzamin dojrzałości w gimnazjum w Kępnie Wielkopolskim. 1 lipca 1919 r. rozpoczął formację w Wyższym Seminarium Duchownego w Poznaniu oraz wyższe studia filozoficzno-teologiczne. W 1920 roku przez 5 miesięcy brał udział w Plebiscycie na Górnym Śląsku, gdzie wygłaszał mowy wiecowe w okolicach Strzelec Opolskich.

Święcenia kapłańskie otrzymał 26 maja 1923 w Gnieźnie z rąk ks. kard. Edmunda Dalbora. Jako wikariusz pracował w parafiach: Świętej Trójcy w Bydgoszczy, w Gniewkowie oraz w Inowrocławiu. Od 1 grudnia 1923 r. do czerwca 1928 r. pełnił funkcję prokuratora Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu oraz wykładowcy. Dnia 4 czerwca 1927 po 3,5-letnich studiach doktoranckich uzyskał na podstawie rozprawy: Jahwe jako nomen ineffabile stopień doktora filozofii. W następnych do II wojny światowej pełnił różne ważne funkcje organizacyjne w archidiecezji Gnieźnieńskiej. W 1930 roku reprezentował polski ruch liturgiczny na pierwszym międzynarodowym kongresie liturgicznym w Belgii. Zaś 1 listopada 1938 roku został nominowany na Rektora Papieskiego Kolegium Polskiego w Rzymie.

W czasie II wojny światowej przebywał w kraju. Od listopada 1939 roku do października 1941 roku administrował parafią Wniebowzięcia NMP w Gnieźnie, a po ucieczce Niemców z Gniezna objął tam zarząd parafii farnej św. Trójcy. 15 sierpnia 1945 r. został zamianowany przez Prymas Augusta Hlonda administratorem apostolskim diecezji chełmińskiej i gdańskiej z prawami biskupa diecezjalnego. W okresie od 4 maja 1946 do 26 stycznia 1951 z mianowania Ojca św. Pius XII , jako infułat zarządzał i normalizował organizację diecezji gdańskiej. Po tym czasie przeniósł się do Poznania, gdzie pomagał duszpastersko w Towarzystwie Chrystusowym. Dnia 2 sierpnia 1952 został zamianowany Protonotariuszem Apostolskim ad instar participantium. Zaś 1 lutego 1956 został ustanowiony rektorem Poznańskiego kościoła Pana Jezusa. 30 maja 1957 r. Ojciec św. Pius XII mianował go biskupem tytularnym watarbeńskim i sufraganem Archidiecezji Gnieźnieńskiej. Sakrę biskupią otrzymał na Jasnej Górze 29 grudnia 1957 roku z rąk prymasa ks. kard. Stefana Wyszyńskiego oraz ks. abpa Antoniego Baraniaka i ks. bpa Bolesława Kominka. 17 stycznia 1958 r. objął stanowisko Biskupa Sufragana i Wikariusza Generalnego Archidiecezji Wrocławskiej.

Umarł 29 sierpnia 1974. Pochowany został na cmentarzu św. Wawrzyńca we Wrocławiu w grobowcu wrocławskich biskupów pomocniczych. Zapamiętany został jako bardzo życzliwy i pracowity człowiek. W swoim dorobku naukowym ma 47 pozycji.

Bibliografia

Wincenty Urban, Ksiądz biskup Andrzej Wronka (1897-1974) sufragan wrocławski :(wspomnienie pośmiertne), Prawo Kanoniczne : kwartalnik prawno-historyczny, 18/3-4, s. 245-250 1975; Życiorys ks. Biskupa Andrzeja Wronki, Ruch Biblijny i Liturgiczny tom 26 nr 4 (1973), s. 170-173