Wilhelm II Hohenzollern: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
(dr)
 
(Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez 2 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
==Wilhelm II (1851-1941), cesarz Niemiec, król Prus==
==Wilhelm II (1851-1941), cesarz Niemiec, król Prus==
[[Plik:Wilhelm II moneta.jpg|right|thumb]]
[[Plik:Wilhelm II moneta.jpg|left|thumb]]
Urodził się 27 stycznia 1859 w Berlinie w rodzinie Fryderyka III i Wiktorii Koburg. Komplikacje podczas porodu (uszkodzenie lewej ręki w stawie) sprawiły, iż był kaleką. Uczęszczał do elitarnego gimnazjum w Kassel – Wilhelmshöhe, a następnie, w 1877 roku, rozpoczął studia z zakresu nauk prawnych i społecznych w Bonn. Szczególnie interesowała go historia Niemiec, żeglarstwo i strzelectwo. Był dwukrotnie żonaty. Najpierw 27 lutego 1881 ożenił się w Berlinie z Augustą Wiktorią Oldenburg Schleswig – Holstein – Sonderburg – Augustenburg, a po jej śmierci  w 1922 roku ożenił się z Herminą von Reuβ Greiz.
[[Plik:Wilhelm II 21.jpg|right|thumb|250px]]
Urodził się 27 stycznia 1859 w Berlinie w rodzinie [[Fryderyk III Hohenzollern|Fryderyka III]] i Wiktorii Koburg. Komplikacje podczas porodu (uszkodzenie lewej ręki w stawie) sprawiły, iż był kaleką. Uczęszczał do elitarnego gimnazjum w Kassel – Wilhelmshöhe, a następnie, w 1877 roku, rozpoczął studia z zakresu nauk prawnych i społecznych w Bonn. Szczególnie interesowała go historia Niemiec, żeglarstwo i strzelectwo. Był dwukrotnie żonaty. Najpierw 27 lutego 1881 ożenił się w Berlinie z Augustą Wiktorią Oldenburg Schleswig – Holstein – Sonderburg – Augustenburg, a po jej śmierci  w 1922 roku ożenił się z Herminą von Reuβ Greiz.


Po nagłej śmierci swojego ojca objął władzę 15 czerwca 1888 mając 29 lat. Początkowo relacje cesarza z kanclerzem[[Bismarck Otto von| Otto von Bismarckiem]] układały się pomyślnie. Jednak wkrótce nastąpił między nimi rozdźwięk na płaszczyźnie polityki zagranicznej. Bismarck był przychylny zbliżeniu z Rosją, a cesarz zamierzał uczynić z Niemiec potęgę kolonialną czym ochładzał w kolejnych latach stosunki z Anglią. Dlatego współpracował z adm. Alfredem von Tirpitzem, reformatorem wojennej floty niemieckiej. Jego posunięcia dyplomatyczne doprowadziły do zasadniczych zmian w układzie sojuszów europejskich. Przede wszystkim Rosja weszła w ściślejszą współpracę z Francją, a Prusy z Austro-Węgrami. Taki układ doprowadził w ciągu kilkunastu następnych lat do wybuchu I wojny światowej. Wilhelm II nie objął dowództwa nad armią, a nawet od 1916 roku przekazał faktyczną nad nią komendę gen. Paulowi von Hindenburgowi i gen. Erichowi von Ludendorffowi. Klęska Niemiec doprowadził do abdykacji cesarza 9 listopada 1918 pod naciskiem Sztabu Generalnego. Akt podpisał w Holandii kilkanaście dni później, 28 listopada.  
Po nagłej śmierci swojego ojca objął władzę 15 czerwca 1888 mając 29 lat. Początkowo relacje cesarza z kanclerzem [[Bismarck Otto von|Otto von Bismarckiem]] układały się pomyślnie. Jednak wkrótce nastąpił między nimi rozdźwięk na płaszczyźnie polityki zagranicznej. Bismarck był przychylny zbliżeniu z Rosją, a cesarz zamierzał uczynić z Niemiec potęgę kolonialną czym ochładzał w kolejnych latach stosunki z Anglią. Dlatego współpracował z adm. Alfredem von Tirpitzem, reformatorem wojennej floty niemieckiej. Jego posunięcia dyplomatyczne doprowadziły do zasadniczych zmian w układzie sojuszów europejskich. Przede wszystkim Rosja weszła w ściślejszą współpracę z Francją, a Prusy z Austro-Węgrami. Taki układ doprowadził w ciągu kilkunastu następnych lat do wybuchu I wojny światowej. Wilhelm II nie objął dowództwa nad armią, a nawet od 1916 roku przekazał faktyczną nad nią komendę gen. Paulowi von Hindenburgowi i gen. Erichowi von Ludendorffowi. Klęska Niemiec doprowadziła do abdykacji cesarza 9 listopada 1918 pod naciskiem Sztabu Generalnego. Akt podpisał w Holandii kilkanaście dni później, 28 listopada.  


Pozostał w tym kraju zakupując posiadłość Doorn w prowincji Utrecht, w której mieszkał do swojej śmierci. Holandii zawdzięcza również uniknięcie procesu i ewentualnego wyroku skazującego, gdyż ta nie wyraziła zgody na jego ekstradycję i stanięcie przed trybunałem ds. zbrodni przeciw prawu i zwyczajom wojennym, do czego obligował traktat wersalski.
Pozostał w tym kraju zakupując posiadłość Doorn w prowincji Utrecht, w której mieszkał do swojej śmierci. Holandii zawdzięcza również uniknięcie procesu i ewentualnego wyroku skazującego, gdyż ta nie wyraziła zgody na jego ekstradycję i odpowiadanie przed trybunałem ds. zbrodni przeciw prawu i zwyczajom wojennym, do czego obligował traktat wersalski.
Niepowodzenia w polityce zagranicznej zrekompensował w poparciu dla nauki, techniki i kultury. Zakładał i wyposażał biblioteki i muzea w Berlinie, a w 1911 roku utworzył Cesarskie Towarzystwo Naukowe (obecnie: Max-Planck-Gesellschaft). Zadbał również o los robotników wprowadzając w życie tzw. ustawy socjalne w 1890 i 1806 roku.         
Niepowodzenia w polityce zagranicznej zrekompensował poparciem rozwoju nauki, techniki i kultury. Założył i wyposażył biblioteki i muzea w Berlinie, a w 1911 roku utworzył Cesarskie Towarzystwo Naukowe (obecnie: Max-Planck-Gesellschaft). Zadbał również o los robotników wprowadzając w życie tzw. ustawy socjalne w 1890 i 1896 roku.         
Zmarł 4 czerwca 1941 w Doorn. Został pochowany w mauzoleum w Doorn.
Zmarł 4 czerwca 1941 w Doorn. Został pochowany w mauzoleum w Doorn.


Linia 14: Linia 15:
{{Noty biograficzne}}
{{Noty biograficzne}}
[[Kategoria:Biografie - W]]
[[Kategoria:Biografie - W]]
[[Kategoria:Polityka]]

Aktualna wersja na dzień 15:59, 8 paź 2018

Wilhelm II (1851-1941), cesarz Niemiec, król Prus

Wilhelm II moneta.jpg
Wilhelm II 21.jpg

Urodził się 27 stycznia 1859 w Berlinie w rodzinie Fryderyka III i Wiktorii Koburg. Komplikacje podczas porodu (uszkodzenie lewej ręki w stawie) sprawiły, iż był kaleką. Uczęszczał do elitarnego gimnazjum w Kassel – Wilhelmshöhe, a następnie, w 1877 roku, rozpoczął studia z zakresu nauk prawnych i społecznych w Bonn. Szczególnie interesowała go historia Niemiec, żeglarstwo i strzelectwo. Był dwukrotnie żonaty. Najpierw 27 lutego 1881 ożenił się w Berlinie z Augustą Wiktorią Oldenburg Schleswig – Holstein – Sonderburg – Augustenburg, a po jej śmierci w 1922 roku ożenił się z Herminą von Reuβ Greiz.

Po nagłej śmierci swojego ojca objął władzę 15 czerwca 1888 mając 29 lat. Początkowo relacje cesarza z kanclerzem Otto von Bismarckiem układały się pomyślnie. Jednak wkrótce nastąpił między nimi rozdźwięk na płaszczyźnie polityki zagranicznej. Bismarck był przychylny zbliżeniu z Rosją, a cesarz zamierzał uczynić z Niemiec potęgę kolonialną czym ochładzał w kolejnych latach stosunki z Anglią. Dlatego współpracował z adm. Alfredem von Tirpitzem, reformatorem wojennej floty niemieckiej. Jego posunięcia dyplomatyczne doprowadziły do zasadniczych zmian w układzie sojuszów europejskich. Przede wszystkim Rosja weszła w ściślejszą współpracę z Francją, a Prusy z Austro-Węgrami. Taki układ doprowadził w ciągu kilkunastu następnych lat do wybuchu I wojny światowej. Wilhelm II nie objął dowództwa nad armią, a nawet od 1916 roku przekazał faktyczną nad nią komendę gen. Paulowi von Hindenburgowi i gen. Erichowi von Ludendorffowi. Klęska Niemiec doprowadziła do abdykacji cesarza 9 listopada 1918 pod naciskiem Sztabu Generalnego. Akt podpisał w Holandii kilkanaście dni później, 28 listopada.

Pozostał w tym kraju zakupując posiadłość Doorn w prowincji Utrecht, w której mieszkał do swojej śmierci. Holandii zawdzięcza również uniknięcie procesu i ewentualnego wyroku skazującego, gdyż ta nie wyraziła zgody na jego ekstradycję i odpowiadanie przed trybunałem ds. zbrodni przeciw prawu i zwyczajom wojennym, do czego obligował traktat wersalski. Niepowodzenia w polityce zagranicznej zrekompensował poparciem rozwoju nauki, techniki i kultury. Założył i wyposażył biblioteki i muzea w Berlinie, a w 1911 roku utworzył Cesarskie Towarzystwo Naukowe (obecnie: Max-Planck-Gesellschaft). Zadbał również o los robotników wprowadzając w życie tzw. ustawy socjalne w 1890 i 1896 roku. Zmarł 4 czerwca 1941 w Doorn. Został pochowany w mauzoleum w Doorn.

Bibliografia

Encyklopedia – Historia, Warszawa 1997, s. 172; H. Adamczyk-Szczecińska i in., Słownik. Postacie historyczne, Warszawa 1994, s. 391-193.