Wikariat generalny we Wrocławiu: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
(dr)
(dr)
 
(Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez 2 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
[[Plik:Wikariat generalny pieczec1.jpg|right|thumb|pieczęć]]
[[Plik:Wikariat generalny pieczec1.jpg|right|thumb|pieczęć]]
Instytucją zarządzającą w diecezji wrocławskiej z mandatu biskupa był wikariat generalny (Generalwikariat) czyli kuria diecezjalna oraz sąd biskupi pierwszej, drugiej i trzeciej instancji (Consistorium, Offizialat). 13 kwietnia 1800 roku król pruski jednostronnie powołał do życia sądowe kolegium odwoławcze (Ober – Konsistorium), które miało zastąpić dotychczasowy sąd odwoławczy umocowany przy nuncjaturze.  W tym kolegium odwoławczym do 1821 roku rozpatrywano apelacje od wyroków drugiej i trzeciej instancji sądu biskupiego z terenu diecezji wrocławskiej z wyjątkiem dekanatów pszczyńskiego, bytomskiego i Hrabstwa Kłodzkiego.  
Instytucją zarządzającą w [[Diecezja wrocławska|diecezji wrocławskiej]] z mandatu biskupa był wikariat generalny (Generalwikariat) czyli kuria diecezjalna oraz sąd biskupi pierwszej, drugiej i trzeciej instancji (Consistorium, Offizialat). 13 kwietnia 1800 król pruski jednostronnie powołał do życia sądowe kolegium odwoławcze (Ober – Konsistorium), które miało zastąpić dotychczasowy sąd odwoławczy umocowany przy nuncjaturze.  W tym kolegium odwoławczym do 1821 roku rozpatrywano apelacje od wyroków drugiej i trzeciej instancji sądu biskupiego z terenu diecezji wrocławskiej z wyjątkiem dekanatów pszczyńskiego, bytomskiego i Hrabstwa Kłodzkiego.  


Do kompetencji wikariatu generalnego należało rozstrzyganie kwestii dyscyplinarnych dotyczących duchownych, dyspensy, obsadzania parafii, ustanawiania oraz odwoływania wikariuszy i administratorów parafii. Poza tym sprawował funkcje kontrolne wobec dziekanów i wszystkich instytucji kościelnych w diecezji. Zakres kompetencji mógł się zmieniać, ponieważ pełnia władzy była w rękach biskupa i to on delegował ją w odpowiednim zakresie urzędom przez siebie powołanym. W wikariacie generalnym, oprócz wikariusza generalnego i jego biura działała komisja ds. zarządzania majątkiem parafii uznanych za wygasłe (Commission zur Verwaltung des Vermögens der für erloschen erklärten Kirche) oraz kasy.
Do kompetencji wikariatu generalnego należało rozstrzyganie kwestii dyscyplinarnych dotyczących duchownych, dyspensy, obsadzania [[Parafia|parafii]], ustanawiania oraz odwoływania wikariuszy i administratorów parafii. Poza tym sprawował funkcje kontrolne wobec dziekanów i wszystkich instytucji kościelnych w diecezji. Zakres kompetencji mógł się zmieniać, ponieważ pełnia władzy była w rękach [[Biskup|biskupa]] i to on delegował ją w odpowiednim zakresie urzędom przez siebie powołanym. W wikariacie generalnym, oprócz [[Wikariusz generalny|wikariusza generalnego]] i jego biura działała komisja ds. zarządzania majątkiem parafii uznanych za wygasłe (Commission zur Verwaltung des Vermögens der für erloschen erklärten Kirche) oraz kasy.


W skład zarządu diecezji wchodzili również egzaminatorzy prosynodalni (Prosynodal – Examinatoren, Konsultoren), rozstrzygający konkursy na stanowiska proboszczowskie, a także wybierani przez biskupa komisarze biskupi (Fürstbischöflicher Commissarius), stojący w diecezji na czele komisariatów.  
W skład zarządu diecezji wchodzili również egzaminatorzy prosynodalni (Prosynodal – Examinatoren, Konsultoren), rozstrzygający konkursy na stanowiska proboszczowskie, a także wybierani przez biskupa komisarze biskupi (Fürstbischöflicher Commissarius), stojący w diecezji na czele komisariatów.  


Językiem urzędowym wikariatu generalnego we Wrocławiu był niemiecki, jednak trafiały do niego także pisma w językach narodowych. Z tego powodu w kancelarii wikariatu generalnego zatrudniano duchownego znającego dobrze język polski.
Językiem urzędowym wikariatu generalnego we Wrocławiu był niemiecki, jednak trafiały do niego także pisma w językach narodowych. Z tego powodu w kancelarii wikariatu generalnego zatrudniano duchownego znającego dobrze język polski.
==Bibliografia==
J. Myszor, Duchowieństwo katolickie na Śląsku 1742-1914, Katowice 2011.


[[Kategoria:Diecezja Wrocławska]]
[[Kategoria:Diecezja Wrocławska]]
[[Kategoria:Wrocław]]

Aktualna wersja na dzień 18:54, 7 wrz 2021

pieczęć

Instytucją zarządzającą w diecezji wrocławskiej z mandatu biskupa był wikariat generalny (Generalwikariat) czyli kuria diecezjalna oraz sąd biskupi pierwszej, drugiej i trzeciej instancji (Consistorium, Offizialat). 13 kwietnia 1800 król pruski jednostronnie powołał do życia sądowe kolegium odwoławcze (Ober – Konsistorium), które miało zastąpić dotychczasowy sąd odwoławczy umocowany przy nuncjaturze. W tym kolegium odwoławczym do 1821 roku rozpatrywano apelacje od wyroków drugiej i trzeciej instancji sądu biskupiego z terenu diecezji wrocławskiej z wyjątkiem dekanatów pszczyńskiego, bytomskiego i Hrabstwa Kłodzkiego.

Do kompetencji wikariatu generalnego należało rozstrzyganie kwestii dyscyplinarnych dotyczących duchownych, dyspensy, obsadzania parafii, ustanawiania oraz odwoływania wikariuszy i administratorów parafii. Poza tym sprawował funkcje kontrolne wobec dziekanów i wszystkich instytucji kościelnych w diecezji. Zakres kompetencji mógł się zmieniać, ponieważ pełnia władzy była w rękach biskupa i to on delegował ją w odpowiednim zakresie urzędom przez siebie powołanym. W wikariacie generalnym, oprócz wikariusza generalnego i jego biura działała komisja ds. zarządzania majątkiem parafii uznanych za wygasłe (Commission zur Verwaltung des Vermögens der für erloschen erklärten Kirche) oraz kasy.

W skład zarządu diecezji wchodzili również egzaminatorzy prosynodalni (Prosynodal – Examinatoren, Konsultoren), rozstrzygający konkursy na stanowiska proboszczowskie, a także wybierani przez biskupa komisarze biskupi (Fürstbischöflicher Commissarius), stojący w diecezji na czele komisariatów.

Językiem urzędowym wikariatu generalnego we Wrocławiu był niemiecki, jednak trafiały do niego także pisma w językach narodowych. Z tego powodu w kancelarii wikariatu generalnego zatrudniano duchownego znającego dobrze język polski.

Bibliografia

J. Myszor, Duchowieństwo katolickie na Śląsku 1742-1914, Katowice 2011.