Wesoły Szczepan: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
Nie podano opisu zmian
(nowe)
 
(Nie pokazano 27 wersji utworzonych przez 5 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
== Wesoły Szczepan (1926-), delegat Prymasa do duszpasterstwa emigracyjnego ==
== Wesoły Szczepan (1926-2018), delegat Prymasa do duszpasterstwa emigracyjnego ==
[[Grafika:Wesoly Szczepan.jpg|left]]
[[Grafika:Wesoly Szczepan.jpg|left|thumb]]
[[Plik:Wesoly 2.jpg|thumb|Doktorat honoris causa abpa Szczepana Wesołego, WTL, 14 stycznia 2015]]
[[Plik:Wesoly 5.jpg|thumb]]
[[Plik:Wesoly 8.jpg|thumb]]
[[Plik:Wesoly 9.jpg|thumb]]
Urodził się 16 października 1926 w Katowicach. W 1939 roku ukończył szkołę podstawową. Przed wybuchem wojny opuścił wraz z rodziną Katowice i wyjechał do Jarosławia. Następnie mieszkał w Sosnowcu, gdzie przez dwa lata pracował jako uczeń kupiecki w sklepie. Po powrocie do Katowic w 1941 roku pracował jako robotnik fizyczny. W październiku 1943 roku skierowany został na roboty przymusowe przy budowie bunkrów w Couxhaven, a w styczniu 1944 roku na przeszkolenie wojskowe do Bielska, skąd wysłano go na front zachodni do Cannes w południowo-wschodniej Francji. 15 sierpnia 1944 zbiegł na stronę aliancką i przydzielony został do polskich jednostek, w szeregach których uczestniczył w walkach z Niemcami w Algierii i we Włoszech jako radiotelegrafista w oddziałach łączności. Po wojnie dokształcał się na kursach wojskowych, następnie przez kilka lat pracował jako pracownik fizyczny w Wielkiej Brytanii. 3 maja 1950 wstąpił do prowadzonego przez jezuitów kolegium "Campion House", w którym ukończył w sierpniu 1951 roku naukę w zakresie szkoły średniej. 15 września 1951 wstąpił do Papieskiego Kolegium Polskiego w Rzymie, gdzie w latach 1951-1957 przygotowywał się do kapłaństwa, studiując równocześnie na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim.
Urodził się 16 października 1926 w Katowicach. W 1939 roku ukończył szkołę podstawową. Przed wybuchem wojny opuścił wraz z rodziną Katowice i wyjechał do Jarosławia. Następnie mieszkał w Sosnowcu, gdzie przez dwa lata pracował jako uczeń kupiecki w sklepie. Po powrocie do Katowic w 1941 roku pracował jako robotnik fizyczny. W październiku 1943 roku skierowany został na roboty przymusowe przy budowie bunkrów w Couxhaven, a w styczniu 1944 roku na przeszkolenie wojskowe do Bielska, skąd wysłano go na front zachodni do Cannes w południowo-wschodniej Francji. 15 sierpnia 1944 zbiegł na stronę aliancką i przydzielony został do polskich jednostek, w szeregach których uczestniczył w walkach z Niemcami w Algierii i we Włoszech jako radiotelegrafista w oddziałach łączności. Po wojnie dokształcał się na kursach wojskowych, następnie przez kilka lat pracował jako pracownik fizyczny w Wielkiej Brytanii. 3 maja 1950 wstąpił do prowadzonego przez jezuitów kolegium "Campion House", w którym ukończył w sierpniu 1951 roku naukę w zakresie szkoły średniej. 15 września 1951 wstąpił do Papieskiego Kolegium Polskiego w Rzymie, gdzie w latach 1951-1957 przygotowywał się do kapłaństwa, studiując równocześnie na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim.
   
   
Święcenia kapłańskie przyjął w Rzymie 28 października 1956. Po święceniach pozostał na życzenie [[Gawlina Józef|abpa Józefa Gawliny]] w Rzymie i pracował przy polskich wydawnictwach jubileuszowych związanych z Millenium Chrztu Polski. W latach 1958-1962 był duszpasterzem emigrantów polskich we Włoszech. W 1959 roku podjął studia w Papieskim Instytucie Pastoralnym przy Uniwersytecie Laterańskim, a w latach 1961-1962 studiował w Akademii Alfonsjańskiej i dominikańskim Uniwersytecie "Pro Deo" w Rzymie. W latach 1962-1965 kierował Sekcją Słowiańską Biura Prasowego Sekretariatu Soboru Watykańskiego II, redagując biuletyn informacyjny dla dziennikarzy z Europy Wschodniej. W 1967 roku uzyskał doktorat z teologii w Instytucie Teologii Pastoralnej Wydziału Teologicznego Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego. Od 1967 roku ustanowiony kierownikiem Centralnego Ośrodka Duszpasterstwa Emigracyjnego w Rzymie.
Święcenia kapłańskie przyjął w Rzymie 28 października 1956. Po święceniach pozostał na życzenie [[Gawlina Józef|abpa Józefa Gawliny]] w Rzymie i pracował przy polskich wydawnictwach jubileuszowych związanych z Millenium Chrztu Polski. W latach 1958-1962 był duszpasterzem emigrantów polskich we Włoszech. W 1959 roku podjął studia w Papieskim Instytucie Pastoralnym przy Uniwersytecie Laterańskim, a w latach 1961-1962 studiował w Akademii Alfonsjańskiej i dominikańskim Uniwersytecie "Pro Deo" w Rzymie. W latach 1962-1965 kierował Sekcją Słowiańską Biura Prasowego Sekretariatu Soboru Watykańskiego II, redagując biuletyn informacyjny dla dziennikarzy z Europy Wschodniej. W 1967 roku uzyskał doktorat z teologii w Instytucie Teologii Pastoralnej Wydziału Teologicznego Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego. Od 1967 roku ustanowiony kierownikiem Centralnego Ośrodka Duszpasterstwa Emigracyjnego w Rzymie.


11 Grudnia 1968 ustanowiony biskupem pomocniczym gnieźnieńskim z zadaniem wspomagania w posłudze bpa [[Rubin Władysław|Władysława Rubina]], delegata prymasa Polski dla duszpasterstwa emigracyjnego. Sakrę biskupią przyjął z rąk [[Wyszyński Stefan|kard. Stefana Wyszyńskiego]] oraz bpów [[Bednorz Herbert|Herberta Bednorza]]  i Władysława Rubina. Od 1980 roku pełnił funkcję delegata prymasa Polski dla duszpasterstwa emigracyjnego. 7 lutego 1994 obdarzony został godnością arcybiskupa "ad personam". Obecnie przeszedł na emeryturę.  
11 grudnia 1968 ustanowiony biskupem pomocniczym gnieźnieńskim z zadaniem wspomagania w posłudze bpa [[Rubin Władysław|Władysława Rubina]], delegata prymasa Polski dla duszpasterstwa emigracyjnego. Sakrę biskupią przyjął z rąk [[Wyszyński Stefan|kard. Stefana Wyszyńskiego]] oraz bpów [[Bednorz Herbert|Herberta Bednorza]]  i Władysława Rubina. Od 1980 roku pełnił funkcję delegata prymasa Polski dla duszpasterstwa emigracyjnego. 7 lutego 1994 obdarzony został godnością arcybiskupa "ad personam".  
 
Wyróżniony został nagrodami honorowymi: Fidelis Poloniae (2003), Złoty Laur Polonii (2006) oraz Lux ex Silesia (2007). W 2008 roku otrzymał Krzyż Wielki Odrodzenia Polski. Doktor honoris causa KUL (1996) oraz Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (2015).
 
5 maja 2018 w Rzymie został odznaczony najwyższym orderem państwowym w Polsce: Orderem Orła Białego.
 
Zmarł 28 sierpnia 2018 w Rzymie. Zgodnie z Jego ostatnią wolą spoczął w Katowicach. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 10 września w [[Parafia Chrystusa Króla w Katowicach|katowickiej katedrze Chrystusa Króla]] pod przewodnictwem abpa gnieźnieńskiego Wojciecha Polaka, prymasa Polski. Wśród wielu księży i biskupów przy ołtarzu modliło się czterech kardynałów: kard. Konrad Krajewski, kard. Stanisław Dziwisz, kard. Kazimierz Nycz, [[Gulbinowicz Henryk|kard. Henryk Gulbinowicz]]. Homilię wygłosił [[Skworc Wiktor|abp Wiktor Skworc]], metropolita katowicki. Po mszy św. trumna z doczesnymi szczątkami abpa Szczepana Wesołego została przeniesiona do grobowca biskupów w [[Parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach|kościele Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach]].
 
10 września 2019 w bocznej kaplicy kościoła Świętych Apostołów Piotra i Pawła, pod którą abp Wesoły jest pochowany została odsłonięta pamiątkowa tablica z płaskorzeźbą abpa. Wesołego. Tablicę wykonał śląski rzeźbiarz Tomasz Wenklar, a fundatorami są księża i świeccy z Polskiej Misji Katolickiej. Tablicę poświęcił arcybiskup Wiktor Skworc w obecności bpa Wiesława Lechowicza, Rektorów Polskich Misji Katolickich i społeczności polonijnej.


==Bibliografia==
==Bibliografia==
W. M. Zarębczan, Polacy w Watykanie. Instytucje i urzędy oraz Polacy w nich pracujący. Historia i współczesność, Pelplin 2004, s. 554.  
W. M. Zarębczan, Polacy w Watykanie. Instytucje i urzędy oraz Polacy w nich pracujący. Historia i współczesność, Pelplin 2004, s. 554; R. Dzwonkowski, Laudacja ks. abp. Szczepana Wesołego, laureata nagrody Lux ex Silesia, WA 2007, nr 12, s. 611-616; B. Kołodziej, Kolekcja arcybiskupa Szczepana Wesołego - dar dla zbioru Biblioteki Teologicznej, [w:] Biblioteki kościelne i klasztorne w Polsce, Historia i współczesność, Katowice 2009, s. 143-147, J. Koziej, "Laetus serviam"- służyć z radością. Nadanie tytułu doktora honoris causa abp. Szczepanowi Wesołemu, GN 1997, nr 1, s. 5; W dowód uznania, Abp Szczepan Wesoły honorowym obywatelem Katowic, GN 1996, nr 8, s. 22. Foto: ks. Marian Wandrasz; [https://katowice.gosc.pl/doc_pr/5846419.Katowice-Polonia-dziękuje-sp-abp-Wesołemu], (dostęp: 10.09.2019).     


{{Noty biograficzne}}
{{Noty biograficzne}}
{{Biskupi}}
{{Biskupi}}
[[Kategoria:Biografie - W]]
[[Kategoria:Biografie - W|Wesoły]]
[[Kategoria:Literaci i publicyści]]
[[Kategoria:Literaci i publicyści]]
[[Kategoria:Biskupi - W]]

Aktualna wersja na dzień 05:40, 12 wrz 2019

Wesoły Szczepan (1926-2018), delegat Prymasa do duszpasterstwa emigracyjnego

Wesoly Szczepan.jpg
Doktorat honoris causa abpa Szczepana Wesołego, WTL, 14 stycznia 2015
Wesoly 5.jpg
Wesoly 8.jpg
Wesoly 9.jpg

Urodził się 16 października 1926 w Katowicach. W 1939 roku ukończył szkołę podstawową. Przed wybuchem wojny opuścił wraz z rodziną Katowice i wyjechał do Jarosławia. Następnie mieszkał w Sosnowcu, gdzie przez dwa lata pracował jako uczeń kupiecki w sklepie. Po powrocie do Katowic w 1941 roku pracował jako robotnik fizyczny. W październiku 1943 roku skierowany został na roboty przymusowe przy budowie bunkrów w Couxhaven, a w styczniu 1944 roku na przeszkolenie wojskowe do Bielska, skąd wysłano go na front zachodni do Cannes w południowo-wschodniej Francji. 15 sierpnia 1944 zbiegł na stronę aliancką i przydzielony został do polskich jednostek, w szeregach których uczestniczył w walkach z Niemcami w Algierii i we Włoszech jako radiotelegrafista w oddziałach łączności. Po wojnie dokształcał się na kursach wojskowych, następnie przez kilka lat pracował jako pracownik fizyczny w Wielkiej Brytanii. 3 maja 1950 wstąpił do prowadzonego przez jezuitów kolegium "Campion House", w którym ukończył w sierpniu 1951 roku naukę w zakresie szkoły średniej. 15 września 1951 wstąpił do Papieskiego Kolegium Polskiego w Rzymie, gdzie w latach 1951-1957 przygotowywał się do kapłaństwa, studiując równocześnie na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim.

Święcenia kapłańskie przyjął w Rzymie 28 października 1956. Po święceniach pozostał na życzenie abpa Józefa Gawliny w Rzymie i pracował przy polskich wydawnictwach jubileuszowych związanych z Millenium Chrztu Polski. W latach 1958-1962 był duszpasterzem emigrantów polskich we Włoszech. W 1959 roku podjął studia w Papieskim Instytucie Pastoralnym przy Uniwersytecie Laterańskim, a w latach 1961-1962 studiował w Akademii Alfonsjańskiej i dominikańskim Uniwersytecie "Pro Deo" w Rzymie. W latach 1962-1965 kierował Sekcją Słowiańską Biura Prasowego Sekretariatu Soboru Watykańskiego II, redagując biuletyn informacyjny dla dziennikarzy z Europy Wschodniej. W 1967 roku uzyskał doktorat z teologii w Instytucie Teologii Pastoralnej Wydziału Teologicznego Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego. Od 1967 roku ustanowiony kierownikiem Centralnego Ośrodka Duszpasterstwa Emigracyjnego w Rzymie.

11 grudnia 1968 ustanowiony biskupem pomocniczym gnieźnieńskim z zadaniem wspomagania w posłudze bpa Władysława Rubina, delegata prymasa Polski dla duszpasterstwa emigracyjnego. Sakrę biskupią przyjął z rąk kard. Stefana Wyszyńskiego oraz bpów Herberta Bednorza i Władysława Rubina. Od 1980 roku pełnił funkcję delegata prymasa Polski dla duszpasterstwa emigracyjnego. 7 lutego 1994 obdarzony został godnością arcybiskupa "ad personam".

Wyróżniony został nagrodami honorowymi: Fidelis Poloniae (2003), Złoty Laur Polonii (2006) oraz Lux ex Silesia (2007). W 2008 roku otrzymał Krzyż Wielki Odrodzenia Polski. Doktor honoris causa KUL (1996) oraz Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (2015).

5 maja 2018 w Rzymie został odznaczony najwyższym orderem państwowym w Polsce: Orderem Orła Białego.

Zmarł 28 sierpnia 2018 w Rzymie. Zgodnie z Jego ostatnią wolą spoczął w Katowicach. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 10 września w katowickiej katedrze Chrystusa Króla pod przewodnictwem abpa gnieźnieńskiego Wojciecha Polaka, prymasa Polski. Wśród wielu księży i biskupów przy ołtarzu modliło się czterech kardynałów: kard. Konrad Krajewski, kard. Stanisław Dziwisz, kard. Kazimierz Nycz, kard. Henryk Gulbinowicz. Homilię wygłosił abp Wiktor Skworc, metropolita katowicki. Po mszy św. trumna z doczesnymi szczątkami abpa Szczepana Wesołego została przeniesiona do grobowca biskupów w kościele Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach.

10 września 2019 w bocznej kaplicy kościoła Świętych Apostołów Piotra i Pawła, pod którą abp Wesoły jest pochowany została odsłonięta pamiątkowa tablica z płaskorzeźbą abpa. Wesołego. Tablicę wykonał śląski rzeźbiarz Tomasz Wenklar, a fundatorami są księża i świeccy z Polskiej Misji Katolickiej. Tablicę poświęcił arcybiskup Wiktor Skworc w obecności bpa Wiesława Lechowicza, Rektorów Polskich Misji Katolickich i społeczności polonijnej.

Bibliografia

W. M. Zarębczan, Polacy w Watykanie. Instytucje i urzędy oraz Polacy w nich pracujący. Historia i współczesność, Pelplin 2004, s. 554; R. Dzwonkowski, Laudacja ks. abp. Szczepana Wesołego, laureata nagrody Lux ex Silesia, WA 2007, nr 12, s. 611-616; B. Kołodziej, Kolekcja arcybiskupa Szczepana Wesołego - dar dla zbioru Biblioteki Teologicznej, [w:] Biblioteki kościelne i klasztorne w Polsce, Historia i współczesność, Katowice 2009, s. 143-147, J. Koziej, "Laetus serviam"- służyć z radością. Nadanie tytułu doktora honoris causa abp. Szczepanowi Wesołemu, GN 1997, nr 1, s. 5; W dowód uznania, Abp Szczepan Wesoły honorowym obywatelem Katowic, GN 1996, nr 8, s. 22. Foto: ks. Marian Wandrasz; [1], (dostęp: 10.09.2019).