Waculik Gerard: Różnice pomiędzy wersjami
(→Bibliografia: dr) |
(dr) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Waculik (Watzulik) Gerard | ==Waculik (Watzulik) Gerard (1910-1945), OFM, imię zakonne Fabian, kapelan Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie == | ||
Urodził się 9 sierpnia 1910 w Piekarach Śląskich, w rodzinie Józefa i Matyldy z d. Guss. W domu używano języka niemieckiego. Gerard uczył się w szkołach niemieckich i nie znał języka polskiego. Po maturze studiował prawo na Uniwersytecie Wrocławskim. Wstąpił do zakonu franciszkańskiego 25 stycznia 1933 w Wieluniu. Tak w nowicjacie, jak i podczas studium teologicznego w zakonnym seminarium we Wronkach (1934-1937) nauczył się języka polskiego. Czuł się Polakiem. Święcenia kapłańskie przyjął 26 września 1937 i objął funkcję wikariusza przy parafii w Panewnikach. | Urodził się 9 sierpnia 1910 w Piekarach Śląskich, w rodzinie Józefa i Matyldy z d. Guss. W domu używano języka niemieckiego. Gerard uczył się w szkołach niemieckich i nie znał języka polskiego. Po maturze studiował prawo na Uniwersytecie Wrocławskim. Wstąpił do zakonu franciszkańskiego 25 stycznia 1933 w Wieluniu. Tak w nowicjacie, jak i podczas studium teologicznego w zakonnym seminarium we Wronkach (1934-1937) nauczył się języka polskiego. Czuł się Polakiem. Święcenia kapłańskie przyjął 26 września 1937 i objął funkcję wikariusza przy [[Franciszkanie - Panewniki|parafii w Panewnikach]]. | ||
W styczniu 1940 roku w obawie przed aresztowaniem opuścił Panewniki. Przekroczył granicę austro-węgierską i dostał się do Jugosławii. Na wiadomość o tworzącym się Wojsku Polskim na Bliskim Wschodzie opuścił Chorwację i w towarzystwie konfratrów: o. Palii i o. Szawerny dostał się do Syrii, gdzie w Bejrucie, w ośrodku zbornym WP zgłosił się jako ochotnik do służby wojskowej. W lipcu 1940 roku otrzymał nominację na kapelana i tę funkcję pełnił kolejno w różnych jednostkach wojskowych. Brał udział w walkach w Libii i na froncie włoskim, nie wyłączając bitwy pod Monte Cassino. Na polach bitewnych odznaczał się niezwykłą odwagą. Na koniec jako kapelan Samodzielnej Kompanii Komandosów poniósł śmierć niemal u kresu kampanii włoskiej w bitwie nad rzeką Gaiano k. Bolonii 19 kwietnia 1945, trafiony przez hitlerowskiego snajpera w chwili, gdy pochylony udzielał pomocy religijnej rannemu żołnierzowi. Pochowany na Polskim Cmentarzu Wojskowym w Bolonii, został odznaczony pośmiertnie Orderem Virtuti Militari. | W styczniu 1940 roku w obawie przed aresztowaniem opuścił Panewniki. Przekroczył granicę austro-węgierską i dostał się do Jugosławii. Na wiadomość o tworzącym się Wojsku Polskim na Bliskim Wschodzie opuścił Chorwację i w towarzystwie konfratrów: [[Palla Bogumił|o. Palii]] i [[Szawerna Rudolf|o. Szawerny]] dostał się do Syrii, gdzie w Bejrucie, w ośrodku zbornym WP zgłosił się jako ochotnik do służby wojskowej. W lipcu 1940 roku otrzymał nominację na kapelana i tę funkcję pełnił kolejno w różnych jednostkach wojskowych. Brał udział w walkach w Libii i na froncie włoskim, nie wyłączając bitwy pod Monte Cassino. Na polach bitewnych odznaczał się niezwykłą odwagą. Na koniec jako kapelan Samodzielnej Kompanii Komandosów poniósł śmierć niemal u kresu kampanii włoskiej w bitwie nad rzeką Gaiano k. Bolonii 19 kwietnia 1945, trafiony przez hitlerowskiego snajpera w chwili, gdy pochylony udzielał pomocy religijnej rannemu żołnierzowi. Pochowany na Polskim Cmentarzu Wojskowym w Bolonii, został odznaczony pośmiertnie Orderem Virtuti Militari. | ||
== Bibliografia == | == Bibliografia == | ||
Wersja z 20:45, 10 sty 2016
Waculik (Watzulik) Gerard (1910-1945), OFM, imię zakonne Fabian, kapelan Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie
Urodził się 9 sierpnia 1910 w Piekarach Śląskich, w rodzinie Józefa i Matyldy z d. Guss. W domu używano języka niemieckiego. Gerard uczył się w szkołach niemieckich i nie znał języka polskiego. Po maturze studiował prawo na Uniwersytecie Wrocławskim. Wstąpił do zakonu franciszkańskiego 25 stycznia 1933 w Wieluniu. Tak w nowicjacie, jak i podczas studium teologicznego w zakonnym seminarium we Wronkach (1934-1937) nauczył się języka polskiego. Czuł się Polakiem. Święcenia kapłańskie przyjął 26 września 1937 i objął funkcję wikariusza przy parafii w Panewnikach.
W styczniu 1940 roku w obawie przed aresztowaniem opuścił Panewniki. Przekroczył granicę austro-węgierską i dostał się do Jugosławii. Na wiadomość o tworzącym się Wojsku Polskim na Bliskim Wschodzie opuścił Chorwację i w towarzystwie konfratrów: o. Palii i o. Szawerny dostał się do Syrii, gdzie w Bejrucie, w ośrodku zbornym WP zgłosił się jako ochotnik do służby wojskowej. W lipcu 1940 roku otrzymał nominację na kapelana i tę funkcję pełnił kolejno w różnych jednostkach wojskowych. Brał udział w walkach w Libii i na froncie włoskim, nie wyłączając bitwy pod Monte Cassino. Na polach bitewnych odznaczał się niezwykłą odwagą. Na koniec jako kapelan Samodzielnej Kompanii Komandosów poniósł śmierć niemal u kresu kampanii włoskiej w bitwie nad rzeką Gaiano k. Bolonii 19 kwietnia 1945, trafiony przez hitlerowskiego snajpera w chwili, gdy pochylony udzielał pomocy religijnej rannemu żołnierzowi. Pochowany na Polskim Cmentarzu Wojskowym w Bolonii, został odznaczony pośmiertnie Orderem Virtuti Militari.
Bibliografia
Catalogus, Panewniki 1939; J. Humeński, Wspomnienia wojenne kapelanów wojskowych, Warszawa 1969; Z. Krogulski, Kapelan ze Śląska, „Katolik" 1985, nr 15; Ch. Kurek, Skrwawiona stuła, GN 1964, nr 22; F. H. Pieprzyk, Waculik (Watzulik) Gerard Fabian OFM (biogram), [w:] Słownik biograficzny, s. 449; Waculik (Watzulik) Gerard (hasło), [w:] Piekarzanie. Leksykon mieszkańców Piekar Śląskich, red. H. Gawlik, J. Grajewska-Wróbel, L. Wostal, Z. Bogacki, Piekary Śląskie 2010, s. 251.
| |||||