Urban Augustyn

Z e-ncyklopedia
Wersja z dnia 02:48, 10 paź 2013 autorstwa Jemy (dyskusja | edycje) (korekta)

Urban Augustyn Bartłomiej SAC (1911-1989)

Urodził się 23 sierpnia 1911 w Chróścicach (Chrosczütz, Krościce) na Śląsku Opolskim, w diecezji wrocławskiej, jako syn rolnika Piotra i Anny z d. Kulig. W jego domu i w kościele wszyscy rozmawiali po polsku. Od 1918 przez sześć lat uczęszczał do miejscowej szkoły podstawowej, w której uczył się w języku niemieckim. W 1928 roku rozpoczął naukę w miejscowości Frankenstein (po wojnie Ząbkowice Śląskie). Najpierw przez dwa lata pod kierunkiem pallotynów i osób świeckich przerobił materiał trzech klas gimnazjalnych, a potem kontynuował naukę w miejscowym gimnazjum niemieckim i w 1932 zdobył państwową maturę. Po maturze na zaproszenie polskich pallotynów lato 1931r. spędził w Polsce, w domu pallotyńskim w Wadowicach na Kopcu. Zwiedził Kraków i rozpoczął systematyczne doskonalenie języka polskiego i poznawanie historii Polski.

Nowicjat pallotyński rozpoczął 8 czerwca 1932r. w Olpe (w Westfalii), w niemieckiej prowincji Trójcy Świętej. Pierwszą profesję złożył w 1934 roku, a wieczną w 1937 roku. Filozofię i teologię studiował w Limburgu nad Lahnem. Święcenia kapłańskie przyjął 25 marca 1938 w Limburgu z rąk biskupa Antoniusa Hilfricha. Ostatni rok teologii odbywał w Ołtarzewie, jako neoprezbiter, gdyż jego niemiecki prowincjał Johannes Baumann (†1977) przeznaczył go do pracy wśród Polaków na Śląsku Opolskim. Jego stałą siedzibą od wiosny 1939 był dom w Kietrzu (Katscher), gdzie działał następnie jako profesor gimnazjum. Uczył tu języka niemieckiego i angielskiego, matematyki i przyrody do 1940, kiedy hitlerowcy odebrali dom pallotynom.

W 1940 pracował jako proboszcz w Vojtyskowie i Velkich Heralticach k. Opawy na terenie Czech. Miejscowy nauczyciel w Velkich Heralticach zadenuncjował go u władz hitlerowskich za wprowadzenie do katechez treści niezgodnych z wytycznymi nazizmu, wobec czego musiał opuścić tę miejscowość. Został przyjęty przez ks. prałata Josefa Martina Nathana. Tutaj zaczął zakładać Szensztacki Ruch Apostolski. W 1945 roku, w czasie przechodzenia linii frontu, przez około trzy miesiące sprawował funkcję dyrektora zakładu dla psychicznie chorych w Branicach, a następnie od września tego roku prowadził katechezę dla dzieci w Branicach, Boboluszkach i Błyszczykach. Administrator apostolski ks. Bolesław Kominek mianował go proboszczem ludności polskiej w Branicach(był nim do marca 1946 roku).

Od marca 1946 dołączył do pallotynów polskich, którzy osiedlili się w Ząbkowicach Śląskich. Od Wielkanocy 1946 do 1950 roku był proboszczem w Przedborowej i nauczycielem religii w szkole podstawowej; w latach 1947-1950 był też prefektem gimnazjum ogólnokształcącego w Ząbkowicach. Następnie był profesorem i ojcem duchownym w Niższym Seminarium Duchownym dla Spóźnionych Powołań w Chełmnie (1950-1952). W latach 1952-1958 sprawował funkcję magistra nowicjatu w Ząbkowicach Śląskich. Jako kapelan obsługiwał tam Sanatorium św. Antoniego. Od 1958 do 1959 był rektorem domu rekolekcyjnego w Otwocku, następnie pełnił podobną funkcję w Ząbkowicach Śląskich. Uważany jest za współinspiratora rozwoju Dzieła Szensztackiego w Polsce.

Zmarł 30 stycznia 1989 w Ząbkowicach Śląskich; tam też został pochowany na cmentarzu Srebrzysko. Jest autorem ponad 60 pozycji książkowych, w tym około 25 biografii polskich pallotynów, księży i braci (a także apostołów świeckich), które w większości są zachowane w formie maszynopisów. Niektóre z nich zostały wydrukowane. Z polecenia ks. prowincjała Henryka Kietlińskiego napisał w 1981 roku własna biografię. Był siostrzeńcem biskupa Wincentego Urbana.

Bibliografia