Urban Augustyn: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
(korekta kategorii)
(dr)
Linia 1: Linia 1:
==Urban Augustyn Bartłomiej SAC (1911-1989)==  
==Urban Augustyn Bartłomiej SAC (1911-1989)==  


Urodził się 23 sierpnia 1911 w Chróścicach (Chrosczütz, Krościce) na Śląsku Opolskim, w diecezji wrocławskiej, w rodzinie rolniczej Piotra i Anny z d. Kulig. W jego domu i w kościele wszyscy rozmawiali po polsku. Od 1918 roku przez sześć lat uczęszczał do miejscowej szkoły podstawowej, w której uczył się w języku niemieckim. W 1928 roku rozpoczął naukę w miejscowości Frankenstein (po wojnie Ząbkowice Śląskie). Najpierw przez dwa lata pod kierunkiem pallotynów i osób świeckich przerobił materiał trzech klas gimnazjalnych, a potem kontynuował naukę w miejscowym gimnazjum niemieckim i w 1932 roku zdobył państwową maturę. Po maturze na zaproszenie polskich pallotynów lato 1931 roku spędził w Polsce, w domu pallotyńskim w Wadowicach na Kopcu. Zwiedził Kraków i rozpoczął systematyczne doskonalenie języka polskiego i poznawanie historii Polski.
Urodził się 23 sierpnia 1911 w Chróścicach (Chrosczütz, Krościce) na Śląsku Opolskim, w [[Diecezja wrocławska|diecezji wrocławskiej]], w rodzinie rolniczej Piotra i Anny z d. Kulig. W jego domu i w kościele wszyscy rozmawiali po polsku. Od 1918 roku przez sześć lat uczęszczał do miejscowej szkoły podstawowej, w której uczył się w języku niemieckim. W 1928 roku rozpoczął naukę w miejscowości Frankenstein (po wojnie Ząbkowice Śląskie). Najpierw przez dwa lata pod kierunkiem pallotynów i osób świeckich przerobił materiał trzech klas gimnazjalnych, a potem kontynuował naukę w miejscowym gimnazjum niemieckim i w 1932 roku zdobył państwową maturę. Po maturze na zaproszenie polskich pallotynów lato 1931 roku spędził w Polsce, w domu pallotyńskim w Wadowicach na Kopcu. Zwiedził Kraków i rozpoczął systematyczne doskonalenie języka polskiego i poznawanie historii Polski.


Nowicjat pallotyński rozpoczął 8 czerwca 1932 w Olpe (w Westfalii), w niemieckiej prowincji Trójcy Świętej. Pierwszą profesję złożył w 1934 roku, a wieczną w 1937 roku. Filozofię i teologię studiował w Limburgu nad Lahnem. Święcenia kapłańskie przyjął 25 marca 1938 w Limburgu z rąk biskupa Antoniusa Hilfricha. Ostatni rok teologii odbywał w Ołtarzewie, jako neoprezbiter, gdyż jego niemiecki prowincjał Johannes Baumann (†1977) przeznaczył go do pracy wśród Polaków na Śląsku Opolskim. Jego stałą siedzibą od wiosny 1939 roku był dom w Kietrzu (Katscher), gdzie działał następnie jako profesor gimnazjum. Uczył tu języka niemieckiego i angielskiego, matematyki i przyrody do 1940 roku, kiedy to hitlerowcy odebrali dom pallotynom.
Nowicjat pallotyński rozpoczął 8 czerwca 1932 w Olpe (w Westfalii), w niemieckiej prowincji Trójcy Świętej. Pierwszą profesję złożył w 1934 roku, a wieczną w 1937 roku. Filozofię i teologię studiował w Limburgu nad Lahnem. Święcenia kapłańskie przyjął 25 marca 1938 w Limburgu z rąk biskupa Antoniusa Hilfricha. Ostatni rok teologii odbywał w Ołtarzewie, jako neoprezbiter, gdyż jego niemiecki prowincjał Johannes Baumann (†1977) przeznaczył go do pracy wśród Polaków na Śląsku Opolskim. Jego stałą siedzibą od wiosny 1939 roku był dom w Kietrzu (Katscher), gdzie działał następnie jako profesor gimnazjum. Uczył tu języka niemieckiego i angielskiego, matematyki i przyrody do 1940 roku, kiedy to hitlerowcy odebrali dom pallotynom.
Linia 8: Linia 8:


Od marca 1946 roku dołączył do pallotynów polskich, którzy osiedlili się w Ząbkowicach Śląskich. Od Wielkanocy 1946 do 1950 roku był proboszczem w Przedborowej i nauczycielem religii w szkole podstawowej; w latach 1947-1950 był też prefektem gimnazjum ogólnokształcącego w Ząbkowicach. Następnie był profesorem i ojcem duchownym w Niższym Seminarium Duchownym dla Spóźnionych Powołań w Chełmnie (1950-1952). W latach 1952-1958 sprawował funkcję magistra nowicjatu w Ząbkowicach Śląskich. Jako kapelan obsługiwał tam Sanatorium św. Antoniego. Od 1958 do 1959 roku był rektorem domu rekolekcyjnego w Otwocku, następnie pełnił podobną funkcję w Ząbkowicach Śląskich.
Od marca 1946 roku dołączył do pallotynów polskich, którzy osiedlili się w Ząbkowicach Śląskich. Od Wielkanocy 1946 do 1950 roku był proboszczem w Przedborowej i nauczycielem religii w szkole podstawowej; w latach 1947-1950 był też prefektem gimnazjum ogólnokształcącego w Ząbkowicach. Następnie był profesorem i ojcem duchownym w Niższym Seminarium Duchownym dla Spóźnionych Powołań w Chełmnie (1950-1952). W latach 1952-1958 sprawował funkcję magistra nowicjatu w Ząbkowicach Śląskich. Jako kapelan obsługiwał tam Sanatorium św. Antoniego. Od 1958 do 1959 roku był rektorem domu rekolekcyjnego w Otwocku, następnie pełnił podobną funkcję w Ząbkowicach Śląskich.
Uważany jest za współinspiratora rozwoju Dzieła Szensztackiego w Polsce.
Uważany jest za współinspiratora rozwoju [[Ruch Szensztacki|Dzieła Szensztackiego]] w Polsce.


Zmarł 30 stycznia 1989 w Ząbkowicach Śląskich; tam też został pochowany na cmentarzu Srebrzysko.   
Zmarł 30 stycznia 1989 w Ząbkowicach Śląskich; tam też został pochowany na cmentarzu Srebrzysko.   
Linia 14: Linia 14:
Jest autorem ponad 60 pozycji książkowych, w tym około 25 biografii polskich pallotynów, księży i braci (a także apostołów świeckich), które w większości są zachowane w formie maszynopisów. Niektóre z nich zostały wydrukowane. Z polecenia ks. prowincjała Henryka Kietlińskiego napisał w 1981 roku własna biografię.  
Jest autorem ponad 60 pozycji książkowych, w tym około 25 biografii polskich pallotynów, księży i braci (a także apostołów świeckich), które w większości są zachowane w formie maszynopisów. Niektóre z nich zostały wydrukowane. Z polecenia ks. prowincjała Henryka Kietlińskiego napisał w 1981 roku własna biografię.  
==Bibliografia==
==Bibliografia==
S. Tylus, Leksykon polskich pallotynów 1915-2012, Ząbki-Poznań 2013, s. 562-567; biogram opublikowany przez ks. S. Tylusa SAC: http://www.pallotyni.pl/pamiec-o-zmarlych/liber-mortuorum-sac.html
S. Tylus, Leksykon polskich pallotynów 1915-2012, Ząbki-Poznań 2013, s. 562-567; biogram opublikowany przez ks. S. Tylusa SAC: [http://www.pallotyni.pl/pamiec-o-zmarlych/liber-mortuorum-sac.html]


{{Noty biograficzne}}
{{Noty biograficzne}}

Wersja z 22:40, 26 paź 2017

Urban Augustyn Bartłomiej SAC (1911-1989)

Urodził się 23 sierpnia 1911 w Chróścicach (Chrosczütz, Krościce) na Śląsku Opolskim, w diecezji wrocławskiej, w rodzinie rolniczej Piotra i Anny z d. Kulig. W jego domu i w kościele wszyscy rozmawiali po polsku. Od 1918 roku przez sześć lat uczęszczał do miejscowej szkoły podstawowej, w której uczył się w języku niemieckim. W 1928 roku rozpoczął naukę w miejscowości Frankenstein (po wojnie Ząbkowice Śląskie). Najpierw przez dwa lata pod kierunkiem pallotynów i osób świeckich przerobił materiał trzech klas gimnazjalnych, a potem kontynuował naukę w miejscowym gimnazjum niemieckim i w 1932 roku zdobył państwową maturę. Po maturze na zaproszenie polskich pallotynów lato 1931 roku spędził w Polsce, w domu pallotyńskim w Wadowicach na Kopcu. Zwiedził Kraków i rozpoczął systematyczne doskonalenie języka polskiego i poznawanie historii Polski.

Nowicjat pallotyński rozpoczął 8 czerwca 1932 w Olpe (w Westfalii), w niemieckiej prowincji Trójcy Świętej. Pierwszą profesję złożył w 1934 roku, a wieczną w 1937 roku. Filozofię i teologię studiował w Limburgu nad Lahnem. Święcenia kapłańskie przyjął 25 marca 1938 w Limburgu z rąk biskupa Antoniusa Hilfricha. Ostatni rok teologii odbywał w Ołtarzewie, jako neoprezbiter, gdyż jego niemiecki prowincjał Johannes Baumann (†1977) przeznaczył go do pracy wśród Polaków na Śląsku Opolskim. Jego stałą siedzibą od wiosny 1939 roku był dom w Kietrzu (Katscher), gdzie działał następnie jako profesor gimnazjum. Uczył tu języka niemieckiego i angielskiego, matematyki i przyrody do 1940 roku, kiedy to hitlerowcy odebrali dom pallotynom.

W 1940 roku pracował jako proboszcz w Vojtyskowie i Velkich Heralticach k. Opawy na terenie Czech. Miejscowy nauczyciel w Velkich Heralticach zadenuncjował go u władz hitlerowskich za wprowadzenie do katechez treści niezgodnych z wytycznymi nazizmu, wobec czego musiał opuścić tę miejscowość. Został przyjęty przez ks. prałata Josefa Martina Nathana. Tutaj zaczął zakładać Szensztacki Ruch Apostolski. W 1945 roku, w czasie przechodzenia linii frontu, przez około trzy miesiące sprawował funkcję dyrektora zakładu dla psychicznie chorych w Branicach, a następnie od września tego roku prowadził katechezę dla dzieci w Branicach, Boboluszkach i Błyszczykach. Administrator apostolski ks. Bolesław Kominek mianował go proboszczem ludności polskiej w Branicach (był nim do marca 1946 roku).

Od marca 1946 roku dołączył do pallotynów polskich, którzy osiedlili się w Ząbkowicach Śląskich. Od Wielkanocy 1946 do 1950 roku był proboszczem w Przedborowej i nauczycielem religii w szkole podstawowej; w latach 1947-1950 był też prefektem gimnazjum ogólnokształcącego w Ząbkowicach. Następnie był profesorem i ojcem duchownym w Niższym Seminarium Duchownym dla Spóźnionych Powołań w Chełmnie (1950-1952). W latach 1952-1958 sprawował funkcję magistra nowicjatu w Ząbkowicach Śląskich. Jako kapelan obsługiwał tam Sanatorium św. Antoniego. Od 1958 do 1959 roku był rektorem domu rekolekcyjnego w Otwocku, następnie pełnił podobną funkcję w Ząbkowicach Śląskich. Uważany jest za współinspiratora rozwoju Dzieła Szensztackiego w Polsce.

Zmarł 30 stycznia 1989 w Ząbkowicach Śląskich; tam też został pochowany na cmentarzu Srebrzysko.

Jest autorem ponad 60 pozycji książkowych, w tym około 25 biografii polskich pallotynów, księży i braci (a także apostołów świeckich), które w większości są zachowane w formie maszynopisów. Niektóre z nich zostały wydrukowane. Z polecenia ks. prowincjała Henryka Kietlińskiego napisał w 1981 roku własna biografię.

Bibliografia

S. Tylus, Leksykon polskich pallotynów 1915-2012, Ząbki-Poznań 2013, s. 562-567; biogram opublikowany przez ks. S. Tylusa SAC: [1]