Szuła Arnold

Z e-ncyklopedia
Wersja z dnia 13:14, 20 paź 2019 autorstwa Mira (dyskusja | edycje)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)

Szuła Arnold (1934-1990), misjonarz w Kamerunie i Namibii

Szula.jpg

Urodził się 29 kwietnia 1934 w Imielinie w rodzinie policjanta Izydora i Albiny z d. Mosler. Bardzo wcześnie utracił rodziców i dzielił sierocy los z dwiema siostrami. Matka zmarła w lutym 1940 roku w Imielinie, a ojciec policjant podzielił losy polskich oficerów, żołnierzy i policjantów więzionych w Kozielsku, Ostaszkowie, Starobielsku, mordowanych w Katyniu i innych miejscach kaźni ZSRR.

Po ukończeniu Szkoły Powszechnej w Imielinie uczył się w Niższym Seminarium Duchownym im. św. Jacka w Katowicach. W 1951 roku zdał egzamin dojrzałości. W tym samym roku wstąpił do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1954 roku po zlikwidowaniu tego wydziału przez władze komunistyczne, kontynuował naukę w ramach studium domesticum w Seminarium. Święcenia kapłańskie przyjął 28 kwietnia 1957 w kościele pw. Matki Bożej Szkaplerznej w Imielinie z rąk bpa H. Bednorza. Mszę świętą prymicyjną odprawił w Imielinie, w czasie której kazanie wygłosił ks. dr Karol Wojtyła, późniejszy papież Jan Paweł II.

Po święceniach był na zastępstwie w miejscowej parafii Matki Bożej Szkaplerznej w Imielinie oraz w parafii Wszystkich Świętych w Dziećkowicach. Przez krótki czas był zastępcą kapelana bpa S. Adamskiego. Od 2 września 1957 został mianowany wikariuszem parafii NSPJ w Boguszowicach, gdzie pracował cztery lata. Dekretem z dnia 31 sierpnia 1961 został przeniesiony do parafii Wniebowzięcia NMP w Chorzowie, gdzie przez pięć lat pracował u boku proboszcza ks. dra Teodora Krząkały. Zapewne tam zwrócił na siebie uwagę swoim kapłańskim zaangażowaniem i zdolnościami organizacyjnymi. Dlatego w 1966 roku mianowano go referentem gospodarczym, a następnie od 27 listopada 1969 finansowo-gospodarczym Kurii Diecezjalnej w Katowicach. Był bezpośrednim świadkiem słynnego uwięzienia Kopii Cudownego Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej, która zmierzała w 1966 roku w stronę Katowic, aby rozpocząć pierwszą peregrynację po parafiach diecezji katowickiej. Obraz został zatrzymany przez Urząd Bezpieczeństwa w Częstochowie, a ks. Szuła na trzy dni osadzony w areszcie.

Był mocno zaangażowany w działalność Kościoła lokalnego, stale jednak marzył o pracy misyjnej. W 1973 roku uzyskał zgodę bpa H. Bednorza na wyjazd i rozpoczął kurs języka francuskiego w Paryżu. W marcu 1974 roku wyjechał do Kamerunu. Początkowo pomagał swemu koledze z archidiecezji poznańskiej w Ovena. Potem otrzymał własną placówkę misyjną w Olounou na granicy Kamerunu z Gabonem. W 1976 roku zachorował i wyjechał na leczenie do RFN. Zamieszkał w Rein am Lech u swojej siostry. Aby jego leczenie mogło być finansowane przez diecezję Augsburg, starał się u bpa katowickiego o zezwolenie na pobyt w tej diecezji i otrzymał je. Pracował duszpastersko w Rein, pomagając tamtejszemu proboszczowi. Sercem jednak pozostał w Afryce. Organizował pomoc materialną dla swojej kameruńskiej misji.

Ks. Szuła ze względu na stan zdrowia i warunki klimatyczne nie mógł wrócić do Kamerunu. Nie dał jednak za wygraną i przed Bożym Narodzeniem 1988 roku wyjechał do Namibii. Początkowo przebywał w Oshikuku, na granicy z Angolą, gdzie uczył się języka szczepu Kwanyama. Miał objąć misję Ongha, leżącą przy głównym szlaku Kair-Kaapstad. Swą duszpasterską opieką otoczył także polskich żołnierzy, którzy w ramach oddziałów ONZ przebywali na tym terenie. Pod koniec 1989 roku zamieszkał w skromnym zapleczu misyjnym w Ongha. Tam w Wigilię Bożego Narodzenia zaskoczył go nagły atak choroby. Zmarł 7 stycznia 1990. Został pochowany 13 stycznia 1990 w Oshikuku na tamtejszym cmentarzu misyjnym. Rodzinna parafia Imielin pożegnała ks. Szułę 17 stycznia 1990. W 1965 roku organa bezpieczeństwa PRL podjęły z nim kontakt operacyjny, ks. Sz. wprawdzie nie podpisał zobowiązania do współpracy, to jednak pozostawał w kontaktach z SB przez wiele lat.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Arnolda Szuły; Schematyzm (1965-1986); Myszor, Historia diecezji, s. 486; Nalepa, Zmarli kapłani, t. 4, s. 140; Nigdy przeciw Bogu, s. 190; Puchała, Duszpasterstwo akademickie, s. 192, 207; Samodzielnie myśleć i wybierać (I), s. 159; Skworc, Budownictwo kościołów, s. 17, 20-22; Walencik, Osoby duchowne, s. 13-14; A. Grajewski, Twój Gość, s. 104, 105, 110; M. Piesiur, Kościół katowicki dla misji. Misyjne dzieło Kościoła katowickiego w świetle dokumentów papieskich od Maximum illud do Redemptoris missio, Katowice 2009, s. 100; J. Zimniak, Homilia w czasie Mszy św. pogrzebowej ks. Arnolda Szuły, WD 1990, nr 2, s. 42-45; Ł. Marek, Aparat bezpieczeństwa wobec kurii katowickiej w latach 1956-1970, [w:] Aparat bezpieczeństwa wobec kurii biskupich w Polsce, Warszawa 2009, s. 89 i nn.; Ł. Marek, „Kler to nasz wróg”. Polityka władz państwowych wobec Kościoła katolickiego na terenie województwa katowickiego w latach 1956-1970, Katowice 2009, s. 82, 412, 413.