Szpital w Dobrodzieniu

Pierwsza źródłowa wiadomość o szpitalu św. Walentego w Dobrodzieniu pochodzi z 1644 roku. Biednych mieszkających w szpitalu wybierał proboszcz, który z dwoma prowizorami miał kontrolę nad szpitalem. Szpitalnicy mieli bezpłatny pochówek, a ich majątek dzielono po ich śmierci między pozostałych biednych. Przy większości fundacji w Dobrodzieniu mieli udział biedni, którym fundatorzy przeznaczali pewien udział, w zamian za uczestnictwo we mszy św. fundacyjnej i modlitwę za duszę zmarłego dobrodzieja. W 1811 roku proboszcz zlecił zburzenie szpitala i budowę nowego, murowanego. Do lat trzydziestych XIX wieku nadzór nad szpitalem spoczywał w rękach proboszcza.

Zgodnie z Powszechnym Prawem Krajowym oraz postanowieniem rejencji z 9 grudnia 1831 zarząd nad szpitalem przejęło kolegium, w skład którego weszli przedstawiciele magistratu oraz proboszcz. Kapitał szpitala w wysokości 2250 tal. złożono w kasie powiatowej.

Pod koniec XIX wieku w szpitalu schronienie znalazło 14 osób. Ponadto w szpitalu mieszkały 4 osoby, które posiadały wolne mieszkanie i ogrzewanie oraz tygodniowo 1 chleb, wartości 2 sr. groszy. W 1879 roku magistrat postanowił, że oprócz 10 mieszkańców, w przytułku należy przyjmować jeszcze jednego, bez względu na jego wyznanie.

Bibliografia

Weltzel, Geschichte des Ratiborerer Archipresbyterats, Breslau 1896.