Szpital św. Jadwigi w Królewskiej Hucie

Z e-ncyklopedia

Zalążkiem parafialnego szpitala w Królewskiej Hucie były dwa pokoje na poddaszu przygotowane w 1854 roku w domu przy ul. Bytomskiej 15. Koszty leczenia pokrywał tzw. Ortsarmenverband czyli specjalny fundusz w kasie gminnej. Urząd Górniczy wynajął siostrom wspomniany wyżej dom przy ul. Bytomskiej 15, gdzie 14 chorych znalazło schronienie. Dom ów później został przez parafię wykupiony z funduszu, na który złożyły się dobrowolne ofiary wiernych z parafii św. Barbary. Szpital przyjmował chorych, nie zrzeszonych w knapszafcie. Szpital niebawem okazał się zbyt mały, jak na potrzeby rozrastającego się miasta i dlatego w parafii podjęto myśl budowy większego. W pobliżu pierwotnego szpitala w 1872 roku powstał nowy - ośrodek szpitalny - St. Hedwigs-Stift, który mógł pomieścić 30 łóżek. Jego egzystencji zagroziły rychło szkody górnicze. W 1890 roku budynek został sprzedany Urzędowi Górniczemu za 40 tys. mk.

W jego miejsce w latach 1891/1892, przy dawnej ulicy św. Piotra (Peterstrasse), został wybudowany nowy gmach szpitala kosztem 80 tys. mk. W 1898 roku został on kosztem 140 tys. mk znacznie rozbudowany. W latach 1893-1901 szpital parafialny przyjął 8460 chorych. Szpital miał charakter prywatny. W jego murach została zorganizowana prywatna klinika sławnego prof. Wilhelma Wagnera. Po jego śmierci w 1900 roku w szpitalu ordynował dr Hartmann. Szpital cieszył się dużą popularnością w okolicy, co stało się między innymi podstawą dla kuratorium podjęcia decyzji o jego rozbudowie. Po II wojnie światowej, na podstawie uchwały Rady Ministrów z 21 września 1951 władze komunistyczne przejęły Szpital św. Jadwigi w Chorzowie na własność państwa i przekazały służbie zdrowia.

Bibliografia

Opracowanie własne, JM