Szadko Stanisław

Szadko Stanisław CM (1884-1943)

Urodził się 26 września 1894 w Chudowie w rodzinie Michała i Franciszki z d. Słaboń. Pierwsze nauki pobierał w rodzinnej miejscowości, a potem uczył się przez cztery lata w Małym Seminarium Księży Misjonarzy w Krakowie (1907-1911). W 1911 roku wstąpił do Kongregacji Misji i w 1913 roku złożył śluby. Studia teologiczne odbył w Instytucie misjonarskim, które przerwał z powodu służby wojskowej. Jako kleryk drukował artykuły w „Meteorze”. 5 maja 1918 przyjął święcenia kapłańskie.

Oddelegowany w 1919 roku do Warszawy pełnił obowiązki wikariusza, zastępcy proboszcza i moderatora Sodalicji Mariańskiej. W 1936 roku otrzymał nominację na superiora misjonarzy w Wilnie na Górze Zbawiciela. Na jego prośbę ks. wizytator Kryska skierował go w 1937 roku na urząd proboszcza kościoła pw. Najświętszej Maryi Panny i superiora misjonarzy w Pabianicach. 16 grudnia 1939 został aresztowany przez gestapo i więziony w Radogoszczy. Zwolniony 25 marca 1940 spełniał dalej swoje obowiązki duszpasterskie, aż do 30 października 1941 kiedy to powtórnie został aresztowany i więziony w Konstantynowie, stamtąd przewieziony został do obozu koncentracyjnego w Dachau, gdzie po półtorarocznej udręce zmarł 2 lutego 1943.

Bibliografia

A. Schletz, Wybitniejsi misjonarze Ślązacy w Polsce pierwszej połowy XX wieku, NPrz 1975, t. 44, s. 289; J. Dukała, Szadko Stanisław (hasło), [w:] Misjonarze św. Wincentego a Paulo w Polsce II-1 Biografie, red. J. Dukała, Kraków 2001, s. 476-477; W. Jacewicz, J. Woś, Martyrologium polskiego duchowieństwa rzymskokatolickiego pod okupacją hitlerowską w latach 1939–1945, z. 5, Warszawa 1981, s. 374.