Sanktuarium maryjne w Syrakuzach
Syrakuzy, Madonna delle Lacrime
Syrakuzy to sycylijskie miasto położone nad Morzem Jońskim, na wschodnim wybrzeżu Sycylii. Zostało założone w 733 roku przed Chrystusem przez Greków z Koryntu i dość szybko zdobyło uprzywilejowaną pozycję wśród miast sycylijskich. Historia chrześcijaństwa w Syrakuzach sięga I wieku. W Dziejach Apostolskich (28,12) czytamy o trzydniowym pobycie św. Pawła w tym mieście. Z Syrakuz pochodzi św. Łucja, umęczona w czasie prześladowań za Dioklecjana. Znajduje się tu jej grób, miejsce nawiedzane codziennie przez mieszkańców i turystów.
Syrakuzy posiadają najliczniejsze pamiątki z pierwszych wieków chrześcijaństwa, a wiele z nich łączy się z kultem Matki Bożej. Znany jest np. starożytny fresk, który przedstawia klęczącą Maryję z Dzieciątkiem w objęciach. Natomiast w bizantyjskiej kapliczce św. Łucji znajdujemy owalne malowidło przedstawiające Matkę Bożą pogrążoną w modlitwie. W poświęconej Matce Bożej syrakuzańskiej katedrze, na którą zamieniono w VIII wieku dorycką świątynię Minerwy, znajduje się obraz Matki Bożej ukoronowany 4 czerwca 1950 na zakończenie Kongresu Maryjnego, który odbył się w Syrakuzach. Nie przypuszczano wtedy, że niedługo zaczną znów przybywać do Syrakuz rzesze czcicieli Matki Bożej.
29 sierpnia 1953 w Syrakuzach w domku pod numerem 11 via degli Orti (ulicy Ogrodowej), zamieszkałym przez Antoninę i Angelo Iannuso miało miejsce niezwykłe zjawisko. Antonina i Angelo byli małżeństwem od marca tegoż roku. W prezencie ślubnym otrzymali majolikowy wizerunek Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny - Maryja w błękitnej szacie i białej tunice, z płonącym sercem pośrodku piersi. Wizerunek zawiesili u wezgłowia łóżka. Gdy Antonina zaszła w ciążę rozwinęło się zatrucie ciążowe - stan zagrażający jej życiu. Poważnie obawiano się o jej życie. Gdy mąż wychodził do pracy, przy łóżku Antoniny czuwała jego bratowa i jedna z ciotek. Tego ranka Antonina znowu straciła przytomność. Gdy ją odzyskała o godzinie 8.30, otworzyła oczy i wpatrywała się w wiszący wizerunek Madonny. Nagle zauważyła, że Maryja płacze. Zawołała szwagierkę Grazię i ciotkę Antoninę Sgarlata. Najpierw uznały one, że Antonina ma halucynacje spowodowane chorobą. Potem jednak podeszły bliżej i stwierdziły, że z oczu Maryi rzeczywiście płyną po policzkach łzy, które kapią na poduszki. Przestraszone kobiety wezwały sąsiadów, którzy potwierdzili to zjawisko. W krótkim czasie tłum ludzi zbiegł się do domu, ludzie zaczęli się modlić, a nawet ci, którzy nie byli wierzący w Boga włączali się do modlitwy. Zmieniło się też oblicze Matki Bożej, przybierając wyraz niewypowiedzianego smutku. W ciągu następnych trzech dni zjawisko powtarzało się co 20 minut. Kościół, jak zawsze w takich przypadkach oczekiwał na wyniki badań i przesłuchanie świadków. 25 września 1953 Trybunał Kościelny rozpoczął badania nad zjawiskiem lakrymacji. Po dokładnej analizie lekarze orzekli, że ciecz spływająca z oczu płaczącej Madonny posiada skład chemiczny nie różniący się niczym od łzy ludzkiej.
W 1953 roku arcybiskup Palermo stwierdził: Po dokładnym przejrzeniu licznych raportów, po uwzględnieniu analizy chemicznej, zgodnie wydaliśmy osąd, iż rzeczywistości tych faktów nie sposób podawać w wątpliwość. To orzeczenie potwierdził w radiu papież Pius XII: Uznajemy jednogłośną decyzję Konferencji Episkopatu na Sycylii dotyczącą tego wydarzenia. Zjawisko łez na wizerunku Matki Bożej trwało cztery dni i nigdy potem w Syrakuzach nie powtórzyło się. Pojawiły się natomiast niezwykłe uzdrowienia. Niezwykłe uzdrowienia dokonują się w tym miejscu aż do dziś. Płaczący wizerunek Matki Bożej Płaczącej w Syrakuzach we Włoszech został oficjalnie zatwierdzony 17 września 1954 przez papieża Piusa XII.
Z czasem domek przy via degli Orti 11, w którym Madonna po raz pierwszy uroniła łzy, zamieniono na kaplicę. Sam cudowny wizerunek z obliczem Niepokalanego Serca Maryi znajduje się w centralnej części marmurowego bloku nad ołtarzem głównym w sanktuarium Madonna delle Lacrime. Początkiem tego sanktuarium była krypta, której budowę rozpoczęto w 1966 roku. Konsekrował ją 28 sierpnia 1968 arcybiskup Syrakuz Giuseppe Bonfiglioli. Następnego dnia cudowny wizerunek przeniesiono z kolumny na Placu Eurypidesa do krypty. Pozostawał tam do 1987 roku czyli do ukończenia budowy sanktuarium.
Podczas podróży na Sycylię papież Jan Paweł II 6 listopada 1994 nawiedził i poświęcił sanktuarium Matki Bożej Płaczącej (kościół wyższy). Kościół o wysokości 102 m dominuje nad centrum Syrakuz. Jego kształt przypomina latarnię morską - porównywaną z Maryją prowadząca do portu, czyli Jezusa i łzę, która spływa na wiernych z wysoka. Na relikwiarzu zawierającym łzy z cudownego wizerunku czytamy: Płacząca Madonno, dobądź z naszych zatwardziałych serc łzy pokuty. Czy ludzie kiedykolwiek pojmą tajemniczy język tych łez to tylko Bogu w Trójcy Jedynemu wiadome.
Bibliografia
Na podstawie opracowania ks. Zdzisława Słomki; Tygodnik Katolicki "Niedziela". Foto: [1]