Stopa Alfons

Z e-ncyklopedia
Wersja z dnia 21:08, 27 sie 2019 autorstwa Mira (dyskusja | edycje) (dr)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)

Stopa Alfons Marceli OMI (1914-1990), duszpasterz polonijny, kapelan WP na Zachodzie

Urodził się 16 stycznia 1914 w Gliwicach. Po plebiscycie rodzina przeniosła się na polską stronę Śląska do Świętochłowic. Lata gimnazjalne spędził w Niższym Seminarium Duchownym Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej w Lublińcu i tam otrzymał świadectwo maturalne w 1933 roku. W tym też roku wstąpił do nowicjatu tegoż zgromadzenia w Markowicach k. Inowrocławia. Śluby wieczyste złożył 15 sierpnia 1937 w Obrze i tam 18 czerwca 1939 przyjął święcenia kapłańskie z rąk abpa W. Dymka. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w latach 1934-1939 w Wyższym Seminarium Duchownym Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej w Obrze, uzupełniając je później w Notre-Dame de Lumieres we Francji.

W czasie II wojny światowej był kapelanem polskich żołnierzy internowanych w Pau, a potem przedostał się przez Pireneje do Hiszpanii i Portugalii, aby z Gibraltaru odpłynąć do Anglii, gdzie zaangażował się jako kapelan 10 Pułku Dragonów I Polskiej Dywizji Pancernej pod dowództwem gen. S. Maczka. Towarzyszył polskim żołnierzom w bitwie pod Falaise oraz w oswobodzeniu Bredy; odznaczony został Krzyżem Walecznych, Polonia Restituta, Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari i wieloma innymi medalami.

Po wojnie należał do Wiceprowincji Polskiej Misjonarzy Oblatów we Francji i Beneluksie. Najpierw uczył języka polskiego w Bethune w Pas-de-Ca-lais. Później był duszpasterzem w polskich parafiach w Belgii, a od 1959 roku pierwszym redaktorem Głosu Katolickiego w Paryżu, pełniąc jednocześnie funkcję opiekuna duchowego polskich studentów. Od 1966 roku działał w założonej przez o. W. van Straatena organizacji udzielającej pomocy Kościołom w trudnej sytuacji „L'Ai-de a 1'Eglise en Detresse" - najpierw w Paryżu, później w centrali tej organizacji w Rzymie, aż wreszcie od 1973 roku do przejścia na emeryturę w 1986 roku znów w Paryżu. O wsparcie dla tej organizacji zabiegał też jako misjonarz głoszący kazania w setkach parafii. Znany był również z patriotycznych kazań głoszonych w polskim kościele w Paryżu, skąd na falach eteru płynęły także do Polski, niosąc ludziom otuchę i nadzieję w najtrudniejszych czasach powojennych. Zmarł 14 lipca 1990 w Bagnolet, a jego grób znajduje się w Vaudricourt w Północnej Francji.

Bibliografia

J. Chmist, Stopa Alfons Marceli (hasło), [w:] Słownik biograficzny katolickiego duchowieństwa śląskiego XIX i XX wieku, red. J. Pater, Katowice 1996, s. 402; A. Z. Judyccy, Oblaci polscy we Francji, Belgii i Luksemburgu, Warszawa-Tarnów 2006, s. 15.