Sollicitudo rei socialis: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
(dr)
(dr)
 
(Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez 2 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
==Pap. [[Jan Paweł II]] - Sollicitudo rei socialis==
==Pap. Jan Paweł II - Sollicitudo rei socialis==
[[Plik:Jan Pawel 2 medal.jpg|thumb|right]]
[[Plik:JP2-7.jpg|thumb|right]]
Tytuł encykliki: Sollicitudo rei socialis (Społeczna troska).
Tytuł encykliki: Sollicitudo rei socialis (Społeczna troska).


Opublikowana 30 grudnia 1987, z okazji dwudziestej rocznicy ogłoszenia [[Populorum progressio]] – encykliki wydanej przez [[Paweł VI|Pawła VI]]. Papież Polak zdecydował się na publikację swojej encykliki, gdyż chciał zwrócić uwagę na ciągłość nauki społecznej oraz stałość jej odnowy w Kościele,a także wykazać aktualność problemów społecznych lat 60 w kontekście nowego układu świata, który zachowując pewne elementy podstawowe podlega działaniu nowych czynników negatywnie wpływających na rozwój społeczeństw.
Opublikowana 30 grudnia 1987, z okazji dwudziestej rocznicy ogłoszenia [[Populorum progressio]] – encykliki wydanej przez [[Paweł VI|Pawła VI]]. Papież Polak zdecydował się na publikację swojej encykliki, gdyż chciał zwrócić uwagę na ciągłość nauki społecznej oraz stałość jej odnowy w Kościele, a także wykazać aktualność problemów społecznych lat 60 w kontekście nowego układu świata, który zachowując pewne elementy podstawowe podlega działaniu nowych czynników negatywnie wpływających na rozwój społeczeństw.


Na początku swojej encykliki Jan Paweł II odnosi się do nowości ukazanej w encyklice swojego poprzednika. Sam fakt skierowania dokumentu przez największy autorytet Kościoła do „ wszystkich ludzi dobrej woli” jest nowatorski – pisze papież. Sam fakt świadomości obowiązku społecznego kościoła, stosowaniu słowa Bożego w nauczaniu społecznym oraz horyzontalność kwestii społecznych świadczą o wyjątkowości encykliki.   
Na początku swojej encykliki [[Jan Paweł II]] odnosi się do nowości ukazanej w encyklice swojego poprzednika. Sam fakt skierowania dokumentu przez największy autorytet Kościoła do „ wszystkich ludzi dobrej woli” jest nowatorski – pisze papież. Sam fakt świadomości obowiązku społecznego kościoła, stosowaniu słowa Bożego w nauczaniu społecznym oraz horyzontalność kwestii społecznych świadczą o wyjątkowości encykliki.   


W kolejnych rozdziałach encykliki zwraca szczególną uwagę na problemy świata związane z biedą, dekolonizacją, powolnym tempem rozwoju, a także zagrożeniem pokoju na świecie. Ukazuje jak duży jest rozdźwięk pomiędzy krajami rozwijającymi się, a tzw. krajami trzeciego świata. Sporo uwagi poświęca problemom bezrobocia i godności pracownika. Papież zwraca uwagę na solidarność narodów w kontekście współczesnych problemów gospodarczych.  
W kolejnych rozdziałach encykliki zwraca szczególną uwagę na problemy świata związane z biedą, dekolonizacją, powolnym tempem rozwoju, a także zagrożeniem pokoju na świecie. Ukazuje jak duży jest rozdźwięk pomiędzy krajami rozwijającymi się a tzw. krajami trzeciego świata. Sporo uwagi poświęca problemom bezrobocia i godności pracownika. Papież zwraca uwagę na solidarność narodów w kontekście współczesnych problemów gospodarczych.  


Ponadto uwaga encykliki skupia się również na nierównym,linearnym rozwoju współczesnego świata. Zasoby światowe powinny być oddawane człowiekowi z poszanowaniem zamysłów moralnych. Rozwój nie powinien odbywać się za wszelką cenę i powinien być zwrócony na dobro człowieka.Papież pisze,że na świecie łatwo jest zaobserwować dwa przeciwstawne stanowiska w przypadku konsumpcji – nadmiar nasycenia wywołujący chęć posiadania większej ilości dóbr oraz radykalne nienasycenie. Nastawienie na konsumpcję powinno być ograniczone i w tym celu nie powinno się radykalnie wykorzystywać dóbr. Natomiast popiera Jan Paweł II przekształcanie środowiska w celu rozwoju gospodarczego, pod warunkiem, że czynność da dokonywana jest zgodnie z poszanowaniem Woli Bożej, przyrody, a także z troską o nieodnawialne części jej zasobów.  
Ponadto uwaga encykliki skupia się również na nierównym, linearnym rozwoju współczesnego świata. Zasoby światowe powinny być oddawane człowiekowi z poszanowaniem zamysłów moralnych. Rozwój nie powinien odbywać się za wszelką cenę i powinien być zwrócony na dobro człowieka. Papież pisze, że na świecie łatwo jest zaobserwować dwa przeciwstawne stanowiska w przypadku konsumpcji – nadmiar nasycenia wywołujący chęć posiadania większej ilości dóbr oraz radykalne nienasycenie. Nastawienie na konsumpcję powinno być ograniczone i w tym celu nie powinno się radykalnie wykorzystywać dóbr. Jan Paweł II popiera natomiast przekształcanie środowiska w celu rozwoju gospodarczego, pod warunkiem, że czynność da dokonywana jest zgodnie z poszanowaniem Woli Bożej, przyrody, a także z troską o nieodnawialne części jej zasobów.  
„ Aby rozwój był pełny, winien urzeczywistniać się w ramach solidarności i wolności, bez poświęcenia pod jakimkolwiek pozorem jednej czy drugiej…”   
„ Aby rozwój był pełny, winien urzeczywistniać się w ramach solidarności i wolności, bez poświęcenia pod jakimkolwiek pozorem jednej czy drugiej…”   


Papież uważa, że świat podzielony na bloki, które podtrzymują sztywne ideologie imperialistyczne, bardzo podatny jest na różne struktury grzechu. We współczesnym świecie w sposób zasadniczy zaciera się granica pomiędzy wartościami dobra i zła w postaci grzechu. Żądza zysku, czy pragnienie władzy są postawami wynikającymi z ludzkiej zachłanności, przez co rozbudowują współczesną strukturę grzechu. Potrzebne jest praktykowanie solidarności wewnątrz każdego społeczeństwa, co w dużej mierze przyczynia się do rozwoju sprawiedliwości społecznej. Papież apeluje o utworzenie systemu międzynarodowego, w którym narody silniejsze i lepiej wyposażone na zasadzie równości wspierają słabsze narody.   
Papież uważa, że świat podzielony na bloki, które podtrzymują sztywne ideologie imperialistyczne, bardzo podatny jest na różne struktury grzechu. We współczesnym świecie w sposób zasadniczy zaciera się granica pomiędzy wartościami dobra i zła w postaci grzechu. Żądza zysku, czy pragnienie władzy są postawami wynikającymi z ludzkiej zachłanności, przez co rozbudowują współczesną strukturę grzechu. Potrzebne jest praktykowanie solidarności wewnątrz każdego społeczeństwa, co w dużej mierze przyczynia się do rozwoju sprawiedliwości społecznej. Papież apeluje o utworzenie systemu międzynarodowego, w którym narody silniejsze i lepiej wyposażone na zasadzie równości wspierają słabsze narody.   


Autor encykliki podkreśla wpływ Kościoła na kwestie moralne nauk społecznych, które są elementem rozwoju państw. Papież dostrzega także znaczenie Soboru Watykańskiego II,w którym ujęta społeczna nauka Kościoła powinna otworzyć się na perspektywę międzynarodową. Obawy rodzi rozwój ekonomiczny, który często zniewala człowieka i nie obejmuje wymiarów kulturowych, transcendentalnych i religijnych – a nawet ich nie uznaje. Kościół pokłada głęboką ufność w człowieku, w którym istnieje podstawowa dobroć będąca wytworem Stwórcy.  
Autor encykliki podkreśla wpływ Kościoła na kwestie moralne nauk społecznych, które są elementem rozwoju państw. Papież dostrzega także znaczenie Soboru Watykańskiego II, w którym ujęta społeczna nauka Kościoła powinna otworzyć się na perspektywę międzynarodową. Obawy rodzi rozwój ekonomiczny, który często zniewala człowieka i nie obejmuje wymiarów kulturowych, transcendentalnych i religijnych – a nawet ich nie uznaje. Kościół pokłada głęboką ufność w człowieku, w którym istnieje podstawowa dobroć będąca wytworem Stwórcy.  


W encyklice Papież wyraźnie neguje teologię wyzwolenia jako element dążenia do wolności oraz wolność ekonomiczną za wszelką cenę. W dziele zwrócona jest uwaga na kwestie ekumeniczne.  
W encyklice papież wyraźnie neguje teologię wyzwolenia jako element dążenia do wolności oraz wolność ekonomiczną za wszelką cenę. W dziele zwrócona jest uwaga na kwestie ekumeniczne.  


Głównym przesłaniem encykliki jest apel papieża w sprawie solidarności międzyludzkiej. Ukazane jest dążenie do wolności, ale też ryzyko ograniczenia wolności przez systemy, które odbijają się na kondycji społeczeństwa lat osiemdziesiątych. Encyklika skierowana jest do każdego człowieka żyjącego w tamtych czasach. Szczególnie zaś do ludzi rządzących państwami i kreujących tamtejszy obraz rzeczywistości.
Głównym przesłaniem encykliki jest apel papieża w sprawie solidarności międzyludzkiej. Ukazane jest dążenie do wolności, ale też ryzyko ograniczenia wolności przez systemy, które odbijają się na kondycji społeczeństwa lat osiemdziesiątych. Encyklika skierowana jest do każdego człowieka żyjącego w tamtych czasach. Szczególnie zaś do ludzi rządzących państwami i kreujących tamtejszy obraz rzeczywistości.

Aktualna wersja na dzień 15:11, 9 sie 2020

Pap. Jan Paweł II - Sollicitudo rei socialis

JP2-7.jpg

Tytuł encykliki: Sollicitudo rei socialis (Społeczna troska).

Opublikowana 30 grudnia 1987, z okazji dwudziestej rocznicy ogłoszenia Populorum progressio – encykliki wydanej przez Pawła VI. Papież Polak zdecydował się na publikację swojej encykliki, gdyż chciał zwrócić uwagę na ciągłość nauki społecznej oraz stałość jej odnowy w Kościele, a także wykazać aktualność problemów społecznych lat 60 w kontekście nowego układu świata, który zachowując pewne elementy podstawowe podlega działaniu nowych czynników negatywnie wpływających na rozwój społeczeństw.

Na początku swojej encykliki Jan Paweł II odnosi się do nowości ukazanej w encyklice swojego poprzednika. Sam fakt skierowania dokumentu przez największy autorytet Kościoła do „ wszystkich ludzi dobrej woli” jest nowatorski – pisze papież. Sam fakt świadomości obowiązku społecznego kościoła, stosowaniu słowa Bożego w nauczaniu społecznym oraz horyzontalność kwestii społecznych świadczą o wyjątkowości encykliki.

W kolejnych rozdziałach encykliki zwraca szczególną uwagę na problemy świata związane z biedą, dekolonizacją, powolnym tempem rozwoju, a także zagrożeniem pokoju na świecie. Ukazuje jak duży jest rozdźwięk pomiędzy krajami rozwijającymi się a tzw. krajami trzeciego świata. Sporo uwagi poświęca problemom bezrobocia i godności pracownika. Papież zwraca uwagę na solidarność narodów w kontekście współczesnych problemów gospodarczych.

Ponadto uwaga encykliki skupia się również na nierównym, linearnym rozwoju współczesnego świata. Zasoby światowe powinny być oddawane człowiekowi z poszanowaniem zamysłów moralnych. Rozwój nie powinien odbywać się za wszelką cenę i powinien być zwrócony na dobro człowieka. Papież pisze, że na świecie łatwo jest zaobserwować dwa przeciwstawne stanowiska w przypadku konsumpcji – nadmiar nasycenia wywołujący chęć posiadania większej ilości dóbr oraz radykalne nienasycenie. Nastawienie na konsumpcję powinno być ograniczone i w tym celu nie powinno się radykalnie wykorzystywać dóbr. Jan Paweł II popiera natomiast przekształcanie środowiska w celu rozwoju gospodarczego, pod warunkiem, że czynność da dokonywana jest zgodnie z poszanowaniem Woli Bożej, przyrody, a także z troską o nieodnawialne części jej zasobów. „ Aby rozwój był pełny, winien urzeczywistniać się w ramach solidarności i wolności, bez poświęcenia pod jakimkolwiek pozorem jednej czy drugiej…”

Papież uważa, że świat podzielony na bloki, które podtrzymują sztywne ideologie imperialistyczne, bardzo podatny jest na różne struktury grzechu. We współczesnym świecie w sposób zasadniczy zaciera się granica pomiędzy wartościami dobra i zła w postaci grzechu. Żądza zysku, czy pragnienie władzy są postawami wynikającymi z ludzkiej zachłanności, przez co rozbudowują współczesną strukturę grzechu. Potrzebne jest praktykowanie solidarności wewnątrz każdego społeczeństwa, co w dużej mierze przyczynia się do rozwoju sprawiedliwości społecznej. Papież apeluje o utworzenie systemu międzynarodowego, w którym narody silniejsze i lepiej wyposażone na zasadzie równości wspierają słabsze narody.

Autor encykliki podkreśla wpływ Kościoła na kwestie moralne nauk społecznych, które są elementem rozwoju państw. Papież dostrzega także znaczenie Soboru Watykańskiego II, w którym ujęta społeczna nauka Kościoła powinna otworzyć się na perspektywę międzynarodową. Obawy rodzi rozwój ekonomiczny, który często zniewala człowieka i nie obejmuje wymiarów kulturowych, transcendentalnych i religijnych – a nawet ich nie uznaje. Kościół pokłada głęboką ufność w człowieku, w którym istnieje podstawowa dobroć będąca wytworem Stwórcy.

W encyklice papież wyraźnie neguje teologię wyzwolenia jako element dążenia do wolności oraz wolność ekonomiczną za wszelką cenę. W dziele zwrócona jest uwaga na kwestie ekumeniczne.

Głównym przesłaniem encykliki jest apel papieża w sprawie solidarności międzyludzkiej. Ukazane jest dążenie do wolności, ale też ryzyko ograniczenia wolności przez systemy, które odbijają się na kondycji społeczeństwa lat osiemdziesiątych. Encyklika skierowana jest do każdego człowieka żyjącego w tamtych czasach. Szczególnie zaś do ludzi rządzących państwami i kreujących tamtejszy obraz rzeczywistości.

Bibliografia

Jan Paweł II, Dzieła zebrane, t. I: Encykliki, Kraków 2006, s. 277-324 (tekst i komentarz J. Grosfelda); J. Poniewierski, Pontyfikat-25 lat, Kraków 2003, s. 155-156.