Sobek Karol

Sobek Karol CSsR (1873-1922)

Urodził się 20 stycznia 1873 w Siemianowicach. Z powodu braku środków materialnych przerwał naukę w gimnazjum i pracował jako uczeń kupiecki, nie zapomniał jednak o książkach i chętnie się w nich rozczytywał. W maju 1895 roku ojcowie z Mościc mieli wielką misję na Śląsku – w Opolu. Pobożny, pełen życia i energii młodzieniec Karol dowiedział się o tym i pojechał do Opola, aby przypatrzyć się redemptorystom i ich pracy. Będąc pod ich wrażeniem, zgłosił się do przełożonego misjonarzy, ojca Łubieńskiego z prośbą o przyjęcie do zgromadzenia. Właśnie w 1895 roku powstało Małe Seminarium Duchowne. We wrześniu tegoż roku 22-letni Karol wraz ze znacznie młodszymi od siebie kolegami rozpoczął edukację. Niemałą trudność sprawiała mu niedostateczna znajomość języka polskiego, gdyż w domu mówiło się w gwarze śląskiej. Starał się usilnie tym brakom zaradzić i rozczytywał się w książkach polskich, szczególnie historycznych. O ile braki w języku polskim utrudniały mu naukę, za to znajomość języka niemieckiego bardzo mu się przydała. W marcu 1898 roku skierowany został do nowicjatu w Eggenburgu. Jednak przed obłóczynami zachorował i wrócił do rodzinnej Laurahuty. Dla jego powołania była to próba, jednak w swym postanowieniu wytrwał i gdy odzyskał zdrowie powrócił do Eggenburga, aby 13 listopada 1898 otrzymać habit zakonny. Śluby zakonne złożył 2 sierpnia 1899, udał się do Tuchowa w celu ukończenia nauk humanistycznych. Niebawem ponownie zachorował i musiał poddać się operacji w Krakowie. Studia teologiczne w latach 1900 – 1904 kontynuował w Mautern, gdzie był bardzo pracowitym studentem. Święcenia kapłańskie przyjął 31 lipca 1904 w Grazu.

Mszę świętą prymicyjną odprawił w Podgórzu (dzisiejszy Kraków za Wisłą). Pierwszą jego placówką od 1906 roku był Tuchów, gdzie był wykładowcą i pomocnikiem dyrektora w Małym Seminarium. W stosunku do seminarzystów roztropny, przystępnie głoszący kazania. Po dwóch latach został skierowany do klasztoru w Podgórzu i od tego czasu przez wiele lat pracował tam jako misjonarz. W podgórskim klasztorze spełniał różne urzędy. W latach 1909 – 1917 był prokuratorem prowincji (ekonomem). Słowem i czynem okazywał, iż szczerze kocha zgromadzenie. W czasie pierwszej wojny był kapelanem w szpitalu epidemicznym w Podgórzu. Nie tylko otaczał opieką chorych żołnierzy, ale pamiętał też o ich grobach. Od cesarza w nagrodę otrzymał złoty krzyż z koroną, jak również został odznaczony przez Czerwony Krzyż. W międzyczasie pracował na dziewięciu misjach w lubelskim. W maju 1917 roku władze niemieckie powołały go do wojska. Objął duszpasterstwo w szpitalach wojskowych w Katowicach, mieszkał u Sióstr Elżbietanek oraz tam również pracował. Podlegał pod miejscowego proboszcza, który był również proboszczem garnizonowym. Od sierpnia 1917 roku został kapelanem lazaretowym, zależnym od dziekana wojskowego we Wrocławiu. Po załamaniu się państw centralnych usiłował uzyskać pozwolenie na wyjazd do Krakowa, skończyło się tym, iż w maju 1919 roku przeprowadzono go przez „zieloną” granicę i tak dostał się na Podgórze.

W latach 1920-1921 pracował na Śląsku. Pod pseudonimem Ignacego Karlika wydał broszurę apologetyczną pt: Kilka słów prawdy o księżach. W czerwcu 1922 roku wyjechał na Śląsk czeski, gdzie rozpoczęła się jego choroba. W wielkich cierpieniach gorąco się modlił. Gdy w listopadzie 1922 roku wybierano posłów i senatorów zawieziono go do urny wyborczej. Wtedy to posłem został wybrany jego szkolny kolega – Wojciech Korfanty, a senatorem abp A. Sapieha. 15 listopada tegoż roku został przewieziony do szpitala Bonifratrów w Bogucicach. Był bardzo osłabiony i 18 listopada po raz ostatni odprawił Mszę świętą. Chorował na raka i lekarz nie wyraził zgody na operację, został przewieziony do szpitala Elżbietanek w Poznaniu. Tam lekarze orzekli, że stan jest krytyczny i przewieziono go do klasztoru redemptorystów w Kościanie, a następnie do szpitala Sióstr Miłosierdzia w Kościanie. W czasie ciężkiej choroby osoba leżąca w przyległym pokoju słyszała jego żarliwe modlitwy – oświadczyła, iż wówczas nauczyła się modlić. Zmarł 1 grudnia 1922 w tamtejszym szpitalu.

Bibliografia

Opracowanie własne.