Sobór nicejski I: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
(N)
(foto)
Linia 1: Linia 1:
==Sobór nicejski I (325)==
==Sobór nicejski I (325)==
[[Plik:Nicejski I.jpg|thumb|right|sobór nicejski I, foto: PD]]
Był pierwszym ekumenicznym soborem w Kościele katolickim. Został zwołany przez cesarza Konstantyna I. Rozpoczął się w 325 roku i miał na celu ustosunkowanie się Kościoła do pogłębiających się sporów dogmatycznych oraz stworzenie symbolu Wyznania Wiary.
Był pierwszym ekumenicznym soborem w Kościele katolickim. Został zwołany przez cesarza Konstantyna I. Rozpoczął się w 325 roku i miał na celu ustosunkowanie się Kościoła do pogłębiających się sporów dogmatycznych oraz stworzenie symbolu Wyznania Wiary.



Wersja z 16:31, 20 lut 2019

Sobór nicejski I (325)

sobór nicejski I, foto: PD

Był pierwszym ekumenicznym soborem w Kościele katolickim. Został zwołany przez cesarza Konstantyna I. Rozpoczął się w 325 roku i miał na celu ustosunkowanie się Kościoła do pogłębiających się sporów dogmatycznych oraz stworzenie symbolu Wyznania Wiary.

Przyczyny zwołania soboru

Naglącą sprawą stał się narastający niepokój związany z wystąpieniem Ariusza i jego sporem z Aleksandrem, biskupem Aleksandrii. Ariusz jawnie wypowiadał swoje poglądy odnośnie boskości Chrystusa. Uważał, że nie jest On osobą Trójcy Świętej, gdyż godziłoby to w istnienie Jedynego Boga. W tym wszystkim jednak Ariusz próbował pozostać w zgodzie z Pismem Świętym i teologiczną terminologią Kościoła. Zmieniał jednak znacząco ich interpretację. Poprzez swoją naukę i usposobienie prezbiter zyskał podziw zarówno osób świeckich, jak i kleru. Reakcja biskupa Aleksandra w postaci ekskomuniki dla Ariusza i jego zwolenników doprowadziła do poważnego konfliktu angażującego sporą część episkopatu. Cesarz Konstantyn początkowo wstrzymał się od reakcji, uznając spór za mało ważny problem, który - według niego - nie miał przełożenia na praktykę życia i wiary. Ostatecznie jednak zmienił zdanie i zwołał pierwszy sobór wszystkich biskupów, który rozpoczął się 20 maja 325. Jako miejsce wyznaczył Niceę, położoną 80 km na wschód od Konstantynopola.

Przebieg i postanowienia soboru

Na początku warto zaznaczyć, że po soborze nicejskim pozostały jedynie końcowe kanony (tzn. wyniki) oraz Wyznanie Wiary. Natomiast nie możemy czerpać informacji z żadnych protokołów, a odnośnie jego przebiegu jedynie informacje ze szczątkowych notatek uczestników oraz historyków kościelnych. Do tych ostatnich należy jednak podchodzić bardzo krytycznie. Nie wiemy nawet kto przewodniczył zgromadzeniu, choć domniemywać można, że po przemówieniu inauguracyjnym cesarz Konstantyn oddał prym biskupowi Kordoby, Hozjuszowi. Nie wiemy również ilu dokładnie biskupów wzięło udział w soborze. Symbolicznie mówi się o soborze 318 Ojców, ale w rzeczywistości było około dwustu uczestników. Najgorętszym etapem rozmów było dochodzenie do porozumienia odnośnie Wyznania Wiary. Od razu odrzucono projekt biskupa Euzebiusza z Nikomedii, który opierał się na poglądach Ariusza. Znakiem tego było przyjęcie Wyznania Wiary, w którym kluczowe znaczenie ma greckie określenie Homousis ukazujące, że Jezus Chrystus jest współistotny Ojcu.

Innym ważnym zagadnieniem było ustalenie daty obchodów Wielkanocy. Zgromadzenie wyznaczyło czas świętowania na pierwszą niedzielę po żydowskim święcie Paschy.

Sobór rozważał również szereg zagadnień związanych ze strukturą Kościoła, godnością kleru, w tym sakramentu święceń, czy dyscypliny pokutnej.

Sobór w Nicei był zjawiskiem bezprecedensowym także z innej przyczyny. Na zakończenie soboru cesarz zorganizował bankiet, który według Euzebiusza z Cezarei, zgromadził zarówno żołnierzy rzymskich, jak i biskupów, niejednokrotnie noszących zewnętrzne znaki prześladowań.

Walka o sobór nicejski

Pomimo tego, że sobór nicejski przyjął prawie jednogłośnie stanowisko dotyczące treści Wyznania Wiary, to jednak autorytet soborowy nie był jeszcze rozwinięty. Wobec tego poszukiwanie jedności i nieustanne spory zarówno na gruncie kościelnym, jak i państwowym trwały jeszcze przez ponad pół wieku i rodziły coraz to nowe teologiczne odłamy.

Ostatecznie jednak to postanowienia z Nicei stały się podstawą jedności i niejako wzorem, do którego również później odnosiło się nauczanie Kościoła.

Bibliografia

K. Schatz, Sobory powszechne. Punkty zwrotne w historii Kościoła, przeł. J. Zakrzewski, WAM, Kraków 2001; L.F. Cross, A.E. Livingstone, Encyklopedia Kościoła, t. 2, przeł. E. Czerwińska i inni, Vocatio, Warszawa 2004.