Sejm Śląski

Z e-ncyklopedia

Sejm Śląski

gmach Sejmu Śląskiego
Kat sejm8.jpg

utworzono na mocy Statutu Organicznego Województwa Śląskiego z 15 lipca 1920 jako organ ustawodawczy województwa śląskiego w okresie międzywojennym. Sejm Śląski był w II Rzeczypospolitej podstawową instytucją autonomiczną województwa śląskiego, które zostało utworzone w czerwcu 1922 roku. Jego kompetencje zostały określone ustawą konstytucyjną Sejmu Ustawodawczego z 15 lipca 1920, nadającą Śląskowi statut organiczny. Sejm posiadał szerokie uprawnienia ustawodawcze, m. in. prawo do uchwalania budżetu województwa oraz nakładania podatków. Według pięcioprzymiotnikowej ordynacji wyborczej do Sejmu Śląskiego wybierano 48 posłów, których prawa i obowiązki były zbliżone do uregulowań obowiązujących w sejmie RP. Instytucja ta funkcjonowała przez 4 kadencje.

Funkcję marszałków pełnili Konstanty Wolny (1922-1934) i Karol Grzesik (1935-1939). Szczególną rolę w Sejmie Śląskim odgrywał Wojciech Korfanty, który był przywódcą śląskiej chadecji.

W pierwszych wyborach do Sejmu Śląskiego we wrześniu 1922 roku wybrano 48 posłów. Sejm Śląski powoływał Radę Wojewódzką – kompetencjach wykonawczych. Do Sejmu Śląskiego należały sprawy szkolne, policji, wód, organizacji administracji wojewódzkiej i samorządu, rolnictwa i wyznań. Sejm Śląski był także uprawniony do wydawania przepisów cywilnych i karnych w zakresie swojej właściwości.

Bibliografia

Encyklopedia Historii Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1999.