Schneider Paweł: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 20:37, 22 gru 2011

Schneider Paweł (1923-2002), kamilianin, brat zakonny

Urodził się w Piekarach Rudnych 22 grudnia 1923, jako syn górnika Jana Schneidera i Elżbiet, z d. Skrzypiec. Był najstarszy spośród ośmiorga rodzeństwa. W czasie II wojny światowej Paweł Schneider na rok został deportowany do Niemiec, gdzie przeszedł szkolenie wojskowe. Jesienią 1942 roku został powołany do służby w armii niemieckiej i następnie wysłany na front wschodni. W 1944 roku został jeńcem wojennym armii sowieckiej. W rodzinne strony powrócił 22 listopada 1945. W latach 1946 – 1949 pracował jako ślusarz w Parowozowni Głównej, w oddziale mechanicznym PKP. Wiódł życie intensywnie religijne. Do sakramentów świętych przystępował często, do spowiedzi uczęszczał co miesiąc i częściej, a do komunii świętej prawie codziennie. Kiedy jeszcze działał w Sodalicji Młodzieńców, gorliwie się w niej udzielał. „Jest młodzieńcem przykładnym” – czytamy w jego świadectwie moralności z 1 marca 1950. Kanoniczny postulat rozpoczął 2 lutego 1950 w klasztorze tarnogórskim. Pierwszą profesję zakonną złożył w Taciszowie, gdzie pozostał do 1954 roku. W tymże został oddelegowany do pracy w domu zabrzańskim. Śluby wieczyste złożył 8 września 1955 w Zabrzu.

Dekretem z 11 marca 1957 został oddelegowany do klasztoru w Taciszowie, gdzie przebywał do 1974 roku. W latach 1974 – 1987 służył w Białej Prudnickiej. Z dniem 15 sierpnia 1987 powrócił do Taciszowa, pozostając tam do 1997 roku, następnie został przeniesiony do domu zakonnego w Zbrosławicach. W latach 1998 – 2002 przebywał w domu zakonnym w Zabrzu przy kościele pw. Kamiliańskich Męczenników Miłości. Zmarł 18 marca 2002 w Zabrzu. Pochowany jest na cmentarzu w Tarnowskich Górach. Szczególnie duży był jego wkład w wybudowanie i utrzymanie domów oraz w ich upiększenie. Chętnie pracował w ogrodzie.

Bibliografia

Kamilianie. Biuletyn informacyjny Polskiej Prowincji Zakonu Posługujących Chorym”, R. 8: 2002 nr 23 (I-III), s. 4; Agata Kłosek, Powołania kapłańskie w parafii Przemienienia Pańskiego w Bobrownikach Śląskich w latach 1909-1998, Katowice mps pr. mgr 2003.

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
 ==Schneider Paweł (1923-2002), kamilianin, brat zakonny==
-Urodził się w Piekarach Rudnych 22 grudnia 1923, jako syn górnika Jana Schneidera i Elżbiety z d.  Skrzypiec. Był najstarszy spośród ośmiorga rodzeństwa. W czasie II wojny światowej Paweł Schneider został na jeden rok deportowany do Niemiec, gdzie poddano go szkoleniu wojskowemu. Jesienią 1942 roku powołany został do służby w armii niemieckiej i wysłany na front radziecki. W 1944 roku został jeńcem wojennym armii sowieckiej. W rodzinne strony powrócił 22 listopada 1945. W latach 1946 – 1949 pracował jako ślusarz w Parowozowni Głównej, w oddziale mechanicznym PKP. Wiódł życie intensywnie religijne. Do sakramentów świętych przystępował często, do spowiedzi uczęszczał co miesiąc i częściej, a do komunii świętej prawie codziennie. Kiedy jeszcze działał w  Sodalicji Młodzieńców, gorliwie się w niej udzielał. „Jest młodzieńcem przykładnym” – czytamy w jego świadectwie moralności z 1 marca 1950. Kanoniczny postulat rozpoczął 2 lutego 1950 w klasztorze tarnogórskim. Pierwszą profesję zakonną złożył w Taciszowie, gdzie pozostał do 1954 roku. W tymże został oddelegowany do pracy w domu zabrzańskim. Śluby wieczyste złożył 8 września 1955 w Zabrzu.
+Urodził się w Piekarach Rudnych 22 grudnia 1923, jako syn górnika Jana Schneidera i Elżbiet, z d.  Skrzypiec. Był najstarszy spośród ośmiorga rodzeństwa. W czasie II wojny światowej Paweł Schneider na rok został deportowany do Niemiec, gdzie przeszedł szkolenie wojskowe. Jesienią 1942 roku został powołany do służby w armii niemieckiej i następnie wysłany na front wschodni. W 1944 roku został jeńcem wojennym armii sowieckiej. W rodzinne strony powrócił 22 listopada 1945. W latach 1946 – 1949 pracował jako ślusarz w Parowozowni Głównej, w oddziale mechanicznym PKP. Wiódł życie intensywnie religijne. Do sakramentów świętych przystępował często, do spowiedzi uczęszczał co miesiąc i częściej, a do komunii świętej prawie codziennie. Kiedy jeszcze działał w  Sodalicji Młodzieńców, gorliwie się w niej udzielał. „Jest młodzieńcem przykładnym” – czytamy w jego świadectwie moralności z 1 marca 1950. Kanoniczny postulat rozpoczął 2 lutego 1950 w klasztorze tarnogórskim. Pierwszą profesję zakonną złożył w Taciszowie, gdzie pozostał do 1954 roku. W tymże został oddelegowany do pracy w domu zabrzańskim. Śluby wieczyste złożył 8 września 1955 w Zabrzu.
 Dekretem z 11 marca 1957 został oddelegowany do klasztoru w Taciszowie, gdzie przebywał do 1974 roku. W latach 1974 – 1987 służył w Białej Prudnickiej. Z dniem 15 sierpnia 1987 powrócił do Taciszowa, pozostając tam do 1997 roku, następnie został przeniesiony do domu zakonnego w Zbrosławicach. W latach 1998 – 2002 przebywał w domu zakonnym w Zabrzu przy kościele pw. Kamiliańskich Męczenników Miłości. Zmarł 18 marca 2002 w Zabrzu. Pochowany jest na cmentarzu w Tarnowskich Górach. Szczególnie duży był jego wkład w wybudowanie i utrzymanie domów oraz w ich upiększenie. Chętnie pracował w ogrodzie.