Tekst źródłowy strony Sanktuarium Wniebowziętej Matki Kościoła w Bolesławcu

Bolesławieckie sanktuarium to budowla w stylu gotyckim wzniesiona w latach 1482-1492. Kościół został zbudowany z kamienia łamanego, który stanowił najczęściej stosowany wówczas w okolicy materiał budowlany. Zdaniem profesora J. Bachmińskiego kościół jest dziełem jednej z sasko-łużyckich strzech budowlanych. Kościół bolesławiecki, a szczególnie jej zewnętrzna sylwetka, przypomina katedrę w Bautzen (dawny Budziszyn). Głównie poprzez podobnie przysadzisty charakter murów zewnętrznych opiętych przyporami, podobne spiętrzenie nad nimi ogromnego dwuspadowego dachu i masywną, sięgającą wysoko wieżę. Wnętrze bolesławieckiego sanktuarium jest bogato wyposażone. Większość jego elementów pochodzi z barokowej przebudowy kościoła, która rozpoczęła się pod koniec XVII wieku i trwała do lat dwudziestych XVIII wieku. Głównym autorem dzieła barokizacji był włoski budowniczy Giulio Simonetti. To znacząca postać w historii miasta. Simonetti przybył do Bolesławca w 1689 roku i pozostał w nim aż do śmierci w 1729 roku, czyli 40 lat. Ponieważ kościół parafialny ciągle jeszcze nie został w pełni odbudowany po zniszczeniach z okresu [[Wojna trzydziestoletnia|wojny trzydziestoletniej]], to on poprowadził dalsze prace budowlane, dokonał przebudowy w nowym stylu i jemu też bolesławieckie sanktuarium zawdzięcza swój obecny wygląd.

Z warsztatu Simonettiego pochodzą m.in. figury dwunastu apostołów oraz dwie figury Zwiastowania Pańskiego, umieszczone na górnych odcinkach gzymsów oraz na ścianie ponad łukiem tęczowym. Spośród bogatego zestawu ołtarzy, rzeźb i obrazów znajdujących się we wnętrzach bolesławieckiego kościoła, zwraca uwagę monumentalny ołtarz główny, będący dziełem wybitnego śląskiego rzeźbiarza, pochodzącego ze Świdnicy, Jerzego Leonarda Webera. Jest to dzieło przynależące już do późnego baroku, zostało wykonane w latach 1723-1725. Centralnym elementem ołtarza jest efektowna rzeźbiarska scena Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, którą otaczają liczne posągi świętych. Szczyt ołtarza tworzy dynamiczny wizerunek Trójcy Świętej umieszczony pośród gromady aniołów, w złoconej glorii.

Innym zabytkiem jest barokowa ambona, pochodząca również z pierwszej ćwierci XVIII wieku, wykonana z polichromowanego drewna, złoconego i srebrzonego, zwieńczona baldachimem, w którym dominujący element dekoracyjny stanowią stylizowane liście akantu, z wplecionymi w nie figurkami aniołów. W kościele wiszą liczne obrazy,  pierwszy z ołtarza św. Anny, przypisywany jest Michałowi Willmannowi. Obraz przedstawia portret św. Anny nauczającej młodą Maryję. Obraz ten jest kojarzony z najbardziej typowymi malowidłami religijnymi słynnego XVII-wiecznego malarza hiszpańskiego Murilla. Drugi obraz - Chrystus ukrzyżowany przypisywany Jerzemu Wilhelmowi Neunhertzowi. Obraz powstał w 1736 roku.

'''Patrz także:''' [[Bolesławiec]]

==Bibliografia==
Za: Wrocławia i Dolnego Śląska opisy krajoznawcze z XIX wieku, Wybrał, wstępem i przypisami opatrzył oraz do druku podał Tomasz Gałwiaczek, Wrocław 2014; J. Bachmiński, Bolesławiec, Wrocław 1970; M. Olczak, J. Moniatowicz, Bolesławiec. Przewodnik historyczny, Jelenia Góra-Bolesławiec 1998; ks. W. Bochnak, Kościół Mariacki w Bolesławcu ośrodkiem kultu maryjnego, Bolesławiec 2004; ks. A. Jarosiewicz, Bolesławieckie Sanktuarium Maryjne, Bolesławiec

[[Kategoria:Sanktuaria maryjne]]
[[Kategoria:Diecezja Legnicka]]