Sanktuarium Matki Bożej Łaskawej w Krzeszowie

Krzeszów, niewielka wieś, położona w leśnej dolinie rzeki Zadrny, w Sudetach Środkowych. To tu, ukryty pośród górskich szczytów, znajduje się pocysterski kompleks klasztorny, będący europejską perłą baroku.

Cudowna Ikona

Cudowny obraz Bogurodzicy był od wieków czczony w Krzeszowie. Ikona datowana jest na XIII wiek, co czyni ją najstarszym obrazem maryjnym w Polsce, o 200 lat starszym od obrazu Matki Bożej Częstochowskiej.

Ikona została napisana na desce o wymiarach 60 x 37 cm i przedstawia Maryję z Dzieciątkiem na prawym ramieniu. Jezus zwrócony jest twarzą do swojej Matki, w dłoni trzyma zwinięty pergamin - symbol Bożej tajemnicy. Głowę i ramiona Bogurodzicy okrywa pofałdowana chusta w kolorze czerwieni. Tunika Matki Bożej jest turkusowa. Ikona nie posiada światłocienia, gdyż wszystko na niej jest światłością zespoloną z barwą. Tło jest złote. Ikona przedstawia typ Hodighitria, czyli tę, która prowadzi, pokazuje drogę. Swoją dłonią pokazuje na Dzieciątko i jednocześnie na swoje serce. Łaciński tytuł ikony to Gratia Sanctae Mariae - łaska Świętej Maryi, co jednocześnie jest najstarszą nazwą opactwa krzeszowskiego, wymienioną w 1291 roku jako antiqua nomen (najstarsza nazwa). Według legend ikonę miał napisać pustelnik o imieniu Krzesz, mieszkający nad rzeką Zadrną, a wizerunek mieli pomóc mu stworzyć aniołowie. Polujący w nadgranicznych lasach książę Bolko I Surowy miał znaleźć pustelnię, a zauroczony pięknem obrazu miał złożyć obietnicę, że w tym miejscu ufunduje klasztor i sprowadzi zakonników. Druga legenda także tłumaczy pojawienie się obrazu ingerencją anielską. Wracający z IV krucjaty rycerz Benitto z rodu Tankrettów miał wziąć obraz ze zdobytego Bizancjum i przewiźć go do rodzinnego miasta Rimini. Z tego miejsca aniołowie przynieśli obraz do krzeszowskiego klasztoru za pontyfikatu papieża Jana XXII. W ten sposób tłumaczono styl ikony, który jest bizantyjsko - włoski. W 1318 roku tenże papież potwierdził przywileje opactwa.