Sanktuarium św. Mikołaja w Pierśccu: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
Nie podano opisu zmian
(dr)
(Nie pokazano 17 wersji utworzonych przez 4 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
==Sanktuarium św. Mikołaja w Pierśccu==
Sanktuarium w Pierśćcu poświęcone zostało [[Św. Mikołaj|św. Mikołajowi]]. Nazwa Pierściec pochodzi prawdopodobnie od staropolskiego słowa "pierść" oznaczającego garść urodzajnej  ziemi. Historyczne dane o Pierśćcu pochodzą z XVI wieku, kiedy to wieś stała się własnością książąt cieszyńskich. Dzieje tej podbeskidzkiej wsi ściśle są związane ze świątkiem stojącym  do dziś w głównym ołtarzu pierścieckiego kościoła. Figura  świętego Mikołaja liczy ponad czterysta lat i przez cały ten czas odbiera szczególną cześć nie tylko miejscowej ludności ale także  pielgrzymów - czcicieli, którzy przyjeżdżają tu nawet z najodleglejszych zakątków.


Sanktuarium  W Pierśćcu poświęcone zostało św. Mikołajowi. Nazwa Pierściec pochodzi prawdopodobnie od staropolskiego słowa "pierść" oznaczającego garść urodzajnej  ziemi. Historyczne dane o Pierśćcu pochodzą z XVI wieku, kiedy wieś stała się własnością książąt cieszyńskich. Dzieje tej podbeskidzkiej wsi ściśle są zwiazane ze świątkiem stojącym  do dziś w głównym ołtarzu pierścienieckiego kościoła. Figura  świętego Mikołaja liczy ponad czterysta lat i przez cały ten czas odbiera szczególną cześć nie tylko miejscowej ludności ale także  pielgrzymów - czcicieli, którzy przyjeżdzają tu nawet z najodleglejszych zakątków.
Pierwsza wzmianka historyczna o cudownej figurze związana jest z pożarem, który w 1616 roku strawił pół wsi i drewnianą kaplicę, jednak rzeźba św. Mikołaja ocalała. W 1618 roku protestanci wybudowali nowy kościółek pw. Św. Mikołaja, co było  ewenementem w historii [[Skutki Reformacji na Śląsku|reformacji na Śląsku Cieszyńskim]], gdyż luteranie nie dedykują swych świątyń świętym. W 1718 roku kościółek przeszedł pod jurysdykcję katolickiego proboszcza w Skoczowie, a w 1719 roku został poświęcony. W 1775 roku kościółek gruntownie rozbudowano, a dziesięć lat później został ustanowiony samodzielną placówką duszpasterską w Pierśćcu.  


Pierwsza wzmianka historyczna o cudownej figurze związana jest z pożarem, który w 1616 roku strawił pół wsi i drewnianą kaplicę, jednak rzeźba św. Mikołaja ocalała. W 1618 protestanci wybudowali nowy kościółek p.w. Św. Mikołaja, co było  ewenementem w historii reformacji na Śląsku Cieszyńskim -  gdyż luteranie nie dedykują swych świątyń świętym. W 1718 roku kościółek przeszedł  pod jurysdykcję katolickiego proboszcza w Skoczowie, a w 1719 roku został poświęcony. W 1775 roku kościólek został gruntownie rozbudowany, a dziesięć lat później ustanowiona zostaje samodzielna placówka duszpasterska w Pierśccu.Rozwój wioski i wiosek przynależnych do Pierścca oraz wzrost ruchu pielgrzymkowego wymusiły potrzebę budowy nowego kościoła. Jego budowę rozpoczęto w 1887 roku, a rok później konsekracji nowej świątyni dokonał bp cieszyński Śniegoń. Drewniany kościółek został rozebrany w 1889 roku, a na jego miejscu stanął krzyż. Z drewnianego kościółka  pozostały cztery barokowe płaskorzeźby, tematycznie związane z kultem św. Mikołaja, dwie figury aniołów i płaskorzeźba św. Jana z nad chrzcielnicy. Kościół został rozbudowany w  latach (1988 i 1997) - dobudowano zakrystię i nawy boczne, odnowiono polichromię kościoła, której autorem był Marian Mendrka. Roboty malarskie wykonała firma pana [[Potysz Henryk|Henryka Potysza]] z Gorzyc.W prezbiterium wbudowano płytę  z datami 1888 i 1988 oraz z herbami papieża Jana Pała II i biskupów diecezji katowickiej. Konsekracji nowego ołtarza "soborowego" dokonał [[Bernacki Gerard|bp Gerard Bernacki]].  
Rozwój wioski i wiosek przynależnych do Pierśćca oraz wzrost ruchu pielgrzymkowego wymusiły potrzebę budowy nowego kościoła. Rozpoczęto ją w 1887 roku, a rok później konsekracji nowego kościoła dokonał biskup sufragan wrocławski [[Śniegoń Franciszek| Franciszek Śniegoń]]. Drewniany kościółek został rozebrany w 1889 roku, a na jego miejscu stanął krzyż. Z drewnianego kościółka  pozostały cztery barokowe płaskorzeźby, tematycznie związane z kultem św. Mikołaja, dwie figury aniołów i płaskorzeźba [[Św. Jan Chrzciciel|św. Jana]] znad chrzcielnicy. Kościół został rozbudowanyw  latach 1988 i 1997 - dobudowano zakrystię i nawy boczne, odnowiono polichromię kościoła, której autorem był Marian Mendrek. Roboty malarskie wykonała firma [[Potysz Henryk|Henryka Potysza]] z Gorzyc. W [[prezbiterium]] wbudowano płytę  z datami 1888 i 1988 oraz z herbami [[Jan Paweł II|papieża Jana Pawła II ]] i [[Biskupi katowiccy|biskupów diecezji katowickiej]]. Konsekracji nowego ołtarza "soborowego" dokonał [[Bernacki Gerard|bp Gerard Bernacki]].  


Figura św. Mikołaja ze względu na ubogi wygląd i znieszczenie jakiemu uległa (w 1616 roku utraciła ręce i nogi - obecnie doprawione pochodza z późniejszych czasówjest ubierana w pełne pontyfikalia :mitra, sutanna komża, kapa i krzyż pektoralny. Pierwsze szaty biskupie zostały ufundowane jako wotum przez gajowego z Pierścca. Istnieje zwyczaj pocierania o figurę św. Mikołaja chusteczek i bielizny osób chorych dla wyproszenia łask.W grudniu przybywają do Pierścca pielgrzymi z Chybia, Skoczowa, Zaborza i Zabrzega.
Figura św. Mikołaja ze względu na ubogi wygląd i zniszczenie jakiemu uległa (w 1616 roku utraciła ręce i nogi - obecnie doprawione pochodzą z późniejszych czasów)  jest ubierana w pełne pontyfikalia: mitra, sutanna, komża, kapa i krzyż pektoralny. Pierwsze szaty biskupie zostały ufundowane jako wotum przez gajowego z Pierśćca. Istnieje zwyczaj pocierania o figurę św. Mikołaja chusteczek i bielizny osób chorych dla wyproszenia łask. W grudniu przybywają do Pierścca pielgrzymi z Chybia, Skoczowa, Zaborza i Zabrzega.


Kult świętego Mikołaja Pierścieckiego jest ciągle żywy i dynamiczny. Największą frekwencją cieszą się nabożeństwa wieczorne odprawiane w poniedziąłki i czwartki. Nabożeńsytwa te połączone są ze śpiewem litanii oraz tradycyjnych i nowych pieśni do świetego Mikołaja. W pierścienieckim sanktuarium znajdują się również relikwie św. Mikołaja, które w 1963  roku przywiózł z Bari ks. Kardynał[[Kominek Bolesław| Bolesław Kominek]]. W czasie odpustów i nabożeństw są one wystawiane i całowane przez wiernych.
Kult świętego Mikołaja Pierścieckiego jest ciągle żywy. Największą frekwencją cieszą się nabożeństwa wieczorne odprawiane w poniedziałki i czwartki. Nabożeństwa te połączone są ze śpiewem litanii oraz tradycyjnych i nowych pieśni do świętego Mikołaja. W pierścienieckim sanktuarium znajdują się również relikwie św. Mikołaja, które w 1963  roku przywiózł z Bari [[Kominek Bolesław|kard. Bolesław Kominek]]. W czasie odpustów i nabożeństw są one wystawiane i całowane przez wiernych.
 
==Bibliografia==
J. Górecki, Święty Mikołaj z Pierśćca, sanktuaria śląskie, "Z tej Ziemi. Śląski kalendarz katolicki na rok 1992", Katowice 1991, s. 71-73.
 
[[Kategoria:Sanktuaria|Pierściec]]
[[Kategoria:Diecezja bielsko-żywiecka]]

Wersja z 19:15, 6 gru 2019

Sanktuarium w Pierśćcu poświęcone zostało św. Mikołajowi. Nazwa Pierściec pochodzi prawdopodobnie od staropolskiego słowa "pierść" oznaczającego garść urodzajnej ziemi. Historyczne dane o Pierśćcu pochodzą z XVI wieku, kiedy to wieś stała się własnością książąt cieszyńskich. Dzieje tej podbeskidzkiej wsi ściśle są związane ze świątkiem stojącym do dziś w głównym ołtarzu pierścieckiego kościoła. Figura świętego Mikołaja liczy ponad czterysta lat i przez cały ten czas odbiera szczególną cześć nie tylko miejscowej ludności ale także pielgrzymów - czcicieli, którzy przyjeżdżają tu nawet z najodleglejszych zakątków.

Pierwsza wzmianka historyczna o cudownej figurze związana jest z pożarem, który w 1616 roku strawił pół wsi i drewnianą kaplicę, jednak rzeźba św. Mikołaja ocalała. W 1618 roku protestanci wybudowali nowy kościółek pw. Św. Mikołaja, co było ewenementem w historii reformacji na Śląsku Cieszyńskim, gdyż luteranie nie dedykują swych świątyń świętym. W 1718 roku kościółek przeszedł pod jurysdykcję katolickiego proboszcza w Skoczowie, a w 1719 roku został poświęcony. W 1775 roku kościółek gruntownie rozbudowano, a dziesięć lat później został ustanowiony samodzielną placówką duszpasterską w Pierśćcu.

Rozwój wioski i wiosek przynależnych do Pierśćca oraz wzrost ruchu pielgrzymkowego wymusiły potrzebę budowy nowego kościoła. Rozpoczęto ją w 1887 roku, a rok później konsekracji nowego kościoła dokonał biskup sufragan wrocławski Franciszek Śniegoń. Drewniany kościółek został rozebrany w 1889 roku, a na jego miejscu stanął krzyż. Z drewnianego kościółka pozostały cztery barokowe płaskorzeźby, tematycznie związane z kultem św. Mikołaja, dwie figury aniołów i płaskorzeźba św. Jana znad chrzcielnicy. Kościół został rozbudowany; w latach 1988 i 1997 - dobudowano zakrystię i nawy boczne, odnowiono polichromię kościoła, której autorem był Marian Mendrek. Roboty malarskie wykonała firma Henryka Potysza z Gorzyc. W prezbiterium wbudowano płytę z datami 1888 i 1988 oraz z herbami papieża Jana Pawła II i biskupów diecezji katowickiej. Konsekracji nowego ołtarza "soborowego" dokonał bp Gerard Bernacki.

Figura św. Mikołaja ze względu na ubogi wygląd i zniszczenie jakiemu uległa (w 1616 roku utraciła ręce i nogi - obecnie doprawione pochodzą z późniejszych czasów) jest ubierana w pełne pontyfikalia: mitra, sutanna, komża, kapa i krzyż pektoralny. Pierwsze szaty biskupie zostały ufundowane jako wotum przez gajowego z Pierśćca. Istnieje zwyczaj pocierania o figurę św. Mikołaja chusteczek i bielizny osób chorych dla wyproszenia łask. W grudniu przybywają do Pierścca pielgrzymi z Chybia, Skoczowa, Zaborza i Zabrzega.

Kult świętego Mikołaja Pierścieckiego jest ciągle żywy. Największą frekwencją cieszą się nabożeństwa wieczorne odprawiane w poniedziałki i czwartki. Nabożeństwa te połączone są ze śpiewem litanii oraz tradycyjnych i nowych pieśni do świętego Mikołaja. W pierścienieckim sanktuarium znajdują się również relikwie św. Mikołaja, które w 1963 roku przywiózł z Bari kard. Bolesław Kominek. W czasie odpustów i nabożeństw są one wystawiane i całowane przez wiernych.

Bibliografia

J. Górecki, Święty Mikołaj z Pierśćca, sanktuaria śląskie, "Z tej Ziemi. Śląski kalendarz katolicki na rok 1992", Katowice 1991, s. 71-73.