Sailer Johann Michael
Johann Michael Sailer (1751-1832), teolog, biskup Ratyzbony
Jako syn szewca ukończył w 1770 roku szkołę średnią w jezuickim gimnazjum München (dzisiaj Wilhelmsgymnasium), a następnie wstąpił do Towarzystwa Jezusowego w Landsbergu; po stłumieniu „Society” w 1773 roku kontynuował studia filozoficzne i teologiczne w Ingolstadt. 23 września 1775 roku przyjął święcenia kapłańskie w Augsburgu. W latach 1777/80 był wykładowcą filozofii i teologii, a w 1780 roku został profesorem teologii dogmatycznej w Ingolstadt. W 1781 roku pod zarzutem „obskurantyzmu” został zwolniony z uczelni. W 1784 roku arcybiskup Augsburga Clemens Wenzeslaus von Sachsen zauważył literacką działalność Sailera, dzięki temu został wykładowcą etyki i teologii pastoralnej na uniwersytecie w Dillingen. Sailer sprawował tę funkcję przez dziesięć kolejnych lat, co przyniosło mu dużą renomę. W 1794 roku stracił jednak swoje stanowisko w wyniku fałszywego oskarżenia jakie wysnuli profesorowie Dillingen i Rossle wraz z dyrektorem szkoły w Pfaffenhausen. Następnie przez długi czas mieszkał z hrabią Stolbergiem w Monachium, później przeniósł się do Ebersbergu (Oberbayern). W 1799 roku otrzymał ponownie stanowisko profesora teologii na uniwersytecie w Ingolstadt. W 1800 roku został przeniesiony do nowego bawarskiego uniwersytetu w Landshut, gdzie wykładał teologię, pedagogikę, homiletykę, liturgikę i katechetykę. W tym też czasie napisał swoje największe dzieła. W 1810 roku Sailer został mianowany zagranicznym członkiem Bawarskiej Akademii Nauk. W 1818 roku Sailer odrzucił propozycję rządu pruskiego, który chciał go mianować arcybiskupem Kolonii. W następnym roku bawarski rząd wpływając na księcia Ludwika, mianował go na biskupa Augsburga, jednak nominacja ta została odrzucona przez Rzym. W 1821 roku Sailer został pierwszym kapitularzem w Regensburgu, rok później został wikariuszem generalnym i biskupem koadiutorem. Święcenia biskupie przyjął z rąk monachijskiego arcybiskupa Lothara Anselma von Gebsattela 28 października 1822. Niespełna trzy lata później został proboszczem katedry w Ratyzbonie i wreszcie dokładnie siedem lat po przyjęciu święceń biskupich został biskupem ordynariuszem Ratyzbony. Jednym z jego najbliższych współpracowników w Ratyzbonie był Melchior von Diepenbrock. Zmarł 20 maja 1832 w Ratyzbonie, pochowany został w katedrze w Ratyzbonie.
Wiek, w którym żył Sailer był zdominowany przez „oświecenie”, które w swojej radykalnej formie negowało podstawowe dogmaty chrześcijaństwa i charakteryzowało się eksternalizmem. W opozycji do tych tendencji Sailer przeszedł do obrony wiary w Chrystusa i podstawowych zasad chrześcijaństwa. Dążył do pogłębienia życia wewnętrznego, praktycznego chrześcijaństwa, które powinno przejawiać się w miłości, dla utrzymania pobożności (mistyki chrześcijańskiej). Kładł duży nacisk na formowanie pobożnego i inteligentnego duchowieństwa. Twierdził, że ambona powinna być zarezerwowana wyłącznie dla głoszenia Ewangelii, i że biskupi powinni być w jedności z papieżem; podtrzymywał prymat papiestwa i bronił wolności i praw Kościoła przeciwko ingerencji państwa. Sailer był także jednym z pionierów teologii pastoralnej. Do jego uczniów należeli król Ludwik I, tłumacz biblijny Joseph Franz von Allioli, późniejszy minister bawarskiego rządu Johann Baptist von Zenetti i teolog Martin Boos.
Bibliografia
Peter Dinzelbacher, Leksykon mistyki. Żywoty-pisma-przeżycia, Warszawa 2002; Franz Heinrich Reusch, Sailer Johann Michael von, Bd. 30, Leipzig 1890.; Max Leitschuh, Die Matrikeln der Oberklassen des Wilhelmsgymnasiums in München, Bd. 3, München 1976.; Hubert Wolf, Johann Michael von Sailer. Das posthume, Paderborn 2002.
|