Służebniczki - Rydułtowy
Siostry Służebniczki NMP przybyły do parafii rydułtowskiej w 1910 roku z Poręby, na zaproszenie proboszcza ks. Pawła Bernerta do opieki nad opuszczonymi i potrzebującymi parafianami, a także do posługi chorym, w parafii liczącej 4,5 tysiąca wiernych. Przez krótki czas siostry zamieszkały w Rydułtowach w prywatnym domu Romana Wodeckiego. Niedługo potem nastąpiło poświęcenie kamienia węgielnego pod budowę klasztoru, którego patronem został św. Antoni Padewski. Inicjatorem przedsięwzięcia był ks. Paweł Bernert. Uroczyste otwarcie domu zakonnego nastąpiło 5 października 1910 w obecności przełożonej generalnej Adelheid Brendel oraz księży: kuratora J. Głowackiego i P. Bernerta.
Siostry poszerzały w parafii rydułtowskiej swą działalność, która objęła swym wpływem - oprócz chorych i biednych - także młodzież i dzieci. Dla przedszkolaków otworzono w klasztorze ochronkę, dla dziewcząt internat oraz szkółkę gospodarstwa domowego i robót ręcznych.
Siostry z powodzeniem weszły w życie parafii rydułtowskiej. Cieszyły się zaufaniem i życzliwością duchowieństwa i parafian. To spowodowało, że wzrosła liczba rodzin, które pragnęły oddać swoje dzieci do przedszkola sióstr. Z tej przyczyny został otwarty drugi oddział przedszkolny w klasztorze.
Służebniczki spełniały swoją posługę na trzech polach: pomoc chorym, prowadzenie ochronki oraz szkoły robót ręcznych, podobnie jak pozostałe placówki. Działalnością wyróżniającą siostry z Rydułtów była współpraca ze Szpitalem Spółki Brackiej, czyli pielęgnacja chorych w szpitalu .
Sytuacja zmieniła się jednak w 1939 roku. Pomieszczenia klasztorne przeszły pod zarząd starostwa rybnickiego. Ustała wtedy działalność wychowawcza i opieka nad dziećmi przedszkolnymi. W czasie II wojny światowej siostry służebniczki rozwinęły w Rydułtowach pracę opiekuńczo-pielęgnacyjną, bowiem klasztor został zamieniony na szpital dla nieuleczalnie chorych na gruźlicę. W terenie siostry otaczały opieką chorych i potrzebujących, a w szpitalu rydułtowskim pracowały na nocne zmiany. Niektóre siostry z powodu braku miejsca w klasztorze zamieszkały w „organistówce”. W 1945 roku siostry służebniczki na nowo powróciły do klasztoru oraz do wszelkich prac, którymi zajmowały się przed wojną. Tak więc na nowo otwarto przedszkole, otoczono opieką pielęgnacyjną chorych w szpitalu i w terenie, zaprowadzono zajęcia robót ręcznych i gospodarstwa domowego.
Bibliografia
B. Bem, Działalność Sióstr Służebniczek NMP na Górnym Śląsku w latach 1921-1939 na przykładzie wybranych placówek prowincji polsko - śląskiej, Katowice 2003, mps Biblioteka WTL UŚ.