Rutyna Ludwik

Z e-ncyklopedia

Rutyna Ludwik (1917-2010)

Urodził się 10 lutego 1917 w Podzameczku k. Buczacza (archidiecezja lwowska) i był ostatnim kapłanem diecezji opolskiej wyświęconym we Lwowie (11 maja 1941). Był dziewiątym, najmłodszym dzieckiem Kazimierza i Katarzyny z Wąsików. Posługę kapłańską rozpoczął w rodzinnej archidiecezji w Baworowie, dek. Tarnopol (1941–1945). Po wojnie dzielił losy innych wysiedlonych księży, dla których nową „małą ojczyzną” stał się Śląsk Opolski. W 1945 roku został proboszczem parafii Szybowice (1945–1958) oraz dodatkowo na krótszy czas duszpasterzem w Rudziczce i w Niemysłowicach. W 1958 roku powierzono mu parafię św. Zygmunta i św. Jadwigi Śląskiej w Kędzierzynie-Koźlu, w której pracował do przejścia na emeryturę w 1990 roku. Równocześnie przez prawie 30 lat pełnił funkcję dziekana dekanatu Koźle (1961–1990). Zainicjował budowę kilku kościołów na terenie rozległej parafii kozielskiej, m.in. w Większycach i Koźlu-Rogach. Ustawicznie w swym kapłańskim życiu pamiętał o Kościele na Kresach Wschodnich, a po przejściu na emeryturę w 1991 roku, gdy otwarła się możliwość podjęcia tam pracy duszpasterskiej, aktywnie zaangażował się w odbudowę katolickiego życia religijnego w rodzinnej archidiecezji. Wyjechał na Podole. 27 lutego 1991 przejął na krótko parafię w Krzemieńcu, a po trzech miesiącach, z nominacji kard. Mariana Jaworskiego, został proboszczem reaktywowanej po półwieczu rodzinnej parafii buczackiej. Od razu też przystąpił do odbudowy barokowego kościoła Matki Boskiej Szkaplerznej w Buczaczu, który po wojnie został przez Sowietów zamieniony na magazyn środków chemicznych oraz ciepłownię miejską. Równolegle został też dziekanem dekanatu buczacko-czortkowskiego w archidiecezji lwowskiej. Posługiwał na Ukrainie przez prawie 20 lat. W 1953 roku został odznaczony tytułem dziekana honorowego, a w 1965 roku włączony jako kanonik honorowy do kapituły lwowskiej z siedzibą w Lubaczowie. Cieszył się też godnościami papieskimi: w 1981 roku papież mianował go kapelanem Jego Świątobliwości, a w 1992 roku - protonotariuszem apostolskim (infułatem).

Zmarł 10 grudnia 2010 w Opolu. W pogrzebie uczestniczyli: bp Marcjan Trofmiak, ordynariusz diecezji łuckiej na Wołyniu, bp Leon Mały, sufragan lwowski oraz bp Jan Kopiec z Opola. Spoczął przy kościele w Koźlu.

Bibliografia

A. Hanich, Śp. ks. Ludwik Rutyna, "Wiadomości Urzędowe Diecezji Opolskiej" 65 (2010), nr 12, s. 552-562; D. Wodecka-Lasota, Wielcy Opolanie – ks. Ludwik Rutyna. Kapłan zawsze wierny Kresom, „Gazeta Wyborcza”, dod. „Gazeta w Opolu” z 2.12.2005, s. 5; A. Hanich, Duchowni z Kresów Wschodnich na Śląsku Opolskim po II wojnie światowej, [w:] Powojenne losy inteligencji kresowej, red. E. Trela-Mazur, Opole 2007, s. 150–151; R. Pacułt, Ks. Ludwik Rutyna, „Szkice Kędzierzyńsko-Kozielskie”, t. IV, Opole 1993. Film: [1] (dostęp: 6.05.2016); Wywiad: [2] (dostęp: 6.05.2016).