Rostock Sebastian

Z e-ncyklopedia

Rostock Sebastian von (1607-1671), biskup wrocławski

Urodził się 28 sierpnia 1607 w Grodkowie, w rodzinie rzemieślniczej Sebastiana i Anny. Edukację rozpoczął w miejscowej szkole, a następnie uczęszczał do gimnazjum parafialnego w Nysie. W latach 1627-1633 odbył studia filozoficzno-teologiczne w akademii jezuickiej w Ołomuńcu, które ukończył doktoratem z teologii. W 1633 roku przyjął święcenia kapłańskie w Ołomuńcu, których udzielił mu bp Filip Fryderyk Breiner. Po święceniach był wikarym w Nysie i odznaczył się odwagą i męstwem w czasie panującej tam zarazy. W 1635 roku został proboszczem i dziekanem w Nysie, a także rektorem tamtejszego seminarium duchownego. W 1637 roku został kanonikiem kolegiaty w Opolu, a w 1641 roku kanonikiem katedralnym we Wrocławiu. W 1646 roku otrzymał kanonię w kolegiacie nyskiej. W 1642 roku w czasie najazdu wojsk szwedzkich na Śląsk i okupacji Nysy ks. kan. Rostock dostał się do niewoli i został wywieziony do Szczecina. W 1645 roku cesarz Ferdynand III za zasługi wyniósł go do stanu szlacheckiego. W 1649 roku przejął obowiązki kaznodziei katedralnego we Wrocławiu, a następnie został mianowany archidiakonem wrocławskim. Biskup Karol Ferdynand Waza mianował go wikariuszem generalnym i oficjałem. Dzięki jego staraniom przejęto 254 kościoły z rąk protestantów. 21 kwietnia 1664 został wybrany przez kapitułę katedralną na biskupa wrocławskiego. Papież Aleksander VIII potwierdził przeprowadzoną elekcję. Konsekracja biskupia odbyła się 12 kwietnia 1665, a dokonał jej sufragan Karol Franciszek Neander w asyście Jerzego Pohla i Franciszka Nentwiga. Za jego rządów nastąpiło ożywienie religijno-kościelne w diecezji wrocławskiej. Znaczącą pomoc otrzymał od jezuitów i kapucynów, którzy byli gorliwie zaangażowani w działalność kaznodziejską, misyjną i wychowawczą oraz liturgiczną. Jako biskup nadal troszczył się o odzyskanie kościołów z rąk protestantów. Postarał się o usunięcie wszystkich nauczycieli protestanckich z urzędu. Z determinacją zaangażował się w działalność kontrreformacyjną. W 1666 roku polecił przeprowadzenie wizytacji generalnej całego biskupstwa. Dążył do naprawy życia i obyczajów wśród duchowieństwa. Odznaczał się pobożnością, gorliwością duszpasterską, nauką, roztropnością i przywiązaniem do Stolicy Apostolskiej. W 1667 roku skrupulatnie przygotował relację „ad limina”, którą Kongregacji Soboru przedstawił Jan Jakub Brunetti.

Nie ukrywał siły protestantyzmu na Śląsku, pisząc, że we Wrocławiu na 70 tys. mieszkańców było tylko 4 tys. katolików. Uchodził za mecenasa kultury, szczególnie cenił książki. Bogatą bibliotekę zapisał w testamencie kapitule katedralnej. Zmarł 9 czerwca 1671 we Wrocławiu i spoczął w tamtejszej katedrze, pomiędzy kaplicą św. Elżbiety a zakrystią. Tam też prałat Heymann ufundował mu marmurowy pomnik jako zadośćuczynienie za wyrządzone mu krzywdy.

Bibliografia

J. Pater, Z dziejów wrocławskiego Kościoła, Wrocław 1997, s. 69; J. Pater, Poczet biskupów wrocławskich, Wrocław 2000, s. 91; J. Mandziuk, Historia Kościoła Katolickiego na Śląsku, Warszawa 1995, ss. 83, 117, 123-125.