Tekst źródłowy strony Rogosz Ignacy

== Rogosz Ignacy OFM (1858-1934), imię zakonne Alfons ==
[[Plik:Rogosz Alfons.jpg|left|thumb]]
Urodził się 28 lipca 1858 w Wierzchu koło Prudnika jako piąte dziecko w rodzinie rolnika Franciszka i Jadwigi z d. Grehlich. Bardzo wcześnie stracił ojca i wychowanie dzieci spoczęło na matce. Naukę rozpoczął w gimnazjum w Prudniku i tam poznał pierwszych franciszkanów - alkantarzystów (dyskalceaci, Ordo Fratrum Minorum Discalceatum), którzy od 1863 roku objęli jeden z pierwszych po kasacie klasztorów na Śląsku. Byli to franciszkanie z prowincji saksońskiej św. Krzyża. W 1870 roku założyli oni w [[Góra św. Anny|Górze Świętej Anny]] szkołę dla chłopców, tzw. kolegium serafickie. Dwunastoletni Ignacy przeniósł się do tego kolegium z postanowieniem zostania franciszkaninem. W tym czasie zmarła jego matka. W kwietniu 1875 roku na fali pruskiego [[Kulturkampf|kulturkampfu]] odradzający się klasztor musiał odesłać wszystkich uczniów kolegium do domów rodzinnych, gdzie mieli oczekiwać na dalsze decyzje państwowe. Przed powrotem do domów młodzieńcy najpierw udali się na pielgrzymkę na [[Jasna Góra|Jasną Górę]]. 

Klasztor annogórski, dekretem rządowym został zlikwidowany i nie było do niego powrotu. Prowincja zadecydowała o rozesłaniu braci do innych prowincji zakonu na świecie, między innymi do USA. Ignacy także poprosił prowincjała o. Grzegorza Janknechta o zgodę na wyjazd. Niestety, jako małoletni nie otrzymał zgody swego prawnego opiekuna, który przygotowywał go do zawodu kupca.  Chłopiec samowolnie opuścił rodzinne strony i udał się do Holandii. Tam 10 lutego 1876 został przyjęty do nowicjatu w Harresveld i otrzymał imię zakonne Alfons. W Holandii zakonnik przeszedł całą formację zakonną i seminaryjną. 26 maja 1885 przyjął święcenia kapłańskie z rąk  nieznanego nam z imienia amerykańskiego biskupa. 

Po święceniach pracował duszpastersko w Holandii, Belgii, Nadrenii i Westfalii. W tym czasie, w polityce państwa pruskiego następowały powolne zmiany i saksońska prowincja franciszkanów powracała na Śląsk i o. Alfons bez wahania także to uczynił. Najpierw posługiwał jako spowiednik katedry wrocławskiej. Powoli też od 1881 roku dyskretnie zakonnicy zaczęli wracać na Górę św. Anny, a o. Alfons był w grupie pierwszych zakonników. Oficjalny powrót nastąpił w 1887 roku.

O. Alfons całkowicie oddał się pracy kaznodziejskiej, a szczególnie głoszeniu misji ludowych. Jako misjonarz przemierzył wszystkie większe miejscowości na Śląsku. W dowód uznania za tę gorliwość kaznodziejską [[Leon XIII|papież Leon XIII]] nadał mu tytuł Misjonarza Apostolskiego, a z tym łączyły się przywileje liturgiczne i jurysdykcyjne. Po kilku latach o. Alfons został gwardianem klasztoru na Górze św. Anny. Tam był troskliwym gospodarzem sanktuarium. Odnowił wszystkie stacje kalwaryjskie. Dzięki jego zapobiegliwości zniwelowano niebezpieczne osuwisko między kościołem klasztornym a kaplicą św. Rafała. Zorganizował w tym celu cały obóz pracy, aby zasypać głęboką przepaść. Później w tym miejscu powstała grota ku czci Matki Bożej. Od 1905 roku  był budowniczym klasztoru w Borkach Wielkich. 

Po pierwszej wojnie światowej o. Alfons znalazł się w komisariacie panewnickim. Początkowo został skierowany do klasztoru w Choczu, który zaczął odnawiać i wznawiać kult w kościele klasztornym. W 1923 roku komisariat panewnicki połączono z resztą Prowincji Niepokalanego Poczęcia i został wtedy mianowany pierwszym magistrem nowicjatu w Wieluniu. Uchodził bowiem za wytrawnego mistrza i znawcę życia duchowego. Tej funkcji nie pełnił długo, zaczął powoli opadać z sił. Pod koniec życia został przeniesiony do [[Franciszkanie - Panewniki|klasztoru panewnickiego]], gdzie godzinami pełnił posługę w konfesjonale, zawsze widziany z [[Różaniec Święty|różańcem]] w ręku. Tracił też wzrok i otrzymał specjalne pozwolenie na odprawianie mszy św. wotywnych o Matce Bożej i za zmarłych, które mógł recytować z pamięci. Głosił także konferencje dla młodych braci zakonnych o cnotach franciszkańskich. Przez ostatni rok życia nie opuszczał celi zakonnej. Zmarł w Panewnikach, w [[Uroczystość Zwiastowania Pańskiego]] 25 marca 1934. Pogrzeb odprawił jego rodzony brat, [[Rogosz Bolesław|o. Wilhelm]], a kondukt żałobny poprowadził [[wikariusz generalny]] z Katowic [[Kasperlik Wilhelm|ks. infułat Wilhelm Kasperlik]]. O. Alfons spoczął w kwaterze ojców franciszkanów na [[Cmentarz - Ligota|cmentarzu panewnickim w Ligocie]]. 

[[Sobota Jan|O. Kolumban Sobota]] w kronice napisał: '' Był to prawdziwy syn [[Św. Franciszek z Asyżu|św. Franciszka]], vir exemplaris et perfectus. Lud go uważał za świętego i z wielkim zaufaniem modli się na jego grobie. Opowiadają, że doznali już rozmaite łaski przy tym grobie''.

== Bibliografia ==
Za: [http://prowincja.panewniki.pl/osoba,s,24,sub2.html], dostęp 28 XII 2015.

{{Noty biograficzne}}
[[Kategoria:Biografie - R]]
[[Kategoria:Zakonnicy]]
[[Kategoria:Franciszkanie]]
[[Kategoria:Budowniczy]]