Redemptoris missio

Pap. Jan Paweł II - Redemptoris missio

Papież Jan Paweł II opublikował swoją ósmą encyklikę Redemptoris missio (Misja Odkupiciela) 7 grudnia 1990 roku, 25 lat po wydaniu soborowego dekretu o działalności misyjnej Kościoła Ad gentes oraz 15 lat po wydaniu adhortacji Pawła VI Evangelii nuntiandi. Już sam podtytuł: O stałej aktualności posłania misyjnego pozwala przypuszczać, że celem jej jest przypomnienie obowiązku nieustannego głoszenia Ewangelii. Papież na początku sam zaznacza, że nawiązuje do długotrwałej tradycji nauczania Magisterium w tej kwestii, powołuje się na Adhortację apostolską Evangelii nuntiandii Pawła VI, a także na wcześniejsze pisma, m.in.: List apostolski Maximum illud Benedykta XV, encyklikę Rerum Ecclesiae Piusa XI oraz encyklikę Evangelii praecones Piusa XII.

Papież dostrzega ciągle aktualną potrzebę głoszenia Dobrej Nowiny ludziom nieznającym Chrystusa. U progu trzeciego tysiąclecia, wraz z niezwykle przyspieszonym rozwojem społeczeństw, zadanie to wypełniane jest już w innych okolicznościach, niż miało to miejsce za czasów pierwszych apostołów. Przełomowym momentem był tutaj Sobór Watykański II, który już zdążył przynieść owoce: wzrost ilości Kościołów lokalnych z własnymi biskupami, głębsze włączanie się wspólnot chrześcijańskich w życie narodów, zaangażowanie osób świeckich w działalność misyjną oraz otwarcie Kościołów partykularnych na dialog i współpracę z innymi Kościołami chrześcijańskimi.

Przytaczając słowa Ewangelii, Jan Paweł II przypomina moment rozesłania Apostołów przez Jezusa. Jednocześnie wskazuje, że sprawcą tego posłania jest Duch Święty. Chrystus przekazał Go Apostołom, oni zaś swoim następcom. On też do teraz działa w Kościele i kieruje misjonarzy do ludzi najbardziej potrzebujących Chrystusa. Kościół zdaje sobie sprawę, że zadanie, które otrzymał od Jezusa jest nieproporcjonalnie trudne do jego ludzkich sił. Już na samym początku swojego posłannictwa, misjonarze natrafiają na trudności. Wiele krajów utrudnia lub nawet uniemożliwia ewangelizację na swoim terenie. Najboleśniejsze są jednak problemy wewnętrzne. Coraz wyraźniejsza staje się dechrystianizacja krajów, które od wieków były chrześcijańskie. W wielu miejscach przeszkodę stanowią podziały między różnymi wyznaniami chrześcijańskimi. Sam przykład życia wyznawców Chrystusa może niekiedy posłużyć za antyświadectwo. Najpoważniejszym problemem jest jednak postawa obojętności samych wiernych, w myśl zasady, że wiara jest prywatną sprawą każdego człowieka oraz, że każda religia ma taką samą wartość, jak pozostałe. Mimo tych trudności należy zachować ufność, ponieważ głównym podmiotem misji jest sam Duch Święty.

Papież podkreśla, że każdy nawrócony jest darem dla Kościoła. Stawia to jednak przed misjonarzami konkretne zadania. Chodzi tu głównie o odpowiednie przygotowanie przez katechumenat do chrztu. Ale najważniejsza jest konieczność ciągłego nawracania się samych ewangelizatorów, ponieważ same słowa niewiele znaczą. Muszą oni swoim życiem nieustannie świadczyć o Chrystusie i w ten sposób wzbudzać w otoczeniu entuzjazm wiary.

Kościół, prowadząc dzieło ewangelizacji, napotyka na swej drodze różne kultury, dla których należy zachować szacunek. Wszystkie one mają bowiem autentyczne wartości, które powinno się wydobyć, podkreślić i w odpowiedni sposób wcielić w życie wspólnoty. Działanie takie służy dobru owych nowych Kościołów lokalnych, ale również ubogaca cały Kościół powszechny.

Papież zwraca uwagę, że za dzieło ewangelizacji odpowiedzialni są nie tylko sami misjonarze, ale również wszyscy wierni, na których spoczywa obowiązek modlitwy oraz ofiar składanych w intencji młodych wspólnot chrześcijańskich, a także nowych powołań misyjnych. Każdy chrześcijanin poprzez przykład swojego życia staje się misjonarzem w swoim środowisku.

Jan Paweł II dostrzega zmiany zachodzące na naszych oczach w Kościele współczesnym. Zdaje sobie sprawę, że stare chrześcijańskie wspólnoty, które do tej pory rozsyłały misjonarzy na cały świat, teraz często same potrzebują ich u siebie. Tutaj pojawia się zadanie dla młodych Kościołów, by ze swego ubóstwa dzielić się z innymi. Najlepiej widać urzeczywistnienie tej wizji w osobie papieża Franciszka, którego kardynałowie, kierowani Duchem Świętym, wybrali z niegdyś misyjnego kraju, by poprowadził Kościół ku nowej wiośnie Ewangelii.

Bibliografia

Jan Paweł II, Dzieła zebrane, t. I: Encykliki, Kraków 2006, s. 325-392 (tekst i komentarz H. Seweryniaka); J. Poniewierski, Pontyfikat-25 lat, Kraków 2003, s. 196-197.