Raszka Alojzy

Raszka Alojzy (1917-1998), kanonik, proboszcz w Strumieniu

Urodził się 14 kwietnia 1917 w Skoczowie w wielodzietnej rodzinie rolnika i garncarza Jana i Anny z d. Kobiela. Uczęszczał do szkół z niemieckim językiem nauczania zarówno w Skoczowie do szkoły powszechnej jak i w Państwowym Gimnazjum w Bielsku od 1930 roku. Po maturze 25 maja 1937, wraz z bratem Jerzym, wstąpił do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. 30 marca 1940 otrzymał zgodę bpa S. Adamskiego na kontynuację dalszych studiów w Widnawie. Święcenia kapłańskie przyjął 21 marca 1942 we Wrocławiu. Jako wikariusz pracował w parafiach: św. Ap. Piotra i Pawła w Skoczowie (22 maja - 15 czerwca 1942; obecnie diecezja bielsko-żywiecka), następnie Niepokalanego Poczęcia NMP w Katowicach (30 lipca - 8 sierpnia 1942) i św. Antoniego w Chorzowie (od 9 sierpnia 1942). 28 lutego 1943 został wcielony do Wehrmachtu w charakterze sanitariusza. Został przydzielony na front wschodni, gdzie 25 marca 1945 dostał się do sowieckiej niewoli i zesłany na Sybir. Znajomość języka hebrajskiego była m.in. powodem jego ocalenia. Po ok. sześciu miesiącach powrócił 8 września 1945 z niewoli.

Rozpoczął pracę jako wikariusz w parafii św. Mikołaja w Pierśćcu (19 kwietnia - 9 października 1945; obecnie diecezja bielsko-żywiecka), a następnie w parafii MB Wspomożenia Wiernych w Dąbrówce Wielkiej (10 października - 14 listopada 1945). Od 15 listopada 1945 do 30 sierpnia 1948 był wikariuszem w Brennej (obecnie diecezja bielsko-żywiecka). Następnie, krótko, w parafii św. Szczepana w Katowicach – Bogucicach (1948 - 1949), a w latach 1949 – 1952 w parafii Dobrego Pasterza w Istebnej (obecnie diecezja bielsko-żywiecka). W 1952 roku przewodniczący WRN w Katowicach zażądał, nie podając przyczyn, przeniesienia ks. Raszki do innej parafii. Posunięcie władz komunistycznych było wymierzone głównie w ówczesnego administratora ks. Franciszka Mokrosa. Pomimo odwołań bpa Adamskiego do władz wyższego szczebla został ustanowiony wikariuszem w parafii św. Marii Magdaleny w Cieszynie (1952 - 1957; obecnie diecezja bielsko-żywiecka). Od 1 lipca 1957 był administratorem, a następnie od 20 stycznia 1958 proboszczem parafii św. Barbary w Strumieniu (obecnie diecezja bielsko-żywiecka). Tam pracował przez 28 lat do przejścia na emeryturę w 1985 roku.

W strumieńskiej parafii dokonał generalnego remontu kościoła i probostwa zniszczonych w wyniku przejścia frontu w ostatnich miesiącach II wojny światowej. Mimo trudności ze strony władz świeckich, uzyskał zezwolenie i przeprowadził budowę domu katechetycznego. Przez 12 lat (1969 - 1981) był wicedziekanem dekanatu strumieńskiego, a następnie ojcem duchownym księży tego dekanatu. Abp Damian Zimoń mianował go 13 kwietnia 1995 kanonikiem honorowym Katowickiej Kapituły Archidiecezjalnej. W sześćdziesiątym ósmym roku życia, 19 marca 1985, poprosił biskupa katowickiego o przeniesienie w stan spoczynku. Po przejściu na emeryturę wrócił do rodzinnego Skoczowa. Ks. Raszka zmarł 18 grudnia 1998. Został pochowany 21 grudnia 1998 w Skoczowie.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Alojzego Raszki; Informator Diecezji Bielsko - Żywieckiej 1995, s. 271, 361; Schematyzm 1970-1995; J. Krętosz, Nekrolog, WA 1995, nr 11, s. 502 n.; Skworc, Budownictwo kościołów, s. 167; Wojskowa służba, s. 131.