Pietrulla Reinhard Jan: Różnice pomiędzy wersjami
(dr) |
(uzupełnienie - kategoria) |
||
Linia 2: | Linia 2: | ||
Urodził się 12 września 1906 w Knurowie (imię na chrzcie Reinhard Jan) w rodzinie inżyniera górniczego Roberta i Anny z d. Mańka. Ukończył gimnazjum i podjął pracę w kopalni. Po dwuletniej pracy w kopalni, w wieku dwudziestu lat, w 1926 roku, wstąpił do [[Franciszkanie|franciszkanów]] i otrzymał imię Anzelm. W 1927 roku po złożeniu profesji czasowej, za zgodą przełożonych zakonnych wyjechał do Brazylii. Z krajem tym pozostał związany do końca życia, jako członek tamtejszej prowincji franciszkańskiej św. Antoniego z Padwy w miejscowości Recife. W Brazylii ukończył studia filozoficzno-teologiczne w seminarium Sao Salwador. 21 maja 1932 przyjął święcenia kapłańskie z rąk prymasa Brazylii abp. Augusto Alvaro da Silva. | Urodził się 12 września 1906 w Knurowie (imię na chrzcie Reinhard Jan) w rodzinie inżyniera górniczego Roberta i Anny z d. Mańka. Ukończył gimnazjum i podjął pracę w kopalni. Po dwuletniej pracy w kopalni, w wieku dwudziestu lat, w 1926 roku, wstąpił do [[Franciszkanie|franciszkanów]] i otrzymał imię Anzelm. W 1927 roku po złożeniu profesji czasowej, za zgodą przełożonych zakonnych wyjechał do Brazylii. Z krajem tym pozostał związany do końca życia, jako członek tamtejszej prowincji franciszkańskiej św. Antoniego z Padwy w miejscowości Recife. W Brazylii ukończył studia filozoficzno-teologiczne w seminarium Sao Salwador. 21 maja 1932 przyjął święcenia kapłańskie z rąk prymasa Brazylii abp. Augusto Alvaro da Silva. | ||
Od 1941 roku stanął na czele powierzonej trosce franciszkanów prałatury Santarem w Brazylii. Po sześciu latach, 13 grudnia 1947, został mianowany przez Piusa XII biskupem tytularnym Conany, pozostając nadal przełożonym prałatury Santarem. 8 lutego 1948 przyjął święcenia biskupie z rąk nuncjusza apostolskiego w Brazylii kard. Carlo Chiarlo. Kilka miesięcy wcześniej, po dwudziestu latach pobytu otrzymał obywatelstwo brazylijskie. Po odejściu na emeryturę w 1949 roku biskupa Conany, zajął jego miejsce jako ordynariusz diecezji Camping Grande. W 1955 roku został przeniesiony do nowo utworzonego biskupstwa Tubarao, w stanie Santa Catarina. | Od 1941 roku stanął na czele powierzonej trosce franciszkanów prałatury Santarem w Brazylii. Po sześciu latach, 13 grudnia 1947, został mianowany przez [[Pius XII|Piusa XII]] biskupem tytularnym Conany, pozostając nadal przełożonym prałatury Santarem. 8 lutego 1948 przyjął święcenia biskupie z rąk nuncjusza apostolskiego w Brazylii kard. Carlo Chiarlo. Kilka miesięcy wcześniej, po dwudziestu latach pobytu otrzymał obywatelstwo brazylijskie. Po odejściu na emeryturę w 1949 roku biskupa Conany, zajął jego miejsce jako ordynariusz diecezji Camping Grande. W 1955 roku został przeniesiony do nowo utworzonego biskupstwa Tubarao, w stanie Santa Catarina. | ||
W nowo utworzonej diecezji założył seminarium duchowne, zakupił na potrzeby swojej diecezji rozgłośnię radiową, która działała odtąd jako radio diecezjalne | W nowo utworzonej diecezji założył seminarium duchowne, zakupił na potrzeby swojej diecezji rozgłośnię radiową, która działała odtąd jako radio diecezjalne ''Tuba''. Utworzył 24 nowe parafie, sprowadził do Santa Catarina kilka zakonów i zgromadzeń zakonnych. W 1971 roku biskup Pietrulla poświęcił nową katedrę w Tubarao. Uczestniczył we wszystkich czterech sesjach [[Sobór Watykański II|Soboru Watykańskiego II]]. W 1981 roku przeszedł na emeryturę. Zamieszkał przy sanktuarium św. Franciszka z Asyżu w Caninde, a ostatni okres życia spędził w Tubarao. Zmarł 25 maja 1992. | ||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
Polscy biskupi franciszkańscy, Kraków 2003, s. 120- 122. | Polscy biskupi franciszkańscy, Kraków 2003, s. 120- 122. | ||
{{Biskup}} | |||
{{Noty biograficzne}} | {{Noty biograficzne}} | ||
[[Kategoria:Biskupi - P]] | |||
[[Kategoria:Biografie - P]] | [[Kategoria:Biografie - P]] | ||
[[Kategoria:Zakonnicy]] | [[Kategoria:Zakonnicy]] | ||
[[Kategoria:Franciszkanie]] | [[Kategoria:Franciszkanie]] | ||
[[Kategoria: Misjonarze]] | [[Kategoria: Misjonarze]] |
Wersja z 21:01, 14 lip 2017
Pietrulla Reinhard Jan OFM (1906-1992), imię zakonne Anzelm, biskup Tubarao w Brazylii
Urodził się 12 września 1906 w Knurowie (imię na chrzcie Reinhard Jan) w rodzinie inżyniera górniczego Roberta i Anny z d. Mańka. Ukończył gimnazjum i podjął pracę w kopalni. Po dwuletniej pracy w kopalni, w wieku dwudziestu lat, w 1926 roku, wstąpił do franciszkanów i otrzymał imię Anzelm. W 1927 roku po złożeniu profesji czasowej, za zgodą przełożonych zakonnych wyjechał do Brazylii. Z krajem tym pozostał związany do końca życia, jako członek tamtejszej prowincji franciszkańskiej św. Antoniego z Padwy w miejscowości Recife. W Brazylii ukończył studia filozoficzno-teologiczne w seminarium Sao Salwador. 21 maja 1932 przyjął święcenia kapłańskie z rąk prymasa Brazylii abp. Augusto Alvaro da Silva.
Od 1941 roku stanął na czele powierzonej trosce franciszkanów prałatury Santarem w Brazylii. Po sześciu latach, 13 grudnia 1947, został mianowany przez Piusa XII biskupem tytularnym Conany, pozostając nadal przełożonym prałatury Santarem. 8 lutego 1948 przyjął święcenia biskupie z rąk nuncjusza apostolskiego w Brazylii kard. Carlo Chiarlo. Kilka miesięcy wcześniej, po dwudziestu latach pobytu otrzymał obywatelstwo brazylijskie. Po odejściu na emeryturę w 1949 roku biskupa Conany, zajął jego miejsce jako ordynariusz diecezji Camping Grande. W 1955 roku został przeniesiony do nowo utworzonego biskupstwa Tubarao, w stanie Santa Catarina.
W nowo utworzonej diecezji założył seminarium duchowne, zakupił na potrzeby swojej diecezji rozgłośnię radiową, która działała odtąd jako radio diecezjalne Tuba. Utworzył 24 nowe parafie, sprowadził do Santa Catarina kilka zakonów i zgromadzeń zakonnych. W 1971 roku biskup Pietrulla poświęcił nową katedrę w Tubarao. Uczestniczył we wszystkich czterech sesjach Soboru Watykańskiego II. W 1981 roku przeszedł na emeryturę. Zamieszkał przy sanktuarium św. Franciszka z Asyżu w Caninde, a ostatni okres życia spędził w Tubarao. Zmarł 25 maja 1992.
Bibliografia
Polscy biskupi franciszkańscy, Kraków 2003, s. 120- 122.
|
|