Pietroszek Leopold: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 11:02, 12 sty 2020

Pietroszek Leopold (1913-1998), proboszcz w Bielsku

Urodził się 29 października 1913 w Haźlachu k. Cieszyna w rodzinie Franciszka, dzierżawcy miejscowej gospody, i Marii z d. Kowalczyk. Do szkoły powszechnej uczęszczał w latach 1919-1924 w Haźlachu. Po maturze uzyskanej w Państwowym Gimnazjum im. A. Osuchowskiego w Cieszynie w 1933 roku wstąpił do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Święcenia kapłańskie przyjął 26 czerwca 1938 z rąk bpa S. Adamskiego w katedrze Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach.

Po zastępstwie wakacyjnym (15 lipca - 30 sierpnia 1938) w parafii św. Barbary w Strumieniu (obecnie diecezja bielsko-żywiecka) był wikariuszem w parafii św. Anny w Janowie (1938-1944). W Janowie, w skutek donosu miejscowych urzędników za odprawienie uroczystych Mszy św. w święta: Wniebowstąpienia Pańskiego i Bożego Ciała, nałożono na niego 7 października 1941 karę pieniężną i 15-dniowy areszt. Od 1 stycznia 1944 w związku z chorobą tamtejszego proboszcza, był krótko wikariuszem adiutorem. Potem jako wikary pracował w parafiach: św. Wojciecha w Mikołowie (1 sierpnia 1944 - 1947 roku) oraz św. Wawrzyńca i św. Antoniego w Wirku (1947-1953). W 1947 roku w ramach przygotowań do wyborów, przewodniczący Obwodowej Komisji Wyborczej w Mikołowie wyznaczył go 10 stycznia 1947 na członka Komisji Propagandowo Społecznej. Ks. Pietroszek odpowiedział na to odmownie czego następstwem były telefony z pogróżkami pod jego adresem.

Równocześnie nadal usiłowano zmusić go do uległości przekonując, że zakaz bpa w tej sprawie jest jego prywatną sprawą, a udział w pracach komisji jest obowiązkiem obywatelskim. Interwencja bpa S. Adamskiego z 11 stycznia 1947, przypominającego określony prawem kanonicznym zakaz udziału duchownych w komitetach wyborczych, spowodowała, że czasowo pozostawiono go w spokoju. Gromadzka Rada Narodowa w Wirku w uchwale z 23 lipca 1948 upomniała P. za jego antydemokratyczne kazania w kościele św. Wawrzyńca i ostrzegła przed groźnymi w skutkach konsekwencjami. Po odczytaniu z ambon listu pasterskiego bpa 7 księży, w tym P. znalazło się w więzieniu. Pretekstem aresztowania P. był spreparowany zarzut, jakoby z jego namowy dwóch członków miejscowej sodalicji w Wirku, Musialski i Witala w nocy 28/29 listopada 1948 zdjęli w klasach 10 portretów Bieruta, które spalili na podwórzu i powiesili w ich miejsce krzyże. W tej sprawie przesłuchiwano wielu „świadków” spośród młodzieży. Przy pomocy tortur zmuszano ich do złożenia podpisów spreparowanymi protokołami. P. przebywał w areszcie w Katowicach od 28 stycznia 1949. Po kilku rozprawach sądowych: 21 stycznia, 13 kwietnia i 3 czerwca 1949, jego i sodalisów z Wirku sprawa została w lipcu 1949 roku umorzona. Oskarżeni odzyskali wolność.

W latach 1953-1962 był administratorem parafii św. Wawrzyńca w Wirku. Od 20 sierpnia 1962 został wikariuszem adiutorem proboszcza parafii św. Mikołaja w Bielsku (obecnie diecezja bielsko-żywiecka), a od 6 marca 1967 - jej proboszczem. Po rezygnacji z tego stanowiska, 1 września 1970 został skierowany do parafii Serca Jezusowego w Bielsku jako wikariusz, gdzie pracował do otrzymania 22 sierpnia 1973 bezterminowego urlopu zdrowotnego. W 1960 roku Wydział ds. Wyznań Prezydium WRN wystąpił z zarzutami o rzekome niepłacenie podatków przez P. Gdy przebywał w Bielsku jako koadiutor prob. parafii św. Mikołaja, Urząd do Spraw Wyznań wystąpił z zarzutami pod jego adresem, że komentował list pasterski Episkopatu Polski odczytany 21 kwietnia 1963 grożąc usunięciem go z Bielska. Mimo interwencji bpa katowickiego 13 sierpnia 1963 w Urzędzie ds. Wyznań w Warszawie, władze utrzymały w mocy swoje zastrzeżenia co do nominacji na stanowisko proboszcza. Proboszczem w Bielsku mógł zostać dopiero 6 marca 1967. W Bielsku przeprowadził restaurację kościoła pw. św. Mikołaja zgodnie z wymogami II Soboru Watykańskiego. Przez jedną kadencję, do 11 listopada 1970 był wicedziekanem dekanatu bielskiego.

W czasie I Synodu Diecezji Katowickiej od 8 czerwca 1972 pracował w Podkomisji Kapłańskiej. Należał do Unii Apostolskiej Kleru i do Ruchu Focolari. Księża dekanatu cieszyńskiego wybrali go 15 kwietnia 1989, już jako emeryta swoim ojcem duchownym. Uhonorowany godnością kanonika honorowego. W związku z kłopotami zdrowotnymi otrzymał 22 sierpnia 1973 bezterminowy urlop i zamieszkał w Wiśle Uzdrowisku. Po przejściu w 1975 roku na emeryturę zamieszkał w Cieszynie. Zmarł 7 sierpnia 1998. Jego pogrzeb odbył się 12 sierpnia 1998 w kościele pw. św. Elżbiety w Cieszynie. Spoczął na cmentarzu rodzinnej parafii św. Bartłomieja Apostoła w Hażlachu.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Leopolda Pietroszka; J. Krętosz, Nekrolog, WD 1998 nr 11, s. 585-589; Schematyzm 1947-1995; GN 1998, Grajewski, Wygnanie, s. 56 i nn; Myszor, Historia diecezji, s. 495; J. Dziwoki, Pietroszek Leopold (hasło), [w:] Leksykon duchowieństwa, t. 1, s. 216-218; Represje wobec duchowieństwa, s. 8 i nn.; Ł. Marek, „Kler to nasz wróg”. Polityka władz państwowych wobec Kościoła katolickiego na terenie województwa katowickiego w latach 1956-1970, Katowice 2009, s. 268.

@@ Linia 3: / Linia 3: @@
 Urodził się 29 października 1913 w Haźlachu k. Cieszyna w rodzinie Franciszka, dzierżawcy miejscowej gospody, i Marii z d. Kowalczyk. Do szkoły powszechnej uczęszczał w latach 1919-1924 w Haźlachu. Po maturze uzyskanej w Państwowym Gimnazjum im. A. Osuchowskiego w Cieszynie w 1933 roku wstąpił do [[Śląskie Seminarium Duchowne|Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie]] i rozpoczął studia na [[Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego|Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego]]. Święcenia kapłańskie przyjął 26 czerwca 1938 z rąk [[Adamski Stanisław|bpa S. Adamskiego]] w [[Parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach|katedrze  Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach]].
-Po zastępstwie wakacyjnym (15 lipca - 30 sierpnia 1938) w parafii św. Barbary w Strumieniu (obecnie [[diecezja bielsko-żywiecka]]) był wikariuszem w [[Parafia św. Anny w Janowie|parafii św. Anny w Janowie]] (1938-1944). W Janowie, w skutek donosu miejscowych urzędników za odprawienie uroczystych Mszy św. w święta: Wniebowstąpienia Pańskiego i [[Boże Ciało|Bożego Ciała]], nałożono na niego 7 października 1941 karę pieniężną i 15-dniowy areszt. Od 1 stycznia 1944 w związku z chorobą tamtejszego proboszcza, był krótko wikariuszem adiutorem. Potem jako wikary pracował w [[Parafia św. Wojciecha w Mikołowie|parafii św. Wojciecha w Mikołowie]] (1 sierpnia 1944 - 1947 roku), oraz [[Parafia św. Wawrzyńca i św. Antoniego w Wirku|św. Wawrzyńca i św. Antoniego w Wirku]] (1947-1953). W 1947 roku w ramach przygotowań do wyborów, przewodniczący Obwodowej Komisji Wyborczej w Mikołowie wyznaczył go 10 stycznia 1947 na członka Komisji Propagandowo Społecznej. Ks. Pietroszek odpowiedział na to odmownie czego następstwem były telefony z pogróżkami pod jego adresem.
+Po zastępstwie wakacyjnym (15 lipca - 30 sierpnia 1938) w parafii św. Barbary w Strumieniu (obecnie [[diecezja bielsko-żywiecka]]) był wikariuszem w [[Parafia św. Anny w Janowie|parafii św. Anny w Janowie]] (1938-1944). W Janowie, w skutek donosu miejscowych urzędników za odprawienie uroczystych Mszy św. w święta: Wniebowstąpienia Pańskiego i [[Boże Ciało|Bożego Ciała]], nałożono na niego 7 października 1941 karę pieniężną i 15-dniowy areszt. Od 1 stycznia 1944 w związku z chorobą tamtejszego proboszcza, był krótko wikariuszem adiutorem. Potem jako wikary pracował w parafiach: [[Parafia św. Wojciecha w Mikołowie|św. Wojciecha w Mikołowie]] (1 sierpnia 1944 - 1947 roku) oraz [[Parafia św. Wawrzyńca i św. Antoniego w Wirku|św. Wawrzyńca i św. Antoniego w Wirku]] (1947-1953). W 1947 roku w ramach przygotowań do wyborów, przewodniczący Obwodowej Komisji Wyborczej w Mikołowie wyznaczył go 10 stycznia 1947 na członka Komisji Propagandowo Społecznej. Ks. Pietroszek odpowiedział na to odmownie czego następstwem były telefony z pogróżkami pod jego adresem.
 Równocześnie nadal usiłowano zmusić go do uległości przekonując, że zakaz bpa w tej sprawie jest jego prywatną sprawą, a udział w pracach komisji jest obowiązkiem obywatelskim. Interwencja bpa S. Adamskiego z 11 stycznia 1947, przypominającego określony prawem kanonicznym zakaz udziału duchownych w komitetach wyborczych, spowodowała, że czasowo pozostawiono go w spokoju.
 Gromadzka Rada Narodowa w Wirku w uchwale z 23 lipca 1948 upomniała P. za jego antydemokratyczne kazania w kościele św. Wawrzyńca i ostrzegła przed groźnymi w skutkach konsekwencjami. Po odczytaniu z ambon listu pasterskiego bpa 7 księży, w tym P. znalazło się w więzieniu. Pretekstem aresztowania P. był spreparowany zarzut, jakoby z jego namowy dwóch członków miejscowej sodalicji w Wirku, Musialski i Witala w nocy 28/29 listopada 1948 zdjęli w klasach 10 portretów Bieruta, które spalili na podwórzu i powiesili w ich miejsce krzyże. W tej sprawie przesłuchiwano wielu „świadków” spośród młodzieży. Przy pomocy tortur zmuszano ich do złożenia podpisów spreparowanymi protokołami. P. przebywał w areszcie w Katowicach od 28 stycznia 1949. Po kilku rozprawach sądowych: 21 stycznia, 13 kwietnia i 3 czerwca 1949, jego i sodalisów z Wirku sprawa została w lipcu 1949 roku umorzona. Oskarżeni odzyskali wolność.
-W latach 1953-1962 był administratorem parafii św. Wawrzyńca w Wirku. Od 20 sierpnia 1962 został wikariuszem adiutorem proboszcza parafii św. Mikołaja w Bielsku (obecnie diecezja bielsko-żywiecka), a od 6 marca 1967 - jej proboszczem. Po rezygnacji z tego stanowiska, 1 września 1970 został skierowany do parafii Serca Jezusowego w Bielsku jako wikariusz, gdzie pracował do otrzymania 22 sierpnia 1973 bezterminowego urlopu zdrowotnego. W 1960 roku Wydział ds. Wyznań Prezydium WRN wystąpił z zarzutami o rzekome niepłacenie podatków przez P. Gdy przebywał w Bielsku jako koadiutor prob. parafii św. Mikołaja, Urząd do Spraw Wyznań wystąpił z zarzutami pod jego adresem, że komentował list pasterski [[Konferencja Episkopatu Polski|Episkopatu Polski]] odczytanego 21 kwietnia 1963 grożąc usunięciem go z Bielska. Mimo interwencji bpa katowickiego 13 sierpnia 1963 w Urzędzie ds. Wyznań w Warszawie, władze utrzymały w mocy swoje zastrzeżenia co do nominacji na stanowisko proboszcza. Proboszczem w Bielsku mógł zostać dopiero 6 marca 1967. W Bielsku przeprowadził restaurację kościoła pw. św. Mikołaja zgodnie z wymogami [[Sobór Watykański II|II Soboru Watykańskiego]]. Przez jedną kadencję, do 11 listopada 1970 był wicedziekanem dekanatu bielskiego.
+W latach 1953-1962 był administratorem parafii św. Wawrzyńca w Wirku. Od 20 sierpnia 1962 został wikariuszem adiutorem proboszcza parafii św. Mikołaja w Bielsku (obecnie diecezja bielsko-żywiecka), a od 6 marca 1967 - jej proboszczem. Po rezygnacji z tego stanowiska, 1 września 1970 został skierowany do parafii Serca Jezusowego w Bielsku jako wikariusz, gdzie pracował do otrzymania 22 sierpnia 1973 bezterminowego urlopu zdrowotnego. W 1960 roku Wydział ds. Wyznań Prezydium WRN wystąpił z zarzutami o rzekome niepłacenie podatków przez P. Gdy przebywał w Bielsku jako koadiutor prob. parafii św. Mikołaja, Urząd do Spraw Wyznań wystąpił z zarzutami pod jego adresem, że komentował list pasterski [[Konferencja Episkopatu Polski|Episkopatu Polski]] odczytany 21 kwietnia 1963 grożąc usunięciem go z Bielska. Mimo interwencji bpa katowickiego 13 sierpnia 1963 w Urzędzie ds. Wyznań w Warszawie, władze utrzymały w mocy swoje zastrzeżenia co do nominacji na stanowisko proboszcza. Proboszczem w Bielsku mógł zostać dopiero 6 marca 1967. W Bielsku przeprowadził restaurację kościoła pw. św. Mikołaja zgodnie z wymogami [[Sobór Watykański II|II Soboru Watykańskiego]]. Przez jedną kadencję, do 11 listopada 1970 był wicedziekanem dekanatu bielskiego.
-W czasie [[I Synod Diecezji Katowickiej|I Synodu Diecezji Katowickiej]] od 8 czerwca 1972 pracował w Podkomisji Kapłańskiej. Należał do [[Unia Apostolska Duchowieństwa|Unii Apostolskiej Kleru]] i do [[Focolari|Ruchu Focolari]]. Księża dekanatu cieszyńskiego wybrali go 15 kwietnia 1989, już jako emeryta swoim ojcem duchownym. Uhonorowany godnością kanonika honorowego. W związku z kłopotami zdrowotnymi otrzymał 22 sierpnia 1973 bezterminowy urlop i zamieszkał w Wiśle Uzdrowisku. Po przejściu w 1975 roku na emeryturę zamieszkał w Cieszynie. Zmarł 7 sierpnia 1998. Pogrzeb jego odbył się 12 sierpnia w [[Parafia św. Elżbiety w Cieszynie|kościele św. Elżbiety w Cieszynie]]. Jego ciało złożono na cmentarzu rodzinnej [[Parafia św. Bartłomieja Apostoła w Hażlachu|parafii św. Bartłomieja Apostoła w Hażlachu]].
+W czasie [[I Synod Diecezji Katowickiej|I Synodu Diecezji Katowickiej]] od 8 czerwca 1972 pracował w Podkomisji Kapłańskiej. Należał do [[Unia Apostolska Duchowieństwa|Unii Apostolskiej Kleru]] i do [[Focolari|Ruchu Focolari]]. Księża dekanatu cieszyńskiego wybrali go 15 kwietnia 1989, już jako emeryta swoim ojcem duchownym. Uhonorowany godnością kanonika honorowego. W związku z kłopotami zdrowotnymi otrzymał 22 sierpnia 1973 bezterminowy urlop i zamieszkał w Wiśle Uzdrowisku. Po przejściu w 1975 roku na emeryturę zamieszkał w Cieszynie. Zmarł 7 sierpnia 1998. Jego pogrzeb odbył się 12 sierpnia 1998 w [[Parafia św. Elżbiety w Cieszynie|kościele pw. św. Elżbiety w Cieszynie]]. Spoczął na cmentarzu rodzinnej [[Parafia św. Bartłomieja Apostoła w Hażlachu|parafii św. Bartłomieja Apostoła w Hażlachu]].
 == Bibliografia ==