Pelagiusz I: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
(N)
 
(dr)
 
Linia 6: Linia 6:
Nowy papież korzystając ze świeckich pełnomocnictw postanowił odbudować porządek prawny w Rzymie i całej Italii po zniszczeniach wojennych.
Nowy papież korzystając ze świeckich pełnomocnictw postanowił odbudować porządek prawny w Rzymie i całej Italii po zniszczeniach wojennych.


Przyczynił się w znacznym stopniu do walki z ubóstwem, głodem, wykupowania jeńców. Dokonał generalnego przeglądu finansów papieskich, przeznaczając ich część na biednych. Starał sie odzyskać srebra kościelne rozproszone w czasie wojen, uzupełnić szeregi brakujących kapłanów, kładł nacisk na wymagania moralne. Dzięki tym działaniom i sprawnie prowadzonej administracji zyskał sympatię wśród rzymskiego ludu. Natomiast na Zachodzie prowadził syzyfową walkę o zapewnienie autorytetu papiestwu, w Galii mu nadal nie ufano i nie wierzono w jego dobre intencje.  
Przyczynił się w znacznym stopniu do walki z ubóstwem, głodem i do wykupywania jeńców. Dokonał generalnego przeglądu finansów papieskich, przeznaczając ich część na biednych. Starał się odzyskać srebra kościelne rozproszone w czasie wojen, uzupełnić szeregi brakujących kapłanów, kładł nacisk na wymagania moralne. Dzięki tym działaniom i sprawnie prowadzonej administracji zyskał sympatię wśród rzymskiego ludu. Natomiast na Zachodzie prowadził syzyfową walkę o zapewnienie autorytetu papiestwu, w Galii mu nadal nie ufano i nie wierzono w jego dobre intencje.  


Italia przez spór o potępienie przez Pelagiusza '' Trzech Rozdziałów '' doprowadziła do tego, że Akwileja i Mediolan zerwały jedność z papieżem.
Italia przez spór o potępienie przez Pelagiusza '' Trzech Rozdziałów '' doprowadziła do tego, że Akwileja i Mediolan zerwały jedność z papieżem.
Linia 12: Linia 12:
Pelagiusz I zmarł 4 marca 561 w Rzymie i spoczął w Bazylice Świętego Piotra.
Pelagiusz I zmarł 4 marca 561 w Rzymie i spoczął w Bazylice Świętego Piotra.
==Bibliografia==
==Bibliografia==
J.N.D. Kelly, Encyklopedia papieży, przeł. i uzup. T. Szafrański, wyd. PIW, Warszawa 2006; Leksykon papieży - pontyfikaty od Piotra Apostoła do Jana Pawła II, wyd. Świat Książki. Warszawa 2003.
J.N.D. Kelly, Encyklopedia papieży, przeł. i uzup. T. Szafrański, wyd. PIW, Warszawa 2006; Leksykon papieży - pontyfikaty od Piotra Apostoła do Jana Pawła II, wyd. Świat Książki, Warszawa 2003.
{{Papież}}
{{Papież}}
{{Noty biograficzne}}
{{Noty biograficzne}}
[[Kategoria:Papieże - P|Pelagiusz I]]
[[Kategoria:Papieże - P|Pelagiusz I]]
[[Kategoria:Biografie - P|Pelagiusz I]]
[[Kategoria:Biografie - P|Pelagiusz I]]

Aktualna wersja na dzień 23:54, 20 sty 2019

Pelagiusz I (zm. 561), papież

Na urzędzie papieskim pozostawał od 16 kwietnia 556 do 3 marca 561.

Urodził się w rodzinie arystokratycznej, był bogatym Rzymianinem. W chwili wyboru na urząd papieża był człowiekiem starszym, człowiekiem czynu, o sporym doświadczeniu i wielu zasługach. Jako diakon towarzyszył w 536 roku ówczesnemu papieżowi Agapitowi I w podróży do Konstantynopola. Po jego śmierci reprezentował Stolicę Apostolską na antymonofizyckim synodzie. Gdy Sylweriusz w 537 roku został wygnany wówczas myślano, że Pelagiusz - szanując wolę cesarzowej Teodory - będzie chciał nie dopuścić do jego powrotu, aby zapewnić tron papieski Wigiliuszowi. Pelagiusz pozostawał w Konstantynopolu jako apokryzjariusz Wigiliusza i był zaufanym człowiekiem cesarza Justyniana (527-565), który zasięgał jego rad w sprawie nominacji kościelnych i powierzał mu różne trudne misje. Pod jego wpływem w 543 roku ogłosił potępienie greckiego teologa - Orygenesa. Był także bardzo zaangażowany w spór o Trzy Rozdziały. Odrzucił on Iudicatum Wigiliusza potępiające je. Powróciwszy do Konstantynopola umocnił wahającego się Wigiliusza w opozycji przeciw potępieniu Trzech Rozdziałów. To właśnie Pelagiusz był autorem pierwszego Constitutum Wigiliusza. Gdy opór papieża osłabł, Pelagiusz wydał swe drugie Constitutum , po czym zerwał z nim kontakty. Był więziony w różnych więzieniach i w tym czasie napisał Obronę Trzech Rozdziałów wskazując w niej na Wigiliusza jako zdrajcę. Po śmierci Wigiliusza, Pelagiusz powrócił do Rzymu jako nominat cesarza na tron papieski. Prawdopodobnym staje się fakt, że elekcja wcale się nie odbyła i duchowni byli mu przeciwni. Był konsekrowany na papieża dopiero 16 kwietnia 556, gdyż były trudności ze znalezieniem biskupa, który chciałby podjąć się jego konsekracji. Ostatecznie dokonali jej tylko dwaj biskupi (Preugii i Ferentino). Według pogłosek, Pelagiusz miał być odpowiedzialny za śmierć Wigiliusza, był też znienawidzony za zdradę - w mniemaniu Zachodu - Trzech Rozdziałów. Pelagiusz, chcąc oczyścić się z zarzutów i usprawiedliwić dokonał precedensu uroczystego potwierdzenia wierności wobec pierwszych czterech Soborów Powszechnych, szczególnie Chalcedońskiego (451). Papież Pelagiusz w Bazylice Świętego Piotra, wspomagany przez namiestnika cesarskiego Narsesa, wznosząc do góry krzyż i Księgę Ewangelii uroczyście przysiągł, że nie wyrządził żadnego zła Wigiliuszowi.

Nowy papież korzystając ze świeckich pełnomocnictw postanowił odbudować porządek prawny w Rzymie i całej Italii po zniszczeniach wojennych.

Przyczynił się w znacznym stopniu do walki z ubóstwem, głodem i do wykupywania jeńców. Dokonał generalnego przeglądu finansów papieskich, przeznaczając ich część na biednych. Starał się odzyskać srebra kościelne rozproszone w czasie wojen, uzupełnić szeregi brakujących kapłanów, kładł nacisk na wymagania moralne. Dzięki tym działaniom i sprawnie prowadzonej administracji zyskał sympatię wśród rzymskiego ludu. Natomiast na Zachodzie prowadził syzyfową walkę o zapewnienie autorytetu papiestwu, w Galii mu nadal nie ufano i nie wierzono w jego dobre intencje.

Italia przez spór o potępienie przez Pelagiusza Trzech Rozdziałów doprowadziła do tego, że Akwileja i Mediolan zerwały jedność z papieżem.

Pelagiusz I zmarł 4 marca 561 w Rzymie i spoczął w Bazylice Świętego Piotra.

Bibliografia

J.N.D. Kelly, Encyklopedia papieży, przeł. i uzup. T. Szafrański, wyd. PIW, Warszawa 2006; Leksykon papieży - pontyfikaty od Piotra Apostoła do Jana Pawła II, wyd. Świat Książki, Warszawa 2003.