Paweł III: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
(nowe)
 
(nowe)
Linia 11: Linia 11:
Rządy Pawła III stały się początkiem odnowy. Dostrzegał on palącą potrzebę reformy Kościoła i podjął konkretne kroki zmierzające do tej reformy. Mianował kardynałami wiele wybitnych osób, dążących do odnowy Kościoła. Byli wśród nich między innymi: Gian Pietro Carafa (późniejszy papież Paweł IV) i Marcello Cervini (późniejszy papież Marceli II).
Rządy Pawła III stały się początkiem odnowy. Dostrzegał on palącą potrzebę reformy Kościoła i podjął konkretne kroki zmierzające do tej reformy. Mianował kardynałami wiele wybitnych osób, dążących do odnowy Kościoła. Byli wśród nich między innymi: Gian Pietro Carafa (późniejszy papież Paweł IV) i Marcello Cervini (późniejszy papież Marceli II).


Paweł III odnowił zeświecczone Święte Kolegium, a w 1536 roku bullą Su'''Tekst tłustą czcionką'''blimis Deus utworzył komisję, która miała badać stan państwa papieskiego. Raport owej komisji, ukazał nadużycia w kurii i w Kościele i stał się podstawą do zwołania soboru powszechnego w Trydencie. Sobór ten zwołał Paweł III bullą Laetere Jerusalem, wydaną 19 listopada 1544 roku. Obrady soboru trwały od 1545 do 1563 roku z dwoma przerwami. W 1547 roku oficjalnie z powodu epidemii tyfusu plamistego w Trydencie, a w rzeczywistości z powodu napięć pomiędzy Pawłem III a Karolem V, sobór został przeniesiony do Bolonii. Papież był reprezentowany na soborze przez trzech kardynałów- legatów: Giovanniego Marię Ciocchi del Monte, Marcello Cerviniego i Reginalda Pole’a. Głównymi celami soboru była dyskusja nad niektórymi problemami wiary, potępienie wystąpienia heretyków, doprowadzenie do jedności w Kościele oraz podjęcie decyzji o zorganizowaniu krucjaty przeciw Turkom. Na soborze uznano Tradycję, obok Biblii, za źródło wiary i przyjęto za autentyczny kanon Pisma świętego według Wulgaty. Zakazano również kumulowania biskupstw i uregulowano obowiązki duszpasterskie biskupów. Ponadto przyjęto dekrety: o grzechu pierworodnym, o usprawiedliwieniu człowieka, o sakramentach. Wszystkie te dekrety były odpowiedzią Kościoła na poglądy głoszone przez Marcina Lutra.
Paweł III odnowił zeświecczone Święte Kolegium, a w 1536 roku bullą Sublimus Deus utworzył komisję, która miała badać stan państwa papieskiego. Raport owej komisji, ukazał nadużycia w kurii i w Kościele i stał się podstawą do zwołania soboru powszechnego w Trydencie. Sobór ten zwołał Paweł III bullą Laetere Jerusalem, wydaną 19 listopada 1544 roku. Obrady soboru trwały od 1545 do 1563 roku z dwoma przerwami. W 1547 roku oficjalnie z powodu epidemii tyfusu plamistego w Trydencie, a w rzeczywistości z powodu napięć pomiędzy Pawłem III a Karolem V, sobór został przeniesiony do Bolonii. Papież był reprezentowany na soborze przez trzech kardynałów- legatów: Giovanniego Marię Ciocchi del Monte, Marcello Cerviniego i Reginalda Pole’a. Głównymi celami soboru była dyskusja nad niektórymi problemami wiary, potępienie wystąpienia heretyków, doprowadzenie do jedności w Kościele oraz podjęcie decyzji o zorganizowaniu krucjaty przeciw Turkom. Na soborze uznano Tradycję, obok Biblii, za źródło wiary i przyjęto za autentyczny kanon Pisma świętego według Wulgaty. Zakazano również kumulowania biskupstw i uregulowano obowiązki duszpasterskie biskupów. Ponadto przyjęto dekrety: o grzechu pierworodnym, o usprawiedliwieniu człowieka, o sakramentach. Wszystkie te dekrety były odpowiedzią Kościoła na poglądy głoszone przez Marcina Lutra.


Paweł III starał się również o reformę zakonów. 27 września 1540 roku zatwierdził on bullą Regiminis militantis ecclesiae, utworzone przez Ignacego Loyolę Towarzystwo Jezusowe (zakon jezuitów). Oprócz tego potwierdził zakon urszulanek i kapucynów oraz opiekował się wieloma innymi zgromadzeniami.
Paweł III starał się również o reformę zakonów. 27 września 1540 roku zatwierdził on bullą Regiminis militantis ecclesiae, utworzone przez Ignacego Loyolę Towarzystwo Jezusowe (zakon jezuitów). Oprócz tego potwierdził zakon urszulanek i kapucynów oraz opiekował się wieloma innymi zgromadzeniami.

Wersja z 03:44, 1 lip 2019

Papież Paweł III (1468-1549)

Alessandro Farnese urodził się 29 lutego 1468 roku w Canino w bogatej rodzinie rzymskiej. Kształcił się początkowo w Rzymie, następnie we Florencji, gdzie odbył studia humanistyczne. Był też studentem w Pizie.

W 1492 roku Farnese został skarbnikiem Kościoła rzymskiego, a w rok później, w wieku 25 lat, został wyniesiony do godności kardynalskiej przez papieża Aleksandra VI. Z nielegalnego związku ze szlachetnie urodzoną rzymianką miał czworo dzieci (trzech synów i córkę).

W 1509 roku papież Juliusz II mianował Farnese biskupem Parmy. Po czterech latach od tego wydarzenia, Farnese zerwał z konkubiną i zaczął prowadzić nienaganne życie. Święcenia kapłańskie przyjął dopiero w 1519 roku, jednak już wcześniej otrzymał wiele biskupstw i bogatych beneficjów, które przekazał potem swoim dzieciom i wnukom, zabezpieczając je finansowo.

Od 1524 roku Farnese był biskupem Ostii i dziekanem Świętego Kolegium. Po konklawe trwającym dwa dni, został 13 października 1534 roku wybrany na papieża, przyjmując imię Pawła III.

Rządy Pawła III stały się początkiem odnowy. Dostrzegał on palącą potrzebę reformy Kościoła i podjął konkretne kroki zmierzające do tej reformy. Mianował kardynałami wiele wybitnych osób, dążących do odnowy Kościoła. Byli wśród nich między innymi: Gian Pietro Carafa (późniejszy papież Paweł IV) i Marcello Cervini (późniejszy papież Marceli II).

Paweł III odnowił zeświecczone Święte Kolegium, a w 1536 roku bullą Sublimus Deus utworzył komisję, która miała badać stan państwa papieskiego. Raport owej komisji, ukazał nadużycia w kurii i w Kościele i stał się podstawą do zwołania soboru powszechnego w Trydencie. Sobór ten zwołał Paweł III bullą Laetere Jerusalem, wydaną 19 listopada 1544 roku. Obrady soboru trwały od 1545 do 1563 roku z dwoma przerwami. W 1547 roku oficjalnie z powodu epidemii tyfusu plamistego w Trydencie, a w rzeczywistości z powodu napięć pomiędzy Pawłem III a Karolem V, sobór został przeniesiony do Bolonii. Papież był reprezentowany na soborze przez trzech kardynałów- legatów: Giovanniego Marię Ciocchi del Monte, Marcello Cerviniego i Reginalda Pole’a. Głównymi celami soboru była dyskusja nad niektórymi problemami wiary, potępienie wystąpienia heretyków, doprowadzenie do jedności w Kościele oraz podjęcie decyzji o zorganizowaniu krucjaty przeciw Turkom. Na soborze uznano Tradycję, obok Biblii, za źródło wiary i przyjęto za autentyczny kanon Pisma świętego według Wulgaty. Zakazano również kumulowania biskupstw i uregulowano obowiązki duszpasterskie biskupów. Ponadto przyjęto dekrety: o grzechu pierworodnym, o usprawiedliwieniu człowieka, o sakramentach. Wszystkie te dekrety były odpowiedzią Kościoła na poglądy głoszone przez Marcina Lutra.

Paweł III starał się również o reformę zakonów. 27 września 1540 roku zatwierdził on bullą Regiminis militantis ecclesiae, utworzone przez Ignacego Loyolę Towarzystwo Jezusowe (zakon jezuitów). Oprócz tego potwierdził zakon urszulanek i kapucynów oraz opiekował się wieloma innymi zgromadzeniami.

Poprzez kolejną bullę wydaną 21 lipca 1542 roku, papież powołał w Rzymie Kongregację Świętego Oficjum. Jej zadaniem było czuwanie nad czystością wiary poprzez zwalczanie herezji i wprowadzenie cezury. Instytucja ta została upoważniona do prowadzenia procesów przeciw heretykom z prawem skazywania ich na więzienie, konfiskatę mienia lub śmierć.

Za rządów Pawła III, w wyniku reformacji od Kościoła rzymskiego odeszły Anglia, Niemcy i Szwajcaria. W 1538 roku ekskomunikował króla Anglii Henryka VIII, który uznany przez parlament za głowę Kościoła angielskiego, skazywał na śmierć tych, którzy odmawiali złożenia przysięgi na Akt Supremacji. Kiedy cesarz Karol V i król Franciszek I rywalizowali o hegemonię w Europie, papież starał się zachować wobec każdego z nich neutralność. Jednak wkrótce popadł w konflikt z cesarzem. Zaczął się on, gdy papież oddał Parmę i Piacenzę swojemu synowi, wrogiemu cesarzowi. Doprowadziło to do zamordowania syna Pawła III, który obwinił za tę zbrodnię Karola V. Król Francji- Franciszek I, zachęcany był zaś przez papieża do walki z hugenotami.

W 1534 roku Paweł III mianował swoich dwóch wnuków kardynałami, oddając im następnie kluczowe stanowiska w kurii. Swemu synowi zaś, powierzył stanowisko gonfaloniera (chorążego) Kościoła. Ta polityka nepotyzmu prowadzona przez Pawła III, wywołała wiele protestów.

Papież Paweł III znany był ze swego zamiłowania do sztuki. Do jego działań w tym obszarze należy między innymi nakaz kontynuowania budowy bazyliki św. Piotra i pokrycie malowidłami ścian Kaplicy Sykstyńskiej.

Zmarł 10 listopada 1549 roku w Rzymie i został pochowany w bazylice św. Piotra.

Bibliografia

Rudolf Fischer- Wollpert, Leksykon papieży, Kraków, wyd. Znak, 1990, s. 147-148; Leksykon papieży, Kraków, wyd. Salwator; Kazimierz Dopierała, Księga papieży, s. 307- 310