Parafia św. Marii Magdaleny w Lubomi

Z e-ncyklopedia
Wersja z dnia 12:04, 1 sty 2019 autorstwa Mira (dyskusja | edycje) (dr)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Lubomia1.jpg
Lubomia2.jpg

Historia parafii w Lubomi sięga końca XIII wieku. Najstarszy dokument mówiący o ustanowieniu szkoły w Syryni wspomina, że pleban lubomski miał bakałarza zajmującego się nauczaniem i był pomocny w kościele. Dokument pochodzi z 1303 roku, a to może oznaczać, że parafia była już wówczas dobrze ukształtowana. Lubomia była wsią osadzoną na prawie niemieckim, co dawało jej duże możliwości rozwojowe. Parafia była od początku powierzona opiece duchowej św. Marii Magdaleny. Parafia została dobrze wyposażona w dobra ziemskie: dwa łany (1 łan - 2 km ziemi - to było wyposażenie pełnego siodłaka - gospodarza). Także szkoła otrzymała ziemie na utrzymanie nauczyciela. Ziemie lubomskie były własnością książąt raciborskich. Świadczy o tym fakt, że świątobliwa Ofka otrzymała od swego brata Leszka raciborskiego 9 kwietnia 1313, gdy wstępowała do klasztoru dominikanek w Raciborzu, jako wiano wsie Lubomię i Syrynię. Druga połowa XV wieku to czas, gdy ziemia znajdowała się już w rękach ziemian. Jednym ze znakomitszych posiadaczy był hrabia Franciszek Lichnowski, który nabył Lubomię, Syrynię i Nieboczowy 16 sierpnia 1730 za 128 tys. talarów od Zofii Eleonory Reiswitz, żony barona Melchiora von Bodenhaus z Saksonii. Obecny kościół murowany został wybudowany w 1886 roku za staraniem proboszcza ks. Antoniego Kokorskiego. Poprzednie kościoły były drewniane, być może trzy. Ostatni miał nad północną bramą zapisany rok 1516, prawdopodobnie był to rok budowy.

Proboszczowie

Bibliografia

A. Burda, Prastare śląskie grodzisko. Parafia św. Marii Magdaleny w Lubomi, GN 2002, nr 48, (dodatek katowicki), s. 28.

p • d • e
Organizacja Kościoła na Górnym Śląsku
Źródło: „https://silesia.edu.pl/index.php?title=Parafia_św._Marii_Magdaleny_w_Lubomi&oldid=84141”