Parafia św. Michała Archanioła w Ornontowicach: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Opis stanu kościoła z XVII wieku== | ==Opis stanu kościoła z XVII wieku== | ||
Najstarsza wzmianka o Ornontowicach pochodzi z 1300 roku. Znajduje się w "Liber fundationis episcopatus | Najstarsza wzmianka o Ornontowicach pochodzi z 1300 roku. Znajduje się w "Liber fundationis episcopatus vratislaviensis. W okresie reformacji podupadła, a kościól przeszedł w ręce ewangelików. W 1693 roku opiekę nad odzyskanym kościołem przejął proboszcz z Dębieńska Wielkiego. Drewniany kościół św. Michała Archanioła został zbudowany z 1578 roku. | ||
Kościół zbudowany był w całości z drewna. W kościele było mało ozdób, na ścianach prosto pomalowanych wisiały zaledwie trzy obrazy. Strop był drewniany i pomalowany. Ławy wykonane były ręką cieśli. Posadzki nie było żadnej, stanowiła ją udeptana piaszczysta ziemia. Zakrystia była drewniana, ciasna i mroczna, zaś wszystko w niej pokryte było pyłem. Wieża dzwonnicza przyłączona była do kościoła, w której znajdowały się dwa dzwony; była także drewniana. Wokół kościoła położony był cmentarz otoczony drewnianym płotem. Była także drewniana kostnica. W świątyni znajdowały się trzy, prostej budowy, udekorowane obrazami i malowidłami ołtarze z podstawami mur. Ołtarz główny posiadał kamienną mensę. Tabernakulum wykonane było ze zbitych obrobionych kawałków drewna. Chrzcielnica była wykutym wewnątrz kamieniem. Ze strony ewangelii znajdowała się prosta ambona. W świątyni była także galeria. | Kościół zbudowany był w całości z drewna. W kościele było mało ozdób, na ścianach prosto pomalowanych wisiały zaledwie trzy obrazy. Strop był drewniany i pomalowany. Ławy wykonane były ręką cieśli. Posadzki nie było żadnej, stanowiła ją udeptana piaszczysta ziemia. Zakrystia była drewniana, ciasna i mroczna, zaś wszystko w niej pokryte było pyłem. Wieża dzwonnicza przyłączona była do kościoła, w której znajdowały się dwa dzwony; była także drewniana. Wokół kościoła położony był cmentarz otoczony drewnianym płotem. Była także drewniana kostnica. W świątyni znajdowały się trzy, prostej budowy, udekorowane obrazami i malowidłami ołtarze z podstawami mur. Ołtarz główny posiadał kamienną mensę. Tabernakulum wykonane było ze zbitych obrobionych kawałków drewna. Chrzcielnica była wykutym wewnątrz kamieniem. Ze strony ewangelii znajdowała się prosta ambona. W świątyni była także galeria. | ||
Wersja z 18:48, 14 lis 2009
Opis stanu kościoła z XVII wieku
Najstarsza wzmianka o Ornontowicach pochodzi z 1300 roku. Znajduje się w "Liber fundationis episcopatus vratislaviensis. W okresie reformacji podupadła, a kościól przeszedł w ręce ewangelików. W 1693 roku opiekę nad odzyskanym kościołem przejął proboszcz z Dębieńska Wielkiego. Drewniany kościół św. Michała Archanioła został zbudowany z 1578 roku.
Kościół zbudowany był w całości z drewna. W kościele było mało ozdób, na ścianach prosto pomalowanych wisiały zaledwie trzy obrazy. Strop był drewniany i pomalowany. Ławy wykonane były ręką cieśli. Posadzki nie było żadnej, stanowiła ją udeptana piaszczysta ziemia. Zakrystia była drewniana, ciasna i mroczna, zaś wszystko w niej pokryte było pyłem. Wieża dzwonnicza przyłączona była do kościoła, w której znajdowały się dwa dzwony; była także drewniana. Wokół kościoła położony był cmentarz otoczony drewnianym płotem. Była także drewniana kostnica. W świątyni znajdowały się trzy, prostej budowy, udekorowane obrazami i malowidłami ołtarze z podstawami mur. Ołtarz główny posiadał kamienną mensę. Tabernakulum wykonane było ze zbitych obrobionych kawałków drewna. Chrzcielnica była wykutym wewnątrz kamieniem. Ze strony ewangelii znajdowała się prosta ambona. W świątyni była także galeria.
Proboszczowie
- ks. Teofil Bromboszcz (1920-1923)
- ks. Józef Grunt (1923-1933)
- ks. Juliusz Kwapuliński (1934-1960)
- ks. Józef Bołda (1960-1983)
- ks. Jan Śleziona (1983-1990)
- ks. Jerzy Kiełbasa (1990-nadal)
Bibliografia
R. Cop, Stosunki wyznaniowe w archiprezbiteracie gliwickim w XVII wieku, Katowice 2008, pr. mgr Biblioteka WTL.
| ||||||||||