Parafia św. Marcina w Stanicy: Różnice pomiędzy wersjami
(dr) |
(nowe) |
||
Linia 11: | Linia 11: | ||
{{Kościoły i parafie diecezji gliwickiej}} | {{Kościoły i parafie diecezji gliwickiej}} | ||
[[Kategoria:Kościoły i parafie diecezji gliwickiej - S]] | [[Kategoria:Kościoły i parafie diecezji gliwickiej - S]] | ||
[[Kategoria:Kużnia Raciborska]] |
Wersja z 11:57, 9 paź 2019
Stanica to osada w gminie Pilchowice licząca ok. 1,3 tys. mieszkańców. Jej nazwa ma charakter kulturowy i pochodzi od starosłowiańskiego stan. Słowo posiada podwójny źródłosłów. Może oznaczać miejsce postoju na szlaku lub przywilej stanu, czyli obowiązku udzielania gościny lokalnemu władcy. W źródłach historycznych miejscowość po raz pierwszy pojawiła się w 1261 roku, kiedy to stała się częścią uposażenia rudzkich cystersów. Tam też urzędował sędzia dla dóbr zakonnych. Przez sto lat - XVI-XVII wiek - istniały tu też należące do konwentu kopalnie rudy darniowej. Ponadto wydobywano tutaj syderyty.
Pierwsza wzmianka o parafii w Stanicy pochodzi z 1264 roku. W dokumencie biskupa Tomasza mowa o kościele na terenie osady, który istniał już przed wymienionym rokiem. Obecny kościół pw. św. Marcina w stylu późnobarokowo-klasycystycznym zbudowano w latach 1800-1804. Inicjatorem był ostatni rudzki opat Bernard Andreas Galbiers. Nad nawą główną wznosi się wieża z okazałym, baniastym hełmem. Fronton kościoła ozdabiają figury św. Bernarda i św. Andrzeja. Nad wejściem głównym znajduje się trójkątny przyczółek z kartuszem herbowym z orłem pod infułą oraz literami MORS i datą 1802. Kościół posiada późnobarokowe wyposażenie.
Bibliografia
P. Górecki, Stanica. Dzieje parafii. Historia osady, Stanica 2008; A. Żukowski, A. Gudzik, Szlakami Zielonego Śląska 1, Czerwionka-Leszczyny 2010, s. 299-300.
|