Parafia św. Jakuba Starszego Apostoła w Lubszy: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
mNie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 1: Linia 1:
==Parafia św. Jakuba Starszego Apostoła w Lubszy==
Datowanie początków Lubszy oraz jej parafii jest trudne i opiera się jedynie na źródłach późniejszych, z których pewne informacje wskazują na wcześniejszą lokację. Prawdopodobnie genezy miejscowości i placówki duszpasterskiej należy upatrywać w powiązaniu z pobliskimi Psarami. Miejscowość ta jest wspomniana w spisie świętopietrza z 1335 roku (pod nazwą Psalo) i była zapewne wsią służebną, której mieszkańcy, w ramach systemu feudalnego, dostarczali psów na polowania władcy. Pewne hipotezy wskazują, że w tym przypadku należy mówić o parafii Psary-Lubsza, której pierwsza świątynia mogła znajdować się w Psarach. Jednak po dokończeniu kolonizacji Lubszy i jej lepszemu uposażeniu tam przeniesiono siedzibę parafii i wybudowano nowy kościół. Wprost parafia jest wspomniana dopiero w 1373 roku. Jak wiele górnośląskich parafii, również tutaj w latach 1570-1630 przewagę mieli ewangelicy popierani przez właścicieli tych ziem. Jednym z przejawów dominacji protestantów było przejęcie kościoła parafialnego na kilkadziesiąt lat. Jeden z protokołów wizytacyjnych diecezji krakowskiej z 1619 roku zawiera zapis, iż lubszańscy katolicy uczęszczali do kościoła w pobliskich Koziegłowach leżących na terenie Księstwa Siewierskiego. Parafia w Lubszy należała pierwotnie do dekanatu bytomskiego, który na mocy bulli Piusa VII De salute animarum z 16 lipca 1821 przeszedł pod jurysdykcję biskupów wrocławskich. W 1857 roku należała już do dekanatu lublinieckiego. Taki stan rzeczy zachowano także w ramach nowo powstałej diecezji katowickiej.W wyniku reorganizacji terytorialnej diecezji katowickiej przeprowadzonej przez ks. Jana Piskorza, na podstawie dekretu z 13 maja 1955, parafia weszła w skład dekanatu jędryko-kaletańskiego, który 5 stycznia 1963 został przemianowany przez bpa S. Adamskiego na dekanat woźnicki. Do najważniejszych miejscowości należących do parafii w Lubszy były: Babienica, Kamienica, Ligota Woźnicka, Kamieńskie Młyny, Piasek, Psary i Kolonia Strzebińska. Trzy z nich zostały odłączone w kolejnych latach. W 1957 roku Kolonia Strzebińska weszła w skład parafii Świętego Krzyża w Strzebiniu, w 1980 roku erygowano samodzielną placówkę w Babienicy, a 2 lutego 1992 bp katowicki Damian Zimoń powołał tymczasową parafię Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa w Kamieńskich Młynach. Obecnie do parafii należą: Czarny Las, Kamienica Śląska, Ligota Woźnicka, Piasek i inne mniejsze miejscowości.
Datowanie początków Lubszy oraz jej parafii jest trudne i opiera się jedynie na źródłach późniejszych, z których pewne informacje wskazują na wcześniejszą lokację. Prawdopodobnie genezy miejscowości i placówki duszpasterskiej należy upatrywać w powiązaniu z pobliskimi Psarami. Miejscowość ta jest wspomniana w spisie świętopietrza z 1335 roku (pod nazwą Psalo) i była zapewne wsią służebną, której mieszkańcy, w ramach systemu feudalnego, dostarczali psów na polowania władcy. Pewne hipotezy wskazują, że w tym przypadku należy mówić o parafii Psary-Lubsza, której pierwsza świątynia mogła znajdować się w Psarach. Jednak po dokończeniu kolonizacji Lubszy i jej lepszemu uposażeniu tam przeniesiono siedzibę parafii i wybudowano nowy kościół. Wprost parafia jest wspomniana dopiero w 1373 roku. Jak wiele górnośląskich parafii, również tutaj w latach 1570-1630 przewagę mieli ewangelicy popierani przez właścicieli tych ziem. Jednym z przejawów dominacji protestantów było przejęcie kościoła parafialnego na kilkadziesiąt lat. Jeden z protokołów wizytacyjnych diecezji krakowskiej z 1619 roku zawiera zapis, iż lubszańscy katolicy uczęszczali do kościoła w pobliskich Koziegłowach leżących na terenie Księstwa Siewierskiego. Parafia w Lubszy należała pierwotnie do dekanatu bytomskiego, który na mocy bulli Piusa VII De salute animarum z 16 lipca 1821 przeszedł pod jurysdykcję biskupów wrocławskich. W 1857 roku należała już do dekanatu lublinieckiego. Taki stan rzeczy zachowano także w ramach nowo powstałej diecezji katowikiej.W wyniku reorganizacji terytorialnej diecezji katowickiej przeprowadzonej przez ks. Jana Piskorza, na podstawie dekretu z 13 maja 1955, parafia weszła w skład dekanatu jędryko-kaletańskiego, który 5 stycznia 1963 został przemianowany przez bpa S. Adamskiego na dekanat woźnicki. Do najważniejszych miejscowości należących do parafii w Lubszy były: Babienica, Kamienica, Ligota Woźnicka, Kamieńskie Młyny, Piasek, Psary i Kolonia Strzebińska. Trzy z nich zostały odłączone w kolejnych latach. W 1957 roku Kolonia Strzebińska weszła w skład parafii Świętego Krzyża w Strzebiniu, w 1980 erygowano samodzielną placówkę w Babienicy, a 2 lutego 1992 bp katowicki Damian Zimoń powołał tymczasową parafię Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa w Kamieńskich Młynach. Obecnie do parafii należą: Czarny Las, Kamienica Śląska, Ligota Woźnicka, Piasek i inne mniejsze miejscowości.
Metryki chrztów są prowadzone od 1765 roku, a ślubów i zgonów od 1707.     
Metryki chrztów są prowadzone od 1765 roku, a ślubów i zgonów od 1707.     


==Kościół i inne obiekty parafialne==
==Kościół i inne obiekty parafialne==
Data budowy pierwszej, drewnianej świątyni nie jest znana. Kościół, który istnieje do dziś został wybudowany na początku XV wieku prawdopodobnie przez Piotra z Lubszy pisarza książąt opolskich i właściciela Woźnik. Okres użytkowania budynku przez ewangelików sprawił, że świątynia została zrujnowana i pozbawiona średniowiecznego wyposażenia. Dnia 11 czerwca 1629 król czeski nakazał zwrócić kościół katolikom, a Lubszę opuścili dwaj pastorzy protestanccy. Zabudowania kościelne przejęła komisja, an czele której stał dziekan bytomski ks. Mikołaj Wielicki.     
Data budowy pierwszej, drewnianej świątyni nie jest znana. Kościół, który istnieje do dziś został wybudowany na początku XV wieku prawdopodobnie przez Piotra z Lubszy pisarza książąt opolskich i właściciela Woźnik. Okres użytkowania budynku przez ewangelików sprawił, że świątynia została zrujnowana i pozbawiona średniowiecznego wyposażenia. Dnia 11 czerwca 1629 król czeski nakazał zwrócić kościół katolikom, a Lubszę opuścili dwaj pastorzy protestanccy. Zabudowania kościelne przejęła komisja, an czele której stał dziekan bytomski ks. Mikołaj Wielicki.     
Początkiem XVIII wieku kościół otoczono murem oraz wyremontowano plebanię. W latach dwudziestych XIX wieku dobudowano do nawy kościoła kaplice św. Antoniego. Będąc już w strukturach diecezji katowickiej poczyniono nowe inwestycje, dzięki którym przebudowano i powiększono kościół. Po tych pracach, w 1930 roku, poświęcono kościół. Na początku lat  osiemdziesiątych przebudowano prezbiterium ustawiają m.in. nowy ołtarz, a 29 września 1982 konsekrowano kościół.
Początkiem XVIII wieku kościół otoczono murem oraz wyremontowano plebanię. W latach dwudziestych XIX wieku dobudowano do nawy kościoła kaplice św. Antoniego. Będąc już w strukturach diecezji katowickiej poczyniono nowe inwestycje, dzięki którym przebudowano i powiększono kościół. Po tych pracach, w 1930 roku, poświęcono kościół. Na początku lat  osiemdziesiątych przebudowano prezbiterium ustawiają m.in. nowy ołtarz, a 29 września 1982 konsekrowano kościół.
W XIX wieku zbudowano drewnianą dzwonnie dla dwóch dzwonów, a w 1823 roku została ona podwyższona i nakryta hełmem krytym gontem. Jak wiele parafii, także placówkę w Lubszy spotkała konfiskata dzwonów w czasie I wojny światowej. Do dzisiaj zachował się jeden z zabytkowych dzwonów z 1536 roku.
W XIX wieku zbudowano drewnianą dzwonnie dla dwóch dzwonów, a w 1823 roku została ona podwyższona i nakryta hełmem krytym gontem. Jak wiele parafii, także placówkę w Lubszy spotkała konfiskata dzwonów w czasie I wojny światowej. Do dzisiaj zachował się jeden z zabytkowych dzwonów z 1536 roku.
Linia 10: Linia 10:


==Proboszczowie==
==Proboszczowie==
ks. Edward Broll (1858-1901)
*ks. Edward Broll (1858-1901)
 
*ks. Karol Feicke (1901-1931)
ks. Karol Feicke (1901-1931)
*[[Osiewacz Jan|ks. Jan Osiewacz]]  administrator (1932-1935)  
 
*ks. Michał Brzoza (1935-1968)
ks. Jan Osiewicz (1932-1935) administrator
*ks. Franciszek Kasperczyk   administrator (1968-1971)
 
*ks. Stefan Kornas administrator (1971-1972)  
ks. Michał Brzoza (1935-1968)
*ks. Bolesław Jakubczyk (1972-1979)
 
*[[Dziadzko Joachim|ks. Joachim Dziadzko]] (1979-1989)
ks. Franciszek Kasperczyk (1968-1971) administrator
*ks. Lucjan Kolarz proboszcz (29 X 1989 – nadal)  
 
ks. Stefan Kornas (1971-1972) administrator
 
ks. Bolesław Jakubczyk (1972-1979)
 
ks. Joachim Dziadzko (1979-1989)
 
ks. Lucjan Kolarz (26 VIII1989-29 X 1989) administrator (29 X 1989 – nadal) proboszcz


==Bibliografia==
==Bibliografia==
Schematyzm Diecezji Śląskiej 1927, Katowice 1927, s. 53-54; F. Maroń, Rozwój sieci parafialnej w diecezji katowickiej aż do końca XV w., ŚSHT 1969, t. 2, s. 143-144; tenże, Proces kształtowania wschodniej granicy biskupstwa wrocławskiego na tle wydarzeń politycznych przełomu XVIII i XIX wieku. Przyczynek do genezy ustaleń bulli "De salute animarum', ŚSHT 1971, t. 4, s. 239, 244; www.kuria.gliwice.pl.
Schematyzm Diecezji Śląskiej 1927, Katowice 1927, s. 53-54; F. Maroń, Rozwój sieci parafialnej w diecezji katowickiej aż do końca XV w., ŚSHT 1969, t. 2, s. 143-144; tenże, Proces kształtowania wschodniej granicy biskupstwa wrocławskiego na tle wydarzeń politycznych przełomu XVIII i XIX wieku. Przyczynek do genezy ustaleń bulli "De salute animarum', ŚSHT 1971, t. 4, s. 239, 244; www.kuria.gliwice.pl.

Wersja z 06:38, 13 maj 2010

Datowanie początków Lubszy oraz jej parafii jest trudne i opiera się jedynie na źródłach późniejszych, z których pewne informacje wskazują na wcześniejszą lokację. Prawdopodobnie genezy miejscowości i placówki duszpasterskiej należy upatrywać w powiązaniu z pobliskimi Psarami. Miejscowość ta jest wspomniana w spisie świętopietrza z 1335 roku (pod nazwą Psalo) i była zapewne wsią służebną, której mieszkańcy, w ramach systemu feudalnego, dostarczali psów na polowania władcy. Pewne hipotezy wskazują, że w tym przypadku należy mówić o parafii Psary-Lubsza, której pierwsza świątynia mogła znajdować się w Psarach. Jednak po dokończeniu kolonizacji Lubszy i jej lepszemu uposażeniu tam przeniesiono siedzibę parafii i wybudowano nowy kościół. Wprost parafia jest wspomniana dopiero w 1373 roku. Jak wiele górnośląskich parafii, również tutaj w latach 1570-1630 przewagę mieli ewangelicy popierani przez właścicieli tych ziem. Jednym z przejawów dominacji protestantów było przejęcie kościoła parafialnego na kilkadziesiąt lat. Jeden z protokołów wizytacyjnych diecezji krakowskiej z 1619 roku zawiera zapis, iż lubszańscy katolicy uczęszczali do kościoła w pobliskich Koziegłowach leżących na terenie Księstwa Siewierskiego. Parafia w Lubszy należała pierwotnie do dekanatu bytomskiego, który na mocy bulli Piusa VII De salute animarum z 16 lipca 1821 przeszedł pod jurysdykcję biskupów wrocławskich. W 1857 roku należała już do dekanatu lublinieckiego. Taki stan rzeczy zachowano także w ramach nowo powstałej diecezji katowickiej.W wyniku reorganizacji terytorialnej diecezji katowickiej przeprowadzonej przez ks. Jana Piskorza, na podstawie dekretu z 13 maja 1955, parafia weszła w skład dekanatu jędryko-kaletańskiego, który 5 stycznia 1963 został przemianowany przez bpa S. Adamskiego na dekanat woźnicki. Do najważniejszych miejscowości należących do parafii w Lubszy były: Babienica, Kamienica, Ligota Woźnicka, Kamieńskie Młyny, Piasek, Psary i Kolonia Strzebińska. Trzy z nich zostały odłączone w kolejnych latach. W 1957 roku Kolonia Strzebińska weszła w skład parafii Świętego Krzyża w Strzebiniu, w 1980 roku erygowano samodzielną placówkę w Babienicy, a 2 lutego 1992 bp katowicki Damian Zimoń powołał tymczasową parafię Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa w Kamieńskich Młynach. Obecnie do parafii należą: Czarny Las, Kamienica Śląska, Ligota Woźnicka, Piasek i inne mniejsze miejscowości. Metryki chrztów są prowadzone od 1765 roku, a ślubów i zgonów od 1707.

Kościół i inne obiekty parafialne

Data budowy pierwszej, drewnianej świątyni nie jest znana. Kościół, który istnieje do dziś został wybudowany na początku XV wieku prawdopodobnie przez Piotra z Lubszy pisarza książąt opolskich i właściciela Woźnik. Okres użytkowania budynku przez ewangelików sprawił, że świątynia została zrujnowana i pozbawiona średniowiecznego wyposażenia. Dnia 11 czerwca 1629 król czeski nakazał zwrócić kościół katolikom, a Lubszę opuścili dwaj pastorzy protestanccy. Zabudowania kościelne przejęła komisja, an czele której stał dziekan bytomski ks. Mikołaj Wielicki.

Początkiem XVIII wieku kościół otoczono murem oraz wyremontowano plebanię. W latach dwudziestych XIX wieku dobudowano do nawy kościoła kaplice św. Antoniego. Będąc już w strukturach diecezji katowickiej poczyniono nowe inwestycje, dzięki którym przebudowano i powiększono kościół. Po tych pracach, w 1930 roku, poświęcono kościół. Na początku lat osiemdziesiątych przebudowano prezbiterium ustawiają m.in. nowy ołtarz, a 29 września 1982 konsekrowano kościół. W XIX wieku zbudowano drewnianą dzwonnie dla dwóch dzwonów, a w 1823 roku została ona podwyższona i nakryta hełmem krytym gontem. Jak wiele parafii, także placówkę w Lubszy spotkała konfiskata dzwonów w czasie I wojny światowej. Do dzisiaj zachował się jeden z zabytkowych dzwonów z 1536 roku. Obok kościoła znajduje się cmentarz parafialny z kaplia pw. Zmartwyhwstania Pańskiego wybudowana w latah 1995-1999, a poświeconą 16 maja 1999.

Proboszczowie

  • ks. Edward Broll (1858-1901)
  • ks. Karol Feicke (1901-1931)
  • ks. Jan Osiewacz administrator (1932-1935)
  • ks. Michał Brzoza (1935-1968)
  • ks. Franciszek Kasperczyk administrator (1968-1971)
  • ks. Stefan Kornas administrator (1971-1972)
  • ks. Bolesław Jakubczyk (1972-1979)
  • ks. Joachim Dziadzko (1979-1989)
  • ks. Lucjan Kolarz proboszcz (29 X 1989 – nadal)

Bibliografia

Schematyzm Diecezji Śląskiej 1927, Katowice 1927, s. 53-54; F. Maroń, Rozwój sieci parafialnej w diecezji katowickiej aż do końca XV w., ŚSHT 1969, t. 2, s. 143-144; tenże, Proces kształtowania wschodniej granicy biskupstwa wrocławskiego na tle wydarzeń politycznych przełomu XVIII i XIX wieku. Przyczynek do genezy ustaleń bulli "De salute animarum', ŚSHT 1971, t. 4, s. 239, 244; www.kuria.gliwice.pl.